Ποια τα διλήμματα του Τσίπρα εν μέσω πανδημίας

Του Αθαν.Χ. Παπανδρόπουλου

Ο πολίτης, που είναι κλεισμένος στο σπίτι του και δεν ξέρει, αν αύριο θα έχει δουλειά, ή αν θα είναι ζωντανός, ποσώς ενδιαφέρεται, αν ένα ερπετό της δημοσιογραφίας θα συνουσιαστεί με οποιονδήποτε, ακόμα λιγότερο δε, τον ενδιαφέρουν οι σχέσεις του κορωνοϊού με τον καπιταλισμό, τον νεοφιλελευθερισμό ή οποιονδήποτε άλλον «ισμό».

Το ίδιο ισχύει και για όλους αυτούς τους ασθενείς, που βρίσκονται στα νοσοκομεία και στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Ενώ κινδυνεύουν να πεθάνουν από ασφυξία, αυτό που θα ήθελαν να ακούσουν είναι μια καλή κουβέντα και όχι ιδεοληπτικές ασυναρτησίες.

Στο επίπεδο αυτό, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας το παιχνίδι το έχει ήδη χάσει.

Όπως είχε χαθεί τις ώρες της τραγωδίας στο Μάτι, έτσι και τώρα. Μπροστά σε μια παγκόσμια τραγωδία δεν ξέρει να πει μια καλή κουβέντα. Είναι τόσο συνηθισμένος στον διχαστικό, καταγγελτικό, λαϊκίστικο, κενόν περιεχομένου, λόγο, που τίποτε δεν μπορεί να βγει από την καρδιά του, ήτοι, από τον συναισθηματικό του κόσμο. Δυστυχώς γι’ αυτόν, είναι απελπιστικά άδειος.

Από την άλλη πλευρά, την οικονομική, στον Σύριζα όλα δείχνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τί συμβαίνει σήμερα παγκοσμίως. Ακόμα χειρότερα φαίνεται πως αγνοούν και την έννοια της λέξης
πανδημία, πράγμα ελάχιστα κολακευτικό για τη σχέση τους με την ελληνική γλώσσα.

Η πανδημία είναι μια υγειονομική θύελλα, που πλήττει ΟΛΟΝ τον κόσμο, (Δήμο). Και στην περίπτωση του κορωνοϊού, οι επιστήμονες βρίσκονται σε φάση αναζητήσεων ακόμα. Οι διάφορες ανοησίες λοιπόν περί τη νόσο περιττεύουν.

Η πανδημία, η οποία ξεκίνησε από μια χώρα υπό ολοκληρωτικό καθεστώς,
στις αναπτυγμένες και κυρίως τις ευρωπαϊκές φιλελεύθερες δημοκρατίες, έθεσε ένα κολοσσιαίο πρόβλημα: τις κάλεσε να επιλέξουν ανάμεσα στη ΖΩΗ και την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες, λοιπόν, επειδή κορυφαία αξία και μέριμνά τους είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, επέλεξαν τη ΖΩΗ, με όποιο δυσβάστακτο κόστος έχει για την οικονομία.

Είναι δε περιττό να τονιστεί ότι η επιλογή αυτή, παρά τα όσα μπορούν να πουν κάποιοι, δήθεν φιλελεύθεροι, από φιλοσοφικής και ηθικής πλευράς, είναι βαθύτατα φιλελεύθερη.

Οι γενοκτονίες, τα ολοκαυτώματα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι μαζικές εκτελέσεις ανθρώπων, ανήκουν στην ιστορία των ολοκληρωτισμών του 20ου αιώνα, ορισμένοι από τους οποίους έχουν εμπνεύσει και τον πρώην πρωθυπουργό.

Σημειώνουμε δε, ότι όταν αναφερόμαστε στη φιλελεύθερη Δημοκρατία, είναι πέρα για πέρα αυτονόητο ότι μέρος αυτής της τελευταίας είναι και η σοσιαλδημοκρατία.

Ένα κομμάτι δηλαδή του δυτικού πολιτικού συστήματος, που συνέβαλε τα μέγιστα στην κοινωνική πρόοδο και ισορροπία των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών.

Διαχρονικά δε, η σοσιαλδημοκρατία απέδειξε ότι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο αντί να οδηγεί σε συγκρούσεις και σε εκατόμβες νεκρών, μπορεί να γίνει εργαλείο κοινωνικής ευημερίας και ισορροπίας.

Για να το πούμε με τους τόσο δημοφιλείς μαρξιστικούς όρους, σε κομμάτι της συριζαϊκής αριστεράς, η αποεμπορευματοποίηση ήταν ένα ουσιαστικό χαρακτηριστικό της σοσιαλδημοκρατικής τακτικής πρόνοιας.

Η σοδιαλδημοκρατία δεν εξαλείφει, ούτε την καπιταλιστική σχέση, ούτε τις επακόλουθες βασικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς. Τροποποιεί, όμως, τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας, λοιπόν, έχει στοιχειώδεις ιστορικές γνώσεις στη σημερινή κατάσταση υγειονομικής, οικονομικής και πολιτικοκοινωνικής πανδημίας, θα είχε κάθε λόγο να ανακαλύψει μια νέα θεώρηση των πραγμάτων, αντί να αναμασά ηλιθιότητες, που του υπαγορεύονται από διάφορους… υπανθρώπους της ιδεολογίας.