Στις εκλογές της 21ης Μαΐου υπέστη στρατηγική ήττα ο Τσιπρισμός! Ό εστί μεθερμηνευόμενο ηττήθηκε στον πυρήνα της ύπαρξης της εκείνη η εκδοχή της «αριστεράς», η οποία, στην ιστορική διαδρομή της προς την εξουσία την περίοδο 2012/2015, στην κυβερνητική της θητείας 2025/2019 και στην αντιπολιτευτική της δράση 2019/2023, απέκτησε ταυτοτική σχέση με ένα δήθεν ηγέτη αγράμματο, άξεστο, αγενέστατο, ιδεοληπτικό, εμμονικό και ανίκανο να αντιληφθεί καν την πραγματικότητα, πόσο μάλλον να την αλλάξει!
Η δομική ήττα του Τσιπρισμού, αυτής της λούμπεν εκδοχής της αριστεράς, είναι ήττα της ακραίας κοινωνιοπάθειας, του καθαρού Πουτινισμού, των σταλινικών απολιθωμάτων, της εχθροπάθειας προς την κοινωνία των πολιτών, της παλαβομάρας και των παρανοϊκών συνθημάτων. Είναι η ήττα ενός αριστερού πολιτικού ψυχοδράματος που πίστεψε πως το «Μητσοτάκη γ@μι@σ@ι» είναι πολιτική θέση και ιδεολογική αντιπαράθεση, την ώρα που ολόκληρη η υπόλοιπη κοινωνία απλώς δεν ασχολούνταν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποσυντέθηκε, επειδή ποτέ δεν κατάλαβε ότι αυτός που τον διοικούσε ήταν «ένα μικρό κι αδύναμο ανθρωπάκι που παρίστανε τον εισβολέα», μια ελλειμματική προσωπικότητα, ένα αυθεντικό προϊόν της χαβαλετζίδικης Ελλάδας, μια πολιτική (λέμε τώρα!) περσόνα ελάχιστων προσόντων, το κυριότερο προσόν του ήταν πάντα η τρομακτική έφεση του στο ψέμα!
Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στο πολιτικό περιθώριο (εκεί που πρέπει να είναι, ως γραφική κομματική κουλτούρα) κι απειλείται ήδη από το ΠΑΣΟΚ για τη δεύτερη θέση στις εκλογές της 25ης Ιουνίου, επειδή ζούσε σε παράλληλο σύμπαν, στο οποίο η πολιτική δραστηριότητα ανταποκρίνονταν σε στοιχεία που μόνο στο μυαλό του υπήρχαν και με βάση αυτά επιχειρούσε να ερμηνεύσει την κανονική πραγματικότητα, αυτοί που οι αριθμοί και η κοινή αίσθηση αντιλαμβάνονταν.
Ο κ. Τσίπρας δεν έχει πλέον καμία θέση στο πολιτικό σκηνικό. Οι πολίτες του έδειξαν το δρόμο για το περιθώριο, εκεί που πάντα ζούσε κι εκεί που θα καταλήξει σύντομα, ως ένα πολιτικό πτώμα σεσηπός και τυμπανιαίο, κατασπαραγμένο από την κομματική νομενκλατούρα και ιστορικά απαξιωμένο, η αριστερά κάτι τέτοια τα μασάει εδώ και πολλές δεκαετίες.
Ότι παραμένει στο τιμόνι της Κουμουνδούρου έως τις εκλογές της 2ης Ιουνίου είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στον ΣΥΡΙΖΑ, η αποχώρηση του το βράδυ της Κυριακής και η αντικατάσταση του από ένα «συλλογικό όργανο» με την πρωτοκαθεδρία ίσως της κυρίας Αχτσιόγλου θα ήταν μια ενδεδειγμένη λύση.
Αυτή η εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ θα αποδείκνυε πως ο Τσίπρας και η ηγετική του ομάδα έλαβαν το μήνυμα (τι μήνυμα, ολόκληρο καμπαναριό ήταν το αποτέλεσμα), το ανέγνωσαν σωστά και αντιδρούν όπως χρειάζεται, χωρίς προσωπικές υστεροβουλίες και ατομικές διευθετήσεις.
Άραγε, τι περιμένει η Κουμουνδούρου από αυτή την κωμική ισορροπία που έχει διαμορφωθεί πλέον στο κόμμα με ένα «ηγέτη» να έχει καταντήσει από «άχαστος» ένα περιφερόμενο πτώμα και απέναντι του να περιμένουν όλα τα κομματικά όρνια το σύνθημα να ορμήσουν και να τον κατασπαράξουν;
Ποιο είδος «Τσίπρα» θα απευθυνθεί στην κοινωνία των πολιτών στον μήνα που μεσολαβεί έως τις νέες εκλογές για να πει τι, να υποσχεθεί τι, να αντιπολιτευθεί τι, να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει ποιους; Είναι τόσο δύσκολο στην Κουμουνδούρου να καταλάβουν πως ο δήθεν ηγέτης τους μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει και οίκτο και λύπη και αισθήματα ελεημοσύνης απευθυνόμενος σε μια κοινωνία που χθες το βράδυ του έδειξε το δρόμο για την ιδιώτευση με τον εμφαντικότερο τρόπο;
Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ της Κυριακής είναι η απόλυτη κατάρρευση όλων των μύθων μιας δήθεν αριστερής ερμηνείας της πραγματικότητας. Αυτά τα κενά συναισθημάτων πρόσωπα που περιφέρονταν στους διαδρόμους και ψιθύριζαν ελαφρώς αγριεμένα αυτό που λίγο αργότερα πεισματικά αρνούνταν, δηλαδή ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, αυτές οι πολιτικές μάσκες χωρίς ίχνος αίματος, αυτά τα κομματικά βαμπίρ που ξεκίνησαν πλέον να τρώνε τις σάρκες τους είναι η χειρότερη κληρονομιά που έτυχε ποτέ σε αυτό το χώρο, που κάποτε τον λάμπρυναν ένας Κύρκος, ένας Δρακόπουλος, ένας Γιάνναρος, ένας Διαμαντόπουλος, ένας Παπαγιαννάκης! Πολιτικοί με αστική ευγένεια, δημοκρατική παιδεία και ιδεολογική καθαρότητα.
Η παρουσία των «Τσιπριστών» στην πολιτική σκηνή συνιστά μια ιδεολογική τερατογέννεση που προκύπτει μόνο όταν η «γενικευμένη αναταραχή» οδηγεί σε μια «θαυμάσια κατάσταση», η κανονικότητα όντως δεν είναι ποτέ η ευτυχέστερη περίοδος τους, ζουν για τις εποχές των τεράτων, τρέφονται από αυτές και τις αναζητούν.
Για να μην μπερδεύεστε, η αριστερά αυτή είναι, δεν υπάρχει μια άλλη καλύτερη ή ευγενέστερη, το ΚΚΕ είναι θρησκευτική σέχτα και γι' αυτό επιβιώνει τόσα χρόνια εγκλεισμένο στο κομματικό μοναστήρι του.
Χρειάζεται να ανακαλυφθεί μια άλλη αριστερά που θα αντικαταστήσει αυτό το έκτρωμα του Τσιπρισμού; Δεν γνωρίζω αν είναι απαραίτητη να προκύψει μια τέτοια εξέλιξη. Ίσως η εκτίμηση πως η φύση της αριστεράς είναι αυτή που οδηγεί πάντα σε αυτού του είδους τις τερατογεννέσεις έχει αποκτήσει πλέον χαρακτήρα δόγματος κι έτσι χρειάζεται να αντιμετωπίζεται.