Του Γ. Ρούντου
Γι’ αυτό αφοσιωμένος και αγιασμένος μέσα από την κοσμική κατάρα των καιρών για την Ποίηση.
Ως ήρεμος περιπατητής και παρατηρητής, γυμνός χωρίς ντροπή, με το μύρο των λέξεων μοναδικό ένδυμα στη χαμηλότονη γραφή του. Αυτή νομίζω ήταν η υφή της Ιδιαίτερης θρησκευτικότητας που τον χαρακτήριζε.
Από τα πρώτα του ποιήματα η «Μαγδαληνή» («Εποχή των Ισχνών Αγελάδων», 1950-1951) - αντιγράφω:
«Κι όμως, πρέπει να αποχτήσω αυτό το μύρο με τα σαράντα αρώματα.
Μ’ αυτό το μύρο θα αλείψω τα πόδια του, μ’ αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του, μ’ αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω.
Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια, ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο (...)
Γιατί, κύριε, ο έρωτας μου ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια κι ίσως μείνει αιώνια τ’ όνομά μου σα σύμβολο εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν ότι ηγάπησαν πολύ».
Πιστεύω πως ο Ντίνος Χριστιανόπουλος τελείωσε -δεν τελεύτησε- λυτρωμένος.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις