Όταν η δουλειά σου δε σε αφήνει χρόνο να διαβάσεις ένα ποίημα και μετά όταν φεύγεις από κει, τόσα πολλά τα θέματα που έχεις να σκεφτείς, τόσα προβλήματα να λύσεις, οικονομικά, του σπιτιού, των παιδιών, των γονιών, τα δικάσου.
Και…. η μέρα περνάει έτσι! Έρχεται η επόμενη και πάλι από την αρχή τα ίδια θέματα ή μπορεί και περισσότερα. Ανάλογα τους πλανήτες (θα έλεγαν κάποιοι).
Της Ράνιας Μαρκοπούλου
Ποιος μπορεί σήμερα με αυτούς τους τρελούς ρυθμούς ή μάλλον ποιος θέλει, να αφιερώσει δέκα λεπτά από τη μέρα που έρχεται και φεύγει, για να κάνει ένα δώρο, μικρό, στο μυαλό του? Να διαβάσει π.χ. ένα ποίημα, έτσι, αργά , να μεταφερθεί μέσα σε αυτό, να το ζήσει για λίγο, να το σκεφτεί, να το νιώσει. Για λίγο! Και ας συνεχίσει μετά. Ίσως συνεχίσει αλλιώς, με άλλη διάθεση, ίσως βρει και λύσεις στα προβλήματά του διαφορετικές, ή ίσως μόνο απολαύσει στα δέκα αυτά λεπτά. ‘
’Θα βραδιάζει η μέρα, όταν θα φτάνουμε στου χωριού τα αποσκιωμένα αλώνια.’’ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ