Σε πρώτη ανάγνωση η δημόσια παρέμβαση (μετά από μια δεκαετή plus επιλεκτική σιωπή) του πρώην πρωθυπουργού κ. Καραμανλή για το θέμα της παρακολούθησης, με νόμιμη επισύνδεση, του τηλεφώνου του κ. Ανδρουλάκη είναι «θέμα» για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όσο και αν η κυβέρνηση επιδιώκει να ελαχιστοποιήσει τη σημασία της, δηλαδή να την εξαφανίσει, καθώς, έτσι ή αλλιώς, ελάχιστη είναι.
Η σημασία της καραμανλικής παρέμβασης δεν μετριέται ούτε με τη σοβαρότητα (όση απόμεινε) του ομιλητή, ούτε με την πραγματική επιρροή της στο εκλογικό σώμα, εκεί είναι παντελώς ανύπαρκτη.
Μπορεί να «μετρηθεί» και να μετρήσει μόνο ως «το τελευταίο κομμάτι του παζλ», αυτό που κλείνει την εικόνα και ολοκληρώνει τον κατάλογο των «αγωνιούντων για την τύχη της δημοκρατίας και των θεσμών στη χώρα», οι οποίοι αποδεικνύεται πως είναι αρκετοί, εγκαταβιούν εντός των θεσμών που απειλούνται, δεν αντέχουν να βλέπουν τους θεσμούς να καταρρακώνονται από την δράση της ΕΥΠ και έχουν θέσει εαυτόν στην υπεράσπιση των «άμοιρων» των θεσμών.
Μεταξύ αυτών προφανώς και ο κ. Παπαγγελόπουλος ( ο γνωστός), διοικητής της ΕΥΠ επί πρωθυπουργίας Καραμανλή, αν σας λέει κάτι ο συνειρμός να τοποθετείται δημόσια υπέρ της «κάθαρσης» και να αναφωνεί «όλα στο φως» ο πρωθυπουργός που είχε διορίσει διοικητή στις μυστικές υπηρεσίες τον «Ρασπούτιν» της Novartis και κολλητό του κ. Τσίπρα.
Στην ουρά του κ. Παπαγγελόπουλου και οι κύριοι, Άρης Σπηλιωτόπουλος, Αντώναρος και λοιποί «Καππαδόκες», όλοι «ομού κι αντάμα υπέρ των θεσμών και αυτής της ταλαίπωρης της δημοκρατίας».
Εννοείται, πως η παρέμβαση Καραμανλή προστίθεται στη λίστα όλων των υπόλοιπων που «ανησυχούν» για την τύχη της Ελλάδας με πρωθυπουργό τον κ. Μητσοτάκη και γι΄αυτό «παρεμβαίνουν», μεταξύ τους ο «Έρντι» με τον Βλαδίμηρο και την Ζαχάροβα, παραδοσιακά επιχειρηματικά συμφέροντα με σταθερή ηγετική θέση στο εγχώριο κρατικοδίαιτο «επιχειρείν» που βλέπουν να μένουν εκτός νυμφώνος «τώρα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι», εσχάτως και οι «φίλοι μας» οι Γερμανοί, με διάφορα περίεργα δημοσιεύματα, ανησυχούν κι αυτοί για το ότι πήραν κεφάλι στην ελληνική πολιτική και οικονομική πραγματικότητα οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι και μένουν έξω από τις δουλειές.
Είναι σαφές πως ο κ. Μητσοτάκης χάλασε πολλές εγκαθιδρυμένες στην ιστορική διαδρομή της χώρας «δουλειές», άνοιξε άλλες σε τομείς που οι παραδοσιακοί δυσκολεύονται να ακολουθήσουν, έψαξε βασικές αρχές του καπιταλισμού, αναζήτησε μια νέα διαδρομή για την κοινωνία και τη χώρα, έλαβε, σε ένα τεράστιο εν εξελίξει γεωπολιτικό παιχνίδι, αποφάσεις που άλλαξαν πολλές ισορροπίες και ανακατένειμαν ισχύ στην περιοχή, γενικώς «έφερε τα πάνω –κάτω» και για τον λόγο αυτό κατέστη «επικίνδυνος», άρα αποτελεί στόχο.
Ο ίδιος ο κ., Μητσοτάκης δεν φαίνεται να συμμερίζεται επακριβώς τις ανησυχίες των γύρω του, ούτε να δίνει ιδιαίτερη σημασία στην επικοινωνιακή πλευρά της ομιλίας στην πλατεία Ανωγείων, αυτή, άλλωστε, είναι δεδομένο πως έχει μηδενική απήχηση στην κοινωνία των πολιτών, όση ακριβώς και ο ομιλητής, την σημασία του οποίου στο σημερινό γίγνεσθαι την αντιλαμβάνεται μόνο το τρίγωνο του κέντρου των Αθηνών και την ιεραρχούν ως σημαντική όλοι όσοι συσπειρώθηκαν κάποτε «στην πάνω και στην κάτω πλατεία» με τα γνωστά αποτελέσματα για την χώρα, την κοινωνία και τη δημοκρατία.
Για τον πρωθυπουργό είναι σαφές πως λειτουργεί ανακουφιστικά η ολοκλήρωση της εικόνας των «ανησυχούντων», είναι μεγάλη υπόθεση να ξέρεις με ποιους έχεις να κάμνεις και τι να περιμένεις και σημαντικότερο να έχεις εσύ τώρα την επόμενη κίνηση. Με την έννοια αυτή «η προσφορά του κ. Καραμανλή στον Μητσοτάκη είναι, όντως, μεγάλη» και θα φανεί σύντομα.
Οι μέρες που θα έρθουν θα κρίνουν πολλά, κυρίως μένει να αποδειχθεί αν το 2022 είναι 2015, αν οι παλιοί εραστές της δραχμής μπορούν να επανέλθουν με νέο σχέδιο κι αν μια κυβέρνηση όπως αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να απειληθεί, όπως η προηγούμενη των Σαμαροβενιζέλων, από ένα εσμό εθνικών και διεθνών παραγόντων τους οποίους συνέχει η αλλαγή πορείας της χώρας και μια Ελλάδα μικρή, φοβική και ελεγχόμενη πλήρως από διάφορες «Όιλ» και από τον Έρντι με τον Βλαδίμηρο (και τη Ζαχάροβα ουρί του Παραδείσου).
Υπενθυμίζεται πως σε σχέση με εφτά χρόνια πριν δεν υπάρχει Κουβέλης, δεν υπάρχουν μνημόνια, δεν ξεχύνεται ο κόσμος στους δρόμους και δεν πολιορκεί τη Βουλή, δεν έρχεται καβάλα στ΄ άσπρο άλογο ένας Τσίπρας ελευθερωτής, δεν υπάρχει μια Ελλάδα αποσυνάγωγη της Ευρώπης, ούτε ένα κρατίδιο κάπου στην Ανατολική Μεσόγειο που υποδέχεται τον Ερντογάν στο Μαξίμου και τρέμουν τα ποδαράκια του από την δημόσια οργή του Σουλτάνου.
Υ.Γ. Μια ματιά στην εικόνα των εργαζομένων των ναυπηγείων Ελευσίνας έξω από τη Βουλή στη συζήτηση του νομοσχεδίου (εγκρίθηκε τελικά) για τη διάσωση τους φτάνει για να καταλάβει κάθε επίδοξος ανατροπέας σε ποια κοινωνία ακριβώς απευθύνεται και ποιους καλεί να τον ακολουθήσουν στις ονειρώξεις του.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
