Οι μη δεδομένοι ψηφοφόροι

Μιλώντας με τους πολίτες που δεν γνώριζες, χθες σε κοινωνικές συναντήσεις, διαπιστώνεις ότι αυτοί που έδωσαν την αυτοδυναμία στον Κυριάκο Μητσοτάκη χωρίζονται χονδρικά σε δύο κατηγορίες.

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Από την μια ένα κοινό που ψηφίζει βρέχει χιονίζει Νέα Δημοκρατία και θεωρεί εαυτόν στρατευμένο στον λεγόμενο δεξιό-κεντροδεξιό χώρο, και κάποιους άλλους, αρκετούς, που στρατεύθηκαν συγκυριακά στο πλευρό του Κυριάκου Μητσοτάκη, με μοναδικό στόχο να απαλλαγούν από τον Α. Τσίπρα.

Θα ρωτήσει κανείς πόσο είναι αυτό το κοινό, που δεν ανήκει ψυχή τε και σώματι στον χώρο της λεγόμενης δεξιάς. Μολονότι δεν διεκδικεί κανείς δάφνες δημοσκόπου, το σταθερό κοινό της Νέας Δημοκρατίας υπολογίζεται γύρω στο 25% και το συγκυριακό, που της έδωσε τη νίκη στις 7 Ιουλίου 2019, περίπου στο 15%.

Ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσοστό, αν σκεφθεί κανείς, ότι χωρίς αυτό δεν θα έβλεπε κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία την εξουσία, ούτε με τα κιάλια. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης με κεντρώες θέσεις, έχει υποχρέωση να ισορροπεί μονίμως σε τεντωμένο σκοινί, ανάμεσα στο σκληρό δεξιό του περιβάλλον, που ένα μέρος του είναι παλαιοκομματικού τύπου, που βλέπει την εξουσία ως λάφυρο και σε ένα άλλο εξ ίσου σημαντικό, που ζητάει μια νέου τύπου διακυβέρνηση, που θα βγάλει τη χώρα από τα σημερινά της αδιέξοδα.

Η εκκίνηση του νέου κυβερνητικού σχήματος δημιούργησε προσδοκίες για μια επιτέλους νέα εποχή. Οι στοχευμένες κινήσεις προς ανακούφιση της μεσαίας τάξης και το κυβερνητικό πρόγραμμα που υπήρξε συνέχεια των προεκλογικών εξαγγελιών, δημιούργησε ένα κλίμα ευφορίας, κυρίως στο 15% που έδωσε ψήφο σκοπιμότητας και δεν ανήκει, στους πίστευε και μη ερεύνα, των ορκισμένων οπαδών.

Όμως υπό την πίεση των λεγόμενων παλαιοκομματικών, στην πορεία άρχισαν οι εκπτώσεις. Τις είδαμε στο θέμα των διοικητών  νοσοκομείων, σε διορισμούς σε Οργανισμούς δημοσίου ενδιαφέροντος,  αλλά και στην πολύ ταλαιπωρημένη ΕΡΤ.  

Στα νοσοκομεία βολεύθηκε κάθε πικραμένος. Ακόμη και ένας ογδοντάρης καθηγητής πήρε, κατ' ομολογία του τη θέση, επειδή είχε «προίκα» δυόμισι χιλιάδες ψηφοφόρους. Ένας καραμπινάτος αποτυχημένος υπουργός βολεύτηκε σε μεγάλη βιομηχανική μονάδα και ένας τρίτος πρώην υπουργός που απέτυχε να επανεκλεγεί, βρήκε στέγη σε χώρο οικονομικού ενδιαφέροντος.

Αυτή η παλαιοκομματική στροφή προβληματίζει ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας, που υποστηρίζει ότι θυμίζει τους αλήστου μνήμης διορισμούς διοικητών νοσοκομείων του Σύριζα, όπως αυτή του ιδιοκτήτη βουλκανιζατέρ σε νοσοκομείο, με μεγάλη τουριστική κίνηση.

Αλλά και σε άλλους σημαντικούς τομείς της οικονομίας διορίστηκαν πρόσωπα που έχουν παίξει αρνητικό ρόλο όταν πέρασαν από υπουργικές θέσεις.

Όμως στην Δημόσια Τηλεόραση που δεινοπάθησε στα χρόνια της διακυβέρνησης της λεγόμενης πρώτης φοράς αριστεράς,  βλέπουμε να κινούνται στην γνωστή και πεπατημένη οδό. Οι ειδήσεις και η ενημέρωση εν γένει να έχουν μαέστρο υπουργό παρά τω Πρωθυπουργό και οι εξαγγελίες για το νέο πρόγραμμα να είναι, μία από τα ίδια.

Στην ΕΡΤ έγιναν επιλογές σε πρόσωπα, που μέχρι χθες ήταν δίπλα στον Κ. Μητσοτάκη και οι εκπομπές στελεχώνονται από άτομα, που είχαν σχέση με το ρεπορτάζ της Ν.Δ. Παράλληλα επιχειρείται και ένα κάποιο ξεκάρφωμα, με την συμμετοχή σε εκπομπές Συριζαίων, σε ρόλους guest star.   

Που είναι άραγε το όραμα για μια ραδιοτηλεόραση με εκπομπές άλλου τύπου και περιεχομένου που θα συμβάλουν στην πολιτιστική ανάταξη μιας κοινωνίας, που κυριαρχούν οι βαρβαρότητες πάνω σε μνημεία και ιστορικά κτίρια δείχνουντας πόσο λάθος δρόμο έχουν πάρει κάποιοι νέοι στη χώρα μας; Που είναι οι εκπομπές μιας ανάτασης που έχει ανάγκη η κοινωνία μας;

Αντ' αυτών μας μιλάνε αποσπασματικά για νέες εκπομπές ταξιδιωτικού περιεχομένου, οποία πρωτοτυπία, και για άλλες που θα συζητούν δύο επώνυμοι χωρίς την μεσολάβηση συντονιστή. Που είναι η νέα ταυτότητα που πρέπει να αποκτήσουν τα τρία συν ένα  κανάλια του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα;

Για να υπάρξουν ουσιαστικές αλλαγές και όχι μπαλώματα, χρειάζονται ειδικοί με νέες φρέσκιες ιδέες και όχι πρόσωπα που βρήκαμε στο γραφείο μας και τους βολέψαμε σε μια θέση περιωπής...

Είναι φυσικό μια μεγάλη μερίδα των πολιτών, μιας δεινοπαθούσας εδώ και δέκα χρόνια κοινωνίας, να ικανοποιείται ως ένα βαθμό με τις φορολογικές ελαφρύνσεις. Όμως το brain drain δεν αλλάζει κατεύθυνση, όταν το κράτος των κομματικών βολεμάτων παραμένει ισχυρό, κι όταν το να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη, παραμένει ισχυρό στοιχείο στην δημόσια ζωή της πατρίδας μας.

Γιατί υπάρχει πάντα το 15%, που είναι κάτι σαν τα αποδημητικά πουλιά, που δεν είναι ούτε δεδομένο, ούτε σταθερό ούτε σίγουρο. Αυτά τα δεδομένα καλό είναι να τα δουν στα κυβερνητικά επιτελεία και να μην τα αγνοούν, ούτε να τα παραγνωρίζουν...