Οι πάντες επιδιώκουν την ΤΥΧΗ.
Αυτή όμως ΔΕΝ υπάρχει. Ουδείς ρωτήθηκε πριν γεννηθεί.
Όταν έλθει η ώρα θα πεθάνει θέλοντας και μη.
Ο κόσμος είναι αιτιοκρατούμενος και ετεροκαθορισμένος.
Εξήγηση ακολουθεί:
Ι
Καθ’ υπόθεση: αεροπορική τραγωδία συγκλονίζει. Διαπιστούται, όμως (και) ένας επιζών. Ο επιζών είναι βιοπαλαιστής. Είχε αγοράσει παγκόσμιο λαχείο. Αυτό κληρώθηκε υπέρ αυτού. Έτσι ο βιοπαλαιστής και επέζησε και έγινε πάμπλουτος (!).
Η κοινή γνώμη, διεθνώς, χαιρετίζει τον υπερτυχερό. Ελάχιστοι θα επισημάνουν το κρίσιμο. Ότι δηλαδή ο άνθρωπος αυτός, ούτε ψίχουλα της τύχης του μπορεί να μεταφέρει στα παιδιά του, έστω. Ακόμη ότι ουδεμία έχει κατοχύρωση για την εξακολούθηση της ουράνιας εύνοιας προς αυτόν.
Την φύση της τύχης έχει ψηλαφίσει ο Σόλων. Μετά την θεσμική οργάνωση των Αθηνών, κατά διήγηση Ηροδότου, επεσκεύθη τη Λυδία. Βασιλεύς εκεί ήταν ο Κροίσος, μυθικά πλούσιος. Εντυπωσθιάσθηκε πώς ο Σόλων έμεινε αδιάφορος της ευμάρειάς του. Σε σχετική παρατήρηση, ο Αθηναίος επισήμανε: «μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Δίδασκε ο Σόλων ότι η έκβαση της ανθρώπινης προσπάθειας καθορίζεται, για τον καθ’ ένας από τις βουλές των Θεών. Άρα, ουδείς γνωρίζει τι Αυτοί επιφυλάσσουν ως το τέλος της ζωής.2
Επομένως: ο καθένας υπόκειται στην μοίρα του, άρα άδηλο πάντα το τέλος.
● Η ναπολεόντεια εποποιΐα -ανάγλυφα- δίνει την τραχύτητα της αρνητικής μετάπτωσης της μοίρας: την οδυνηρή κατάληξη.
Μέχρι το 1814, ο Βοναπάρτης, ο ί δ ι ο ς, ουδέποτε νικήθηκε (!!!). Μετά το 1814, έχασε παντού, διπλωματικά και στρατιωτικά. Τον κόσμο κέρδισε. Και τον έχασε. Έγιναν όλα σ’ ελάχιστα χρόνια (1805-1814). Τους ιστορικούς θριάμβους διαδέχθηκαν ακραία δεινά – ε ξ ε υ τ ε λ ι σ τ ι -κ ά.3
● Πέθανε -κ ρ α τ ο ύ μ ε ν ο ς- σ’ ένα μικρό νησάκι του Ατλαντικού Ωκεανού, στην Αγία Ελένη. Δεν ήταν καν 52 ετών.
2. Παραδίδεται ότι την μοιραία για τον Κροίσο στιγμή, σώθηκε αυτός από τη σοφή σκέψη του Σόλωνος. Όχι από τα αμύθητα πλούτη του. Τη Λυδία είχε καταλάβει ο Κύρος ο Β’ της Περσίας. Ηττημένος ο Κροίσος οδηγείτο σ’ εκτέλεση δια πυράς (!). Τότε, θυμήθηκε τον Σόλωνα. Φώναξε τ’ όνομά του. Δεισιδαίμων, ο Κύρος, υπέβαλε επίκληση Θεού αγνώστου σ’ αυτόν. Άκουσε, σκέφθηκε τη σολώνειο διδαχή, φοβήθηκε, χάρισε, έτσι, στον Κροίσο την ζωή, Επιπλέον, του πρόσφερε και τη φιλία του. Έτσι, τελεύτησε ο Κροίσος καλά, παρά την ήττα του.
3. Henry Houssaye: «Aprè toutes les gloires c’étaint tous les désatres”, «1814», έκδοση 84η, Perrin Paris, 1888.
II
O ετεροκαθορισμός των ανθρωπίνων συνιστά ανεξαίρετο κανόνα.
Ο άνθρωπος γεννιέται χωρίς να ερωτηθεί. Και φεύγει -όταν έλθει η ώρα- θέλοντας και μη.
Ετεροκαθορίζεται, λοιπόν, η «αρχή». Ομοίως και το «τέλος».
Φαίνεται πως το ανάλογο -πάντως- κατά τα χ α ρ α κ- τ η ρ ι σ τ ι κ ά του βίου στοιχεία, συμβαίνει και κατά την επίγεια διαδρομή.
● Το θείο δράμα, όπως η Εκκλησία το διδάσκει, θα ήταν ανέφικτο χωρίς την προδοσία του Ιούδα. Γεννήθηκε, αυτός, για να προδώσει.
● Το ανάλογο έχει συμβεί και στην τραγωδία του Οιδίποδος. Η μοίρα -όχι αυτός- οδήγησε τα βήματά του.
● Κάθε θνητός εχέφρων παρατηρεί, πάντως, στην ώριμη ηλικία, το ορθό της σολώνειας διδαχής. Ότι δηλαδή ο άνθρωπος όσο κι αν προσπαθεί, απολαμβάνει, τελικά, μόνον ό,τι η μοίρα επιτρέπει.
● Η επίκληση του θείου, από τους πιστούς κάθε θρησκεύματος, ενίοτε και δια προσφοράς πλουσίων δώρων, δεν είναι άλλο τι, παρά προσπάθεια επιρροής πεπρωμένων δυνάμεων (!!!).
ΙΙΙ
Τύχη αυθυπόστατη – ασύνδετη προς τον βίο των εμψύχων – δεν νοείται: «άνευ αιτίου ουδέν εστίν» (Αριστοτέλους Ρητορική Τέχνη, Β’ 25). Ουδέν επί γης είναι αναίτιο. Ό,τι προχείρως και αφηρημένως καλείται τυχαίο δεν είναι παρά αγνοούμενη νομοτέλεια.
Η ανθρώπινη αδυναμία διάγνωσης αυτής της νομοτέλειας καταλήγει στην ονοματοδοσία του τυχαίου. Δεν πρόκειται, όμως, περί αυτού. Το ζήτημα απασχόλησε (και) το διάσημο Γάλλο μαθηματικό Henri Poincaré. Επιγραμμάτισε: η τύχη δεν είναι παρά το μέτρο της άγνοιας μας. 4
4. «Le hazard n’ est que la mesure de notre ignorance». (Henri Poincaré, Science et Méthode, Paris, E. Flammarion, 1920).
Κάθε αποτέλεσμα έχει τη γενεσιουργό του αιτία.
Επί της σολώνειας διδαχής επιγραμματίζει ο Πλάτων στον Γοργία (512, Ε’): «την ειμαρμένην ουδ’ αν εις εκφύγοι». Επίσης, τον επίμαχο ετεροκαθορισμό δέχεται, αδιάστικτα, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος (κεφ. ΣΤ’, 24) ακόμη και γι’ αυτόν τον ίδιο τον Ιησού. Λέγει περί αυτού: «Ο μεν υιός του ανθρώπου υπάγει καθώς γέγραπται περί αυτού». Υπενθυμίζεται, εν τούτοις, ότι το 325 μ.Χ. στην Α' Οικουμενική Σύνοδο ο Ιησούς αναγορεύθηκε σε Ισόθεο. Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα αποτέλεσαν το Τριλαμπές της ημετέρας Θεότητας (!!!).
IV
Ήδη και α ν α κ ε φ α λ α ι ω τ ι κ ά: η μοίρα ή τύχη ως προσωποπαγές στοιχείο ταυτότητας, σφραγίζει την πορεία παντός εμψύχου επί γης.
Μοίρα ή τύχη επί αψύχων δεν νοείται:
● Ουδέν οικόπεδο έγινε ποτέ πολυκατοικία -έτσι κατά τύχη-.
● Ουδείς ποτέ κέρδισε λαχείο που δεν κλήρωσε -έτσι κατά τύχη-.
● Ουδέν παιδί γεννήθηκε χωρίς γενετικό υλικό γονέων – έτσι κατά τύχη-.
● Πριν υπάρξει επί γης ζωή η έννοια της τύχης ήταν αδιανόητη. Βροχές, καύσωνες, παγετώνες, σεισμοί, συγκρούσεις μετεωριτών: όλα ήταν απλώς φυσικά φαινόμενα (!).
V
Ε π ί τ έ λ ο υ ς: Ταυτόσημη προς τ’ ανθρώπινα, ως ετεροκαθορισμένη, είναι και η λειτουργία Σύμπαντος.
● Έχει μείνει περιώνυμη η αντιμαχία μεταξύ Albert Einstein και Niels Bohr. Σημειώθηκε στις 29/10/1927 στο ξενοδοχείο Metropole των Βρυξελλών. Ο Einstein υποστήριξε πειθαρχημένη την αφετηρία και εξέλιξη του Σύμπαντος. Ο Bohr, αφοσιωμένος στη φυσική των απειροελαχίστων σωματιδίων, αντέλεξε. Επικαλέσθηκε την άναρχη – απρόβλεπτη κίνησή τους. Ο Einstein παρατήρησε ότι «αναρχία» δεν υπάρχει. Απλά οι νόμοι της κίνησης αυτής δεν είναι γνωστοί, ακόμη.
Για να δώσει έμφαση στην άποψή του χρησιμοποίησε έκφραση όχι άγνωστη σ’ αυτόν. Ό,τι δηλαδή: ο «Θεός δεν παίζει ζάρια».
Και ότι άρα, συνείδηση αιτιότητας εκφράζει η θεϊκή βούληση. Σ’ απάντηση ο Bohr υπέδειξε: «Σταμάτα να λες στον Θεό τι πρέπει να κάνει». Η υπόδειξη προκάλεσε αίσθηση. Έφερε, κάπως, τον Bohr νικητή στα σημεία. Στην ουσία, όμως, επιβεβαίωσε τον Einstein. Η παραδοχή του Θεού αφ’ εαυτής συνεφέλκεται (και) παραδοχή Κεντρικού Σχεδιασμού.
Οι τελευταίες έρευνες επιβεβαιώνουν την άποψη Einstein. Η μεγάλη έκρηξη (Bing Bang) και η εξέλιξη του Σύμπαντος είναι υπηγμένες σε κανόνες: επομένως σε Κεντρικό Σχεδιασμό.5
Ε ν κ α τ α κ λ ε ί δ ι λ ο ι π ό ν: Δύναμις υπέρτατη και αδήριτη διέπει τα πάντα. Ουδείς τη δύναμη αυτή είδε ποτέ. Αθέατος, ανέκαθεν, είναι ο των όλων, άρα κα τη μοίρας ανθρώπων, ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ.
5. “La Fin Du Hsasd” Ι. Και G Bogdanov, κεφ. 3, σελ. 47, έκδ. Grasset, 2013 και Γ. Παμπούκης «Τύχη», έκδ. Πατάκη, 2014, κυρίως σ. 313 επ.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
