Η ευρύτερη περιοχή της Ρωσίας (τώρα με το όνομα: Ρωσική Ομοσπονδία) είναι μια χώρα που διαχρονικά διαφεντεύονταν από έναν απολυταρχικό άρχοντα και τους περί αυτόν.
Από τον τσάρο (ανεπηρέαστο από τα χρόνια του διαφωτισμού της Ευρώπης) η εξουσία του πέρασε στους επαναστάτες κομμουνιστές (Λένιν, Στάλιν), και μετά την κατάρρευσή του κομμουνιστικού καθεστώτος το 1989 και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ) το 1991, ουσιαστικά μεταβιβάστηκε στους (τότε δημιουργηθέντες) πλούσιους Ρώσους ολιγάρχες υπό τον πρόεδρο Γέλτσιν, με μοιρασμένη εξουσία αρχικά. Για να καταλήξει τέλος την τελευταία εικοσαετία στον κόκκινο Τσάρο Πούτιν.
Τσάρο, γιατί έχει την απόλυτη εξουσία που είχε και αυτός. Κόκκινο, γιατί γαλουχύθηκε για σχεδόν 40 χρόνια από το καταπιεστικό (συμβολικά κόκκινο) κομμουνιστικό καθεστώς, σε αυστηρή, στρατιωτική πειθαρχία σαν πράκτορας και ύστερα διευθύνων της υπηρεσίας αντικατασκοπείας της KGB, μετέπειτα FSB.
Με την ιδιότητά του αυτή προφανώς μυήθηκε στον κυνικό ρεαλισμό, απάθεια στον ανθρώπινο πόνο, αδιαφορία για τον κίνδυνο ή τις συνέπειες των πράξεων του.
Στις μηχανορραφίες, ψέματα, υποκρισία και δολοπλοκίες. Σε όλα αυτά τα «προσόντα» δηλαδή, που πρέπει να διακρίνουν έναν καλό κατάσκοπο των μυστικών υπηρεσιών, ιδιαίτερα της KGB, άξιο απόγονο ενός Ρασπούτιν. Με ομοιότητα στο όνομα αλλά και στην χάρι.
Τα προσόντα αυτά, του είναι ιδιαίτερα χρήσιμα τώρα που εισβάλλει καταστρέφοντας υποδομές και σκοτώνοντας/εκτοπίζοντας γυναικόπαιδα (υπό άθλιες συνθήκες), ενός αδελφού λαού, όπως τον χαρακτήρισε, η χώρα του οποίου ιστορικά και γεωγραφικά αποτελούσε συνέχεια της Ρωσίας.
Ο Πούτιν μεγάλωσε μέσα σε αυτά τα δεδομένα και σε μια χώρα που διαφέντευε τις 15 χώρες της ΕΣΣΔ, και τις άλλες 7 χώρες του συμφώνου της Βαρσοβίας.
Μία Σοβιετική Ένωση που κατέπνιγε την επανάσταση στην Ουγγαρία (1956) και που εισέβαλε με τανκς στην εξεγερμένη Τσεχοσλοβακία το 1968. (Χώρες του συμφώνου της Βαρσοβίας).
Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑ:
Ο Πούτιν σαν Πρωθυπουργός και αργότερα σαν Πρόεδρος, πολέμησε και υπερίσχυσε των Τσετσένων, μελών της Ρωσικής Ομοσπονδίας 1999-2000.
Όταν ανέλαβε μετά τον Γέλτσιν, άφησε τον πλούτο στους ολιγάρχες υπό τον όρο ότι δεν θα έχουν καμία ανάμειξη στις εξουσίες διοίκησης της Ρωσίας που είχαν πριν. Εν συνεχεία έδωσε στο Ρωσικό λαό αυτό που για πολλές δεκαετίες είχε στερηθεί: Ένα Δυτικό καταναλωτικό τρόπο ζωής, ανεξαρτήτως του χαμηλότερου ΑΕΠ και κατά κεφαλήν εισοδήματος:
Επέτρεψε και διευκόλυνε τα ταξίδια στο εξωτερικό. Πέτυχε την εισροή καταναλωτικών αγαθών από την Δύση, όπως ηλεκτρικών συσκευών , κινητών τηλεφώνων , μέσων διαδικτυακής σύνδεσης, οπττικο-ακουστικών μέσων προηγμένης τεχνολογίας , αυτοκινήτων, επωνύμων δυτικών ενδυμάτων και τροφίμων , μέσω πολυτελών ή εμβληματικών καταστημάτων Δυτικής προέλευσης. Μόσχα και Αγία Πετρούπολη, που έσφυζαν από ζωή, καταστήματα και προσφερόμενα είδη, μη έχοντας τίποτα να ζηλέψουν από τις αντίστοιχες Δυτικές μεγαλουπόλεις.
Οι Ρώσοι πολίτες φαίνονταν να αναγνωρίζουν στην ηγεσία του Πούτιν την αλλαγή αυτή, έστω και αν αυτός από το παρασκήνιο κινούσε με αντιδημοκρατικό αυταρχικό τρόπο τα νήματα.
Όταν οι πολιτικοί του αντίπαλοι έπεφταν νεκροί από σφαίρες (όπως ο Νέμτσοφ) ή δηλητηριάζονταν/φυλακίζονταν όπως πρόσφατα ο Ναβάλνι, (νωρίτερα ο Λιτβινένκο), ενώ έλεγχε πλήρως τα ΜΜΕ. Στηρίζονταν βεβαίως στα ενεργειακά αποθέματα της Ρωσίας σε φυσικό αέριο, πετρέλαιο, σιτηρά κ.α. που της επέτρεπαν παράλληλα και σημαντικό εμπλουτισμό του στρατιωτικού της οπλοστασίου και σημαντικό γεωστρατηγικό ρόλο.
Οι πιο παλιοί θα θυμόμαστε πως έκαναν οι Ρώσοι επί εποχής Σοβιετικής Ένωσης για ένα μπλουτζίν , για λίγη δυτική μουσική κ.α. Όταν δύο και τρεις οικογένειες στοιβάζονταν σε ένα όροφο μοιράζοντας την ίδια κουζίνα και τουαλέτα.
Όταν κάποιοι τυχεροί διακεκριμένοι Ρώσοι καλλιτέχνες σε περιοδείες τους αυτομολούσαν και έβρισκαν άσυλο σε Δυτικές χώρες.
Κρατώντας ικανοποιημένους με αυτό τον τρόπο τους πολίτες, ο Πούτιν νοσταλγούσε και έβαζε τα θεμέλια της ανασύστασης της γεωστρατηγικής δύναμης που είχε η ΕΣΣΔ με κέντρο τώρα την Ρωσική ομοσπονδία, χωρίς την μιζέρια που την συνόδευε.
ΕΠΙΒΟΛΗ ΡΩΣΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ:
Έτσι, αφού έβαλε τάξη στην Τσετσενία όπως είδαμε πιο πάνω (1999-2000). Το 2008, ενδεχομένως και σαν αντίδραση στις φήμες και αναφορές εκείνη τη χρονιά για ένταξη της Γεωργίας και Ουκρανίας ( πρώην χωρών της ΕΣΣΔ) στο ΝΑΤΟ, εισέβαλε στη Γεωργία και μετά από ολιγοήμερο πόλεμο επέβαλε την θέληση του και την ουσιαστική υποταγή της χώρας στον έλεγχο του.
Αφορμή απετέλεσε η σύγκρουση της κηρρυχθείσας ανεξάρτητης περιοχής της νότιας Οσετίας και Απχαζίας με την Γεωργία. (Πάλι εδώ όπως και στην Ουκρανία αφορμή ήταν υπό ανεξαρτησία περιοχές. Σύμπτωση;).
Παίρνωντας φόρα από αυτό και την χλιαρή αντίδραση των Δυτικών, προσάρτησε το 2014 μετά από εξέγερση των Ρωσόφωνων και σύντομη σύρραξη, τη χερσόνησο της Κριμαίας. Με την αιτιολογία ότι αυτή Ρωσοκρατείται, ότι ανεξαρτητοποιήθηκε από την Ουκρανία και ήθελε την συνένωση με την μητέρα Ρωσία.
Παρόμοια σύγκρουση έλαβε χώρα τότε στις περιοχές των Ρωσόφωνων περιοχών της Ουκρανίας Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ που έληξε με την συμφωνία του Μινσκ περί μερικής των αυτοδιοίκησης, ενώ διεκδικεί την προσάρτηση τους.
Το 2020 στον πόλεμο Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας για την διαφιλονικούμενη περιοχή των Ναγκόρνο-Καραμπάκχ, η Ρωσία αφού άφησε στο έλεος της την Αρμενία (αν και ήταν αυτή μέλος της στρατιωτικής συμμαχίας -Οργανισμού της Συνθήκης Συλλογικής Ασφαλείας (ΟΣΣΑ-) και στις ορέξεις των Αζερμπαϊτζάν και Τουρκίας, επενέβη για ειρήνευση στην περιοχή δύο μήνες μετά. Επιβεβαιώνοντας έτσι πάλι ο Πούτιν την κυριαρχία του επί των πρώην χωρών της ΕΣΣΔ, Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν.
Τον Ιανουάριο του 2022 όταν υπήρξαν μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις στο Καζακστάν (πάλι πρώην χώρας της ΕΣΣΔ) κατά του εκεί καθεστώτος με αφορμή τις τιμές των καυσίμων κ.α., ο Πούτιν έστειλε 2.000 Ρώσους στρατιώτες μετά από αίτημα των κυβερνώντων για να επιβάλει την τάξη.
Στις κυρώσεις της Δύσης κατά του δικτάτορα της Λευκορωσίας Λουκασένκο για την φυλάκιση και βασανισμό του αντιπολιτευόμενου ακτιβιστή Προτασέβιτς και την απόπειρα προσφυγικών ροών από τη χώρα του στην Ευρώπη προερχόμενων από Τουρκία, ο Πούτιν πήρε το μέρος και ενίσχυσε τον Λευκορώσο δικτάτορα.
Ο τελευταίος εξαργυρώνει αυτή την «επιταγή» με τη συνδρομή του στην εισβολή κατά της Ουκρανίας.
Σε όλες τις πιο πάνω περιπτώσεις ελέω Πόυτιν, επιβεβαιωνόταν ότι η Ρωσική Ομοσπονδία εξακολουθούσε να είναι το μεγάλο αφεντικό στις περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ.
ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ:
Σε όλα τα πιο πάνω οι αντιδράσεις της Δύσης ήταν χλιαρές έως ανύπαρκτες, με ήσσονες κυρώσεις που εύκολα ανταπεξέρχονταν ο Πούτιν. Ενδεχομένως θεωρώντας οι Δυτικοί ότι αυτός δρα στην περιοχή που ήλεγχε παλαιότερα η ΕΣΣΔ, οπότε τον άφηναν να κάνει εκεί τα δικά του, εφόσον περιοριζόταν σε αυτά.
Μάλιστα εφόσον πουλούσαν και άνοιγαν εκατοντάδες καταστήματα McDonalds, Louis Viton, Netflix, ακριβά αυτοκίνητα και άλλα επάρατα καπιταλιστικά προϊόντα της παγκοσμιοποίησης, τα εντός των τειχών εξασφαλίζοντα την κυριαρχία του Πούτιν τους ήταν αδιάφορα. Εμπορικά και επιχειρηματικά δεν είχαν να κάνουν με μια Σοβιετική Ένωση του σιδηρού παραπετάσματος όπου όλα αυτά ήταν απαγορευμένα, άλλα ένα εμπορικό εταίρο που τους παρείχε ενέργεια σε αφθονία και μια αγορά 146 εκατομμυρίων για τις επενδύσεις και εξαγωγές τους.
Μάλιστα κάποιους εκτός Ευρώπης η υπονόμευση της ενότητας της Ε.Ε. τους βόλευε, αν θυμηθούμε και αντίστοιχες Αμερικανικές προσπάθειες με τον Στηβ Μπάνον.
Ο Πούτιν όμως παράλληλα με τις πιο πάνω ενέργειες, υπέσκαπτε την Δυτική επιρροή υποστηρίζοντας, μεταξύ άλλων αυτονομιστικά κινήματα και την συνοχή της Ε.Ε.
Αυτό υπήρξε σαν συνέχεια του ρόλου της ΕΣΣΔ υπέρ τέτοιων κινημάτων, όπως για παράδειγμα στη Β. Ιρλανδία, στη χώρα των Βάσκων, την Καταλωνία κ.ο.κ.
Μέχρι και για την εκλογή Τραμπ υπήρξαν βάσιμες καταγγελίες για ανάμειξη του Πούτιν. Έξ’ου θεωρώ και ο θαυμασμός και η μετέπειτα θέσεις του εξίσου νάρκισσου πλανητάρχη προς τον Πούτιν ανεξαρτήτως της γενικής συμπάθειας του προς απολυτάρχες ηγέτες (βλ. Ερντογάν).
Στο αποκορύφωμα, έφτασε ο θαυμασμός του όταν έμαθε για την «μεγαλοφυή» αναγνώριση της ανεξαρτησίας των Ρωσόφωνων περιοχών της Ουκρανίας, κι ’ας είχαν στα σύνορα οι Ρώσσοι 120.000 στρατό έτοιμο να εισβάλει.
Ο Πούτιν υπονόμευσε την Νατοϊκή συμμαχία με τον αδύναμο οικονομικά και πολιτικά κρίκο της, την Τουρκία, πουλώντας τα αντιπυραυλικά S400, έχοντας την εξαρτώμενη με την κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου, με τον τουρισμό και άλλες σημαντικές οικονομικές συναλλαγές.
Τέλος, ο Πούτιν μονοπώλησε την εξουσία επιρροής στην Μ.Ανατολή την τελευταία δεκαετία, υποστηρίζοντας τον Άσαντ που έχει σχεδόν τελείως επικρατήσει στη Συρία και με τις δύο βάσεις που διατηρεί εκεί. Παράλληλα έχοντας στενές σχέσεις με τον Νετανυάχου.
Μέσω της ουσιαστικής συμμαχίας του με τις Ιρανικές δυνάμεις στην Συρία, με τους φρουρούς της επανάστασης του Ιράν και την Χεζμπολάχ στο Λίβανο, (αλλά και με την αποχώρηση των Αμερικανών από τη Συρία και σε μεγάλο βαθμό από το Ιράκ), ο Πούτιν ελέγχει έμμεσα όλο το τόξο από το Ιράν μέχρι τη Συρία.
Στη Λιβύη υποστηρίζοντας στρατιωτικά τον στρατηγό Χαφτάρ και με τη βοήθεια των μισθοφόρων της Βάγκνερ ελέγχει σε μεγάλο βαθμό τα πράγματα και εκεί, όπου η Αμερική είναι παντελώς απούσα.
Εκτός από τον πλήρη έλεγχο των ΜΜΕ στην Ρωσία να κάνουμε αναφορά και στους χιλιάδες χάκερς και βαλτούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανά τον κόσμο για διαμόρφωση της κοινής γνώμης εκ μέρους του κόκκινου Τσάρου.
Αυτά, αφού είχε προηγηθεί και η προσπάθεια για άλωση μέρους της διεθνούς δημοσιογραφίας, όπως επισημαίνει με προσωπική εμπειρία στο εξαιρετικό άρθρο του με τίτλο «Βυθίσατε τη δυτική δημοκρατία», ο διακεκριμένος δημοσιογράφος Αθανάσσιος.Χ.Παπανδρόπουλος μέλος τότε του Δ.Σ. της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων
Η ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ:
Για όλα τα πιο πάνω η ευθύνη των Δυτικών είναι μεγάλη και δεν περιορίζεται μόνο στο «ζόρισμα» της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ με τις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ ενταγμένες στη Βορειοατλαντική συμμαχία. Τις Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία (από το 1999).Βουλγαρία, Ρουμανία, Σλοβακία (2004). Αυτές του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Τις Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία (από 2004). Πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες.
Είναι και αυτό βέβαια στις ανησυχίες του Πούτιν (ιδιαίτερα λόγω των δημοκρατικών καθεστώτων σε αυτές). Αυτό όμως φρονούμε ότι είναι ένα άλλοθι που εμφανίζεται σαν το επίσημο κίνητρο του Πούτιν για την εισβολή στην Ουκρανία.
Ο πραγματικός λόγος είναι η νοσταλγία του για την παλιά γεωστρατηγική αίγλη και κυριαρχία της Σοβιετικής Ένωσης, πυροδοτούμενη από την αλαζονεία, ναρκισσισμό, μεγαλομανία του ελέγχου των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών και γενικότερης επιρροής της Ρωσίας με τους πιο πάνω τρόπους. Διευκολυνόμενη από την αδράνεια και το χώρο που του άφησαν οι ισχυροί της δύσης, ΗΠΑ και Ε.Ε. Να μην ξεχνάμε βέβαια την «αρχή της προληπτικής εισβολής» που εγκαινίασαν οι ΗΠΑ με συμμάχους, στο Ιράκ και πιο πριν στο Βιετνάμ.
Είναι αλήθεια ότι το 2001 ο Πούτιν ζήτησε να μπει η Ρωσία στο ΝΑΤΟ. Ίσως από ανασφάλεια αλλά, και για να υπονομεύσει την συμμαχία εκ των έσω. Από εκεί (με το βίωμα του κατασκόπου που είχε) θα μάθαινε όλα τα στρατιωτικά μυστικά και τα αδύναμα σημεία της. Ποιος θα τον εμπιστευόταν; Τον δέχθηκαν όμως αργότερα για ένα διάστημα σαν μέλος του G7 που έγινε G8 (για τα περισσότερα θέματα) και σε ειδική σχέση με το ΝΑΤΟ, την οποία διατηρεί μέχρι σήμερα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ-ΠΙΘΑΝΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ
Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, να μη βγαίνουν με τον σύντομο και εύκολο τρόπο που υπολόγιζε ο Πούτιν. Με την σθεναρή Ουκρανική αντίσταση. Με την απρόβλεπτη γι’ αυτόν συσπείρωση των Δυτικών και τις αναπάντεχα αποπνικτικές κυρώσεις που του έχουν επιβάλει μοναδική ρεαλιστική διέξοδος για αυτόν θα ήταν ένας τιμητικός συμβιβασμός. Αυτός κατά Πούτιν θα πρέπει να περιλαμβάνει: Ουδετερότητα της Ουκρανίας (με εγγυήσεις).
Την ανεξαρτητοποίηση Ντονμπάσκ και Λουγκάνσκ (άγνωστο σε ποια έκταση). Αναγνώριση της προσάρτησης της Κριμαίας. (Πράγματα δύσκολα να δεχθεί ο Ζελένσκυ).
Αλλιώς: Αν οι συνέπειες της Ουκρανικής κρίσης τραβήξουν για μήνες. Όταν οι επιπτώσεις από τις στερήσεις του λαού του από τα Δυτικά καταναλωτικά προϊόντα που απολάμβαναν, από τον αποκλεισμό των Ρωσικών αθλητικών ομάδων και καλλιτεχνών και κυρίως η φτωχοποίηση των Ρώσων από το υποτιμημένο ρούβλι και της εν γένει οικονομικές κυρώσεις τον αναγκάσουν να γυρίσει το απολυταρχικό καθεστώς του σε τυραννικό.
Όταν η πίεση των ολιγαρχών και των περί αυτόν επιτελικών και στρατιωτικών από την οικονομική δυσπραγία, προσωπική και κρατική, καθώς και από την λαϊκή οργή (όχι ιδεολογική πια, αλλά κοινωνικο-οικονομική) φτάσει στο απροχώρητο.
Τότε ο Πούτιν (σαν άλλος Ιούλιος Καίσαρ) θα πρέπει να φυλαχθεί από «τις Ειδούς του Μαρτίου», γιατί θα έχει έρθει η ώρα να τον φτύσουν από το στόμα τους σαν σκνίπα/μύγα, σύμφωνα με την δική του παρομοίωση για τους προδότες.
* Ο Λάμπρος Ροϊλός είναι συντ. δικηγόρος παρ’Αρείω Πάγω, συγγραφέας, ερευνητής
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
