Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη, σπίτι με την τηλεόραση ανοιχτή, την Premier League απούσα, Liverpool kaput, νεύρα τσατάλια, να γυρνάς το τηλεκοντρόλ στα κανάλια και να σιχτιρίζεις αυτή την εναρμονισμένη πρακτική να ξεπετάνε ό,τι τους περισσεύει από τον βόθρο που έχουν στοιβάξει κι η ΕΡΤ να μοιάζει (μήπως και να είναι;) όαση σε αυτή την πολιτισμική μαυρίλα που μας τυλίγει.
Βουλή των Ελλήνων, πρόταση δυσπιστίας του αγράμματου καταληψία του Πολυκλαδικού Αμπελοκήπων σε βάρος της κυβέρνησης, δηλαδή να μασάς και να φτύνεις όχι από αγανάκτηση, αλλά από απελπισία.
Παρέλαση από του βήματος πατέρων (και μητέρων) του έθνους, κάτι μονοκόμματων κομματόσκυλων, ούτε για να γελάσεις, τέτοια ανημποριά! Κι εκεί που παλεύεις να καταλάβεις ποιοι γράφουν στους διάφορους ταλαίπωρους αυτές τις παλαβομάρες για να τις πουν και να τους πάρει η τηλεόραση και λες «εδώ ήρθαμε αδερφέ, τόχουμε ξαναδεί το έργο, δεν θα μας τρελάνουν αυτοί», νάσου η απόλυτη ανατροπή.
Στο βήμα μια φιγούρα εντελώς ξεχωριστή. Πρόσωπο ευγενικό, βλέμμα καθαρό, ντροπαλό λιγάκι, εκείνης της παλιάς μεσοαστικής τάξης με τα πάρτι με βερμούτ και το πάτωμα με μωσαϊκό στο σαλόνι, το τριάρι στην πλατεία Κολιάτσου και τους γιούς που έγιναν «πολλώ κάρρονες» από τους πατεράδες τους γιατί αυτή είναι η αξία της ζωής. Τύπος λίγο ροκ από παλιά, λίγο με τη σημαία στην παρέλαση μετά, λίγο τεχνολογία στο κλειδωμένο δωμάτιο στη συνέχεια, ξεκινάει να τα λέει και κολλάς.
Λόγος τεχνοκράτη, όχι δεκάρικος. Αληθινός, απλός στη συνθετότητα του και σύνθετος στην απλότητα του, ατάκες στην καρδιά της κουβέντας, κανένας πλατιασμός, η γλώσσα του σώματος να συνδέεται με αυτή του βλέμματος, τα λόγια να είναι καρφιά στις ανάγκες, οδηγός για να σε βγάλει στο ξέφωτο, οδικός χάρτης για να αφήσεις πίσω την βαλκανική κακομοιριά και να γίνεις αυτός που όλοι περιμένουν από σένα κι εσύ χρόνια τώρα τους απογοητεύεις.
«Δεν υπάρχει στραβή στα βάρδια. Υπάρχει ευθύνη στη βάρδια. Η ευθύνη να αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα και η ευθύνη να μεταβολίζουμε την εμπειρία σε γνώση και σε πράξη».
Η φωνή της λογικής απέναντι στην ανευθυνότητα, της προοπτικής απέναντι στη στασιμότητα, της αλήθειας απέναντι στη λήθη, της πράξης απέναντι στο καφενειακό μουιαμπέτι, της λογοδοσίας απέναντι στο ιστορικό κουκούλωμα σε 100+ νεκρούς και στην παγκόσμια πρωθυπουργική αναλγησία να στοιβάζονται ήδη τα πτώματα κι εσύ να ρωτάς «πότε θα πετάξουν τα αεροπλάνα;»
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης (περί αυτού ο λόγος) κάνει, όταν πρέπει, με φίλους και γνωστούς χαβαλέ, δεν είναι πολιτικός χαβαλές. Δεν μπαίνει σ’ εκείνο το χαρτογιακάδικο κουστούμι του τυπάκου που «τον παράσυρε το ρέμα» και βρέθηκε βουλευτής και υπουργός και το μόνο της ζωής του μαρτύριο είναι πως θα ξανακαθίσει στην καρέκλα χωρίς να έχει κάνει τίποτε μοιράζοντας εξυπηρετήσεις σε ένα εμπόριο ελπίδας.
Η εικόνα του στη Βουλή είναι η εικόνα της άλλης Ελλάδας, αυτής που όλοι ονειρευτήκαμε, όλοι κάποτε ψάξαμε, λίγοι την βρήκαν κι ελάχιστοι μπόρεσαν να την ακουμπήσουν, να θέσουν τας χείρας επί των τύπων των ήλων.
Της Ελλάδας που είναι πανέξυπνη και μαγκιόρα επί του πεδίου και όχι στο παραμύθι και στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;», που στρίβει με χίλια και δεν κωλώνει πουθενά, που σχεδιάζει το αύριο από χθες χωρίς να περιμένει το σήμερα, που εξαερώνει τον νεοελληνικό ωχαδερφισμό, που μπορεί με ένα ποντίκι κι ένα υπολογιστή να πουλήσει πάγο στους Εσκιμώους άμα λάχει ναούμε μετά συγχωρήσεως!
Κάθε φορά που τον βλέπω να μιλάει, να αναλύει, να παρουσιάζει τα οράματα του με μια εγγενή σεμνότητα (σίγουρα κληρονομιά της μαμάς του) αναρωτιέμαι «τι στο διάολο κάναμε λάθος τόσα χρόνια και καταλήξαμε να μας κάνει κουμάντο ένας αγράμματος, ένας βολεμένος καραφλός με καντάρια παλαβομάρα, ένας λήσταρχος των ορέων και μια κουστωδία ανεπάγγελτων χαβαλέδων, που βρήκαν τις ταβέρνες κλειστές και για σκοτώσουν την ώρα τους έγιναν κυβέρνηση;».
Ο Πιερρακάκης, καλά να είναι το παλληκάρι να τον χαίρεται η μανούλα του, είναι η νίκη της πολιτικής απέναντι στην εξαχρείωση του πολιτικαντισμού. Ο τύπος δεν κάνει πολιτική, είναι η ίδια η πολιτική στην εφαρμοσμένη, δηλαδή την πιο προωθημένη, μορφή της, αυτή που είναι στην ουσία τέχνη και γεννήθηκε για να υπηρετεί τον άνθρωπο και το σύνολο.
Πόσο, ακόμη, θα το κάνει δεν ξέρω, υποθέτω όσο αντέξει να προσπαθεί να πείσει την νεοελληνική γραφειοκρατία για το αυτονόητο, δεν το λες και εύκολο το έργο.
Όσο αντέξει, όμως, ορμάτε και ξεζουμίστε τον. Δεν θα βρείτε άλλον τόσο εύκαιρο και τόσο to the point που λένε στο χωριό μου.
Υ.Γ. 1. Τα υπόλοιπα που ακολούθησαν ήταν όλα όπως ακριβώς είναι πάντα! Ακόμη και η παράσταση του Άδωνη, καλοπαιγμένη, αλλά … Βαρεμάρα, χασμουρητό, ξύσιμο, ξηρούς καρποί, απέραντη αγανάκτηση κι ένας άνετος Μητσοτάκης να χτυπάει αλύπητα σαν χταπόδι τον Τσίπρα με το ένα μάτι στον Ανδρουλάκη.
Υ.Γ. 2 Είπε ο Τσίπρας τον Στυλιανίδη «κατσαπλιά» ρε φίλε! Ο Τσίπρας, που ψάχνει εδώ και πέντε χρόνια ακόμη να βρει τους φακέλους στη συνάντηση με την Μέρκελ, είπε τον Στυλιανίδη «κατσαπλιά»! Τι ζούμε ρε φίλε και δεν έχουμε τρελαθεί ακόμη!
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
