Ευσεβείς και ερμηνεύσιμοι, απέναντι στην αδιατάραχτη πολιτική ηγεμονία Μητσοτάκη, οι πόθοι τμήματος (το σύνολο πόρρω απέχει από ανάλογες ψευδαισθήσεις) της καθ΄ημάς «κεντροαριστεράς», που βάζει λυτούς και δεμένους να επαναλάβει στην Ελλάδα το πείραμα του κεντροαριστερού αχταρμά της εκλογικής Γαλλίας, πλην όμως μη υλοποιήσιμοι για μια σειρά λόγους, μερικοί εκ των οποίων είναι:
α. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει το φάντασμα της ακροδεξιάς, ούτε καν μια ακροδεξιά τύπου Μελόνι που να απειλεί, δήθεν, την δημοκρατία και τις εργασιακές κατακτήσεις. Μια Λατινοπούλου κάτι ψέλλισε, αλλά άνευ σημασίας. Άλλωστε, (για να μην ξεχνιόμαστε) ο ΣΥΡΙΖΑ ανεμπόδιστα συγκυβέρνησε με μια κανονική ακροδεξιά, του Πανάρα του Καμμένου, 4,5 χρόνια και δεκάρα δεν έδωσε, ούτε το αυτί του ίδρωσε για τις διάφορες (έντονες) αντιδράσεις.
β. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ένα κυβερνητικό σχήμα σε υποχώρηση, ούτε καν σε αμφισβήτηση της πολιτικής και εκλογικής του ηγεμονίας, το αντίθετο συμβαίνει και επιβεβαιώνεται καθημερινά τόσο πολιτικά, όσο και δημοσκοπικά.
γ. Στην Ελλάδα οι εκλογές είναι σε τρία χρόνια από τώρα, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε, θα κυλήσει πολύ νερό κάτω από τις γέφυρες, με την κυβερνητική πολιτική να είναι σχεδιασμένη να αποδώσει τα μέγιστα στα δύο τελευταία χρόνια της θητείας της.
δ. Κανείς, σήμερα που κάποιοι φαντασιώνονται μεταφορά της γαλλικής εμπειρίας στην ελληνική πολιτική σκηνή, δεν γνωρίζει ποιος θα είναι ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ μετά την εν εξελίξει εκλογική διαδικασία και τι ακριβώς πρεσβεύει για την κεντροαριστερά. Το σύνολο των μέχρι στιγμής υποψηφίων «άλλα λέει κι άλλα καταλαβαίνει» για την «μεγάλη κεντροαριστερά», μην βγάζετε εκτός παιχνιδιού την Άννα Διαμαντοπούλου, η οποία ακούει «κεντροαριστερά» και βγάζει φλύκταινες.
ε. Η αρχομανία Κασσελάκη και η διακηρυγμένη απόφαση του «να γίνει πρωθυπουργός» υπονομεύουν εξαρχής κάθε απόπειρα να συνεννοηθεί ένας χώρος, έτσι κι αλλιώς πολυδιασπασμένος και έντονα φορτισμένος από ιδεοληψίες και αρχομανία.
στ. Οι περισσότεροι εκ των «ηγετών» του χώρου δεν μιλάνε μεταξύ τους, ζουν για να δουν την κατσίκα του γείτονα να πεθαίνει, σχεδιάζουν για το μέλλον χωρίς τον «ιδεολογικό αντίπαλο» και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποφύγουν το πικρό ποτήρι.
Τώρα, πως από όλα αυτά θα προκύψει μια «ελληνική μεγάλη κεντροαριστερά», όπως διάφοροι Σπίρτζηδες και Ζαχαριάδηδες, ομού με κάτι Δούκες και Κατρίνηδες προπαγανδίζουν με όχημα μια συγκυριακή τεχνητή συγκόλληση στον Δήμο Αθηναίων, υπό συγκεκριμένες πολιτικές και δημοτικές συνθήκες (και με αντίπαλο, αυτό το τέρας πολιτικής ευφυίας τον Κώστα Μπακογιάννη), είναι από πολύ δύσκολο έως πρακτικά αδύνατο να προσδιοριστεί.
Περισσότερο για διατύπωση ευσεβών πόθων κάποιων περιθωριοποιημένων από τις πολιτικές εξελίξεις, που αναζητούν λόγο ύπαρξης μοιάζουν, την ίδια ώρα που υπονομεύονται καθημερινά όλες οι προοπτικές από προσωπικές φιλοδοξίες και ιδεοληπτικές εμμονές.
Αφήστε που και στη Γαλλία η «μεγάλη κεντροαριστερά» δείχνει εξαιρετικά θνησιγενής, ενόψει της διατύπωσης μιας κυβερνητικής προοπτικής, με τα περισσότερα από τα κομματίδια που τη συγκροτούν να αναζητούν ήδη τρόπο να απεγκλωβιστούν από τον ημιπαράφρονα Μελανσόν και να ακουμπήσουν στην σιγουριά της προεδρικής παράταξης, βάζοντας νερό στο κρασί τους μπροστά στα τεράστια προβλήματα.
Το εγχείρημα της ελληνικής «μεγάλης κεντροαριστεράς», ακόμη και υπό το φως των εξελίξεων στη Γαλλία, είναι μια απολύτως αποτυχημένη υπόθεση, δεν πρόκειται ποτέ να ευδοκιμήσει, κυρίως επειδή δεν υπάρχουν οι αντικειμενικοί όροι για να συμβεί, ενώ ελλείπουν και οι προσωπικότητες που θα μπορούσαν να διαχειριστούν απαραίτητες υπερβάσεις.
Όσοι με το «όνειρο» αυτό κοιμούνται και ξυπνούν είναι οι αιωνίως καταδικασμένοι στην πολιτική απομόνωση ως «προδότες και επαγγελματίες φιλοτομαριστές», για τους οποίους η εισπήδηση στον καλπάζοντα ΣΥΡΙΖΑ ήταν «μια άριστη επαγγελματική απόφαση», τώρα που έμειναν χωρίς δουλειά γλύφουν και πάλι εκεί που έφτυσαν.
Πως θα καταλήξει ακόμη ένα «όνειρο θερινής κεντροαριστερής νυχτός», από αυτά που νανουρίζουν τους μονίμως ανησυχούντες για τις τύχες του χώρου, ειδικά όταν αυτές είναι συνδεδεμένες με τις προσωπικές τους επιδιώξεις, είναι βέβαιο: θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη στις αρχές Οκτωβρίου (ίσως και πιο νωρίς) όταν ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ θα ολοκληρώσουν εσωτερικές διαδικασίες, από τις οποίες τίποτε κεντροαριστερό δεν πρόκειται να προκύψει.
Το πολύ-πολύ να διαμορφωθούν οι όροι για σειρά πολλαπλών διασπάσεων ή αποχωρήσεων αυτή τη φορά στο ΠΑΣΟΚ, ειδικά αν αποφασίσει να «αυτοκτονήσει» επιλέγοντας Harry Duke στη θέση του προέδρου.
Υ.Γ. Τελικά το αυθεντικό μήνυμα το έστειλαν οι Εργατικοί από την Αγγλία ή οι «ενωμένοι κεντροαριστεροί» από τη Γαλλία;