Πρέπει, να «έχουμε το νου μας»!

Ο κάθε γονιός που έχει παιδιά αφ’ ενός για το πιο ήσυχο απ’ αυτά είναι εφησυχασμένος, αφού είναι υπάκουο και φρόνιμο και αφ’ ετέρου για το πιο ανήσυχο, έχει πάντα «το νου του», αφού δεν ξέρει το πρόβλημα που θα προκύψει από την συμπεριφορά του.

Εμάς, σαν χώρα, εδώ και πολλά χρόνια μας απασχολεί το «ανήσυχο παιδί» της γειτονιάς μας δηλ. η Τουρκία, η οποία φροντίζει σε σταθερή βάση, να επιβεβαιώνει το ότι πρέπει συνεχώς «να έχουμε το νου μας», χωρίς την πολυτέλεια έστω και της ολιγόλεπτης απερισκεψίας.

Της Θάλειας Χούντα – δημοσιογράφου

Το παρελθόν είναι διανθισμένο με πολλά παραδείγματα ακραίας και εγκληματικής συμπεριφοράς εκ μέρους της Τουρκίας, σε τέτοιο βαθμό, ώστε θα έχουμε εμείς και μόνο εμείς αποκλειστικά την ευθύνη, για όσα μπορεί να μας συμβούν και δεν τα έχουμε προβλέψει. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται εν προκειμένω και η ανάγνωσή της είναι το βασικότερο όλων.

Από την μία πλευρά έχουμε τις εκάστοτε επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας και από την άλλη, έχουμε τους διαχρονικούς συμμάχους της, οι οποίοι την ενθαρρύνουν, την επιβραβεύουν και τις χορηγούν την απαραίτητη αμνηστία, εις βάρος της αμνησίας των πράξεών της, οι οποίες δεν μπορούν και δεν πρόκειται να ξεχαστούν.

Ο Τούρκος Πρόεδρος δεν το κρύβει, ότι για τον εαυτό του ονειρεύεται τον ρόλο των αλλοτινών Σουλτάνων και ειδικότερα, την απόλυτη παντοδυναμία τους στο εσωτερικό και τον φόβο που ενέπνεαν στο εξωτερικό. Το Παλάτι που έκτισε και διαμένει, είναι το πιο κλασσικό παράδειγμα, χωρίς να παρερμηνεύεται ο καθημερινός τρόπος της ζωής του αλλά και της άσκησης της πολιτικής του. Όλα κινούνται γύρω από το πρόσωπό του και αποκλειστικά για τον ίδιο.

Οι Σουλτάνοι, αφού είχαν ρυθμίσει με σκληρό τρόπο τα του εσωτερικού τους – παράδειγμα, το πραξικόπημα Γκιουλέν και οι διώξεις που το ακολουθούν ακόμη – είχαν σαν πρώτη προτεραιότητα τις κτήσεις. Επέμβαση και κατάληψη των όμορων χωρών και έως του σημείου που θα τους επιτρεπόταν – παράδειγμα η Συρία, το Ιράκ, η Αρμενία, η χώρα μας κλπ -. Τίποτα μέσω των αιώνων δεν έχει αλλάξει στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς.

Όλα αυτά, λάμβαναν χώρα και λαμβάνουν, χάρις στους συμμάχους της Τουρκίας, οι οποίοι διαχρονικά είναι οι ίδιοι: η Αγγλία και η Γερμανία. Απλά και ξεκάθαρα, χρησιμοποιούν για τα συμφέροντά τους την Τουρκία και, ταυτοχρόνως, της επιτρέπουν μερικώς να  ικανοποιήσει τις επιδιώξεις της.

Άμεση τακτική και με τις δύο πλευρές ικανοποιημένες.
Τα δεδομένα αυτά υπήρχαν και υπάρχουν, είναι δε ορατά στον καθένα, αφού καμία πλευρά δεν προσπαθεί να τα κρύψει. Είτε αυτό απορρέει από την σιγουριά της δύναμής τους είτε από την πλήρη αδιαφορία για το «δίκαιο» των λοιπών, η Ιστορία έχει καταγράψει τις πράξεις κάθε πλευράς.
Το ερώτημα είναι, τι άλλο χρειαζόμαστε, για να μην αιφνιδιαστούμε, προβλέποντας, σε επίπεδο βεβαιότητας, τις επόμενες κινήσεις της Τουρκίας;

Σε συνδυασμό πάντα με τις συνεννοήσεις που έχουν γίνει με τους φίλους και συμμάχους της.

Ποιος άλλος θα μας φταίει, εκτός του εαυτού μας;

Εμείς και μόνο εμείς πρέπει «να έχουμε το νου μας», γιατί το δικό μας σπίτι θα έχει πρόβλημα από το άτακτο παιδί. Και όπως δείχνουν τα γεγονότα, είμαστε πλέον το μοναδικό σπίτι που ακόμη υπάρχει.