«Το φάντασμα», όχι του κομμουνισμού, αλλά της απελπισίας απειλεί, πλέον, την Κουμουνδούρου.
Όλες οι ενέργειες, όλες οι αποφάσεις, όλες οι πολιτικές της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται ανίσχυρες να αντιμετωπίσουν μια προϊούσα φθορά στη δημόσια εικόνα του κόμματος και την αδυναμία του να διαμορφώσει συνθήκες και ισορροπίες στην κοινωνία ευνοϊκές για τον κυβερνητικό του σχεδιασμό (αν υπάρχει κάτι ανάλογο).
Την αδυναμία αυτή επιβεβαιώνουν με δραματικό τρόπο «τα νούμερα», είτε αυτά προκύπτουν από τις δημοσκοπήσεις (ακόμη και αυτές που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ παραγγέλνει ή εγκρίνει την δημοσίευση τους), είτε αντανακλούν μια κοινή πεποίθηση, μια αίσθηση της κοινωνίας των πολιτών, τα αποτελέσματα της οποίας αποτυπώνονται παντού.
Το «πράμα» ( το προϊόν) είναι φθαρμένο, έχασε τη λάμψη του παρελθόντος, πέρασε στα πίσω ράφια και το «σούπερ μάρκετ» ( η ελληνική κοινωνία) άλλα προϊόντα αγοράζει, αλλού «πάει και τα δίνει» και με ευχαρίστηση μάλιστα, χωρίς να βαρυγκομάει.
Ότι στον ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν τυφλωμένοι από μια θεοκρατική αντίληψη της ιστορίας να πλασάρουν τα ίδια παλιά και φθαρμένα προϊόντα και να πιστεύουν πως ο κόσμος «θα τσιμπήσει» είναι πρόβλημα που αφορά στους ίδιους και όχι στους «πελάτες». Αν έχεις μείνει στην εποχή του τέλεξ και ο άλλος απέναντι σου «χτίσει πολυκατοικίες με 3d εκτυπωτή» ούτε η τεχνολογία σου φταίει, ούτε ο «πελάτης» που αγοράζει το καινούργιο, το σύγχρονο, το τεχνολογικά πρωτοποριακό, είσαι ο ίδιος ανίκανος να αναγνώσεις, έστω, τη νέα πραγματικότητα και τις προτεραιότητες της περιόδου.
Το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως όσες φωνές και προσωπικότητες είναι σε επαφή με τις ανάγκες της περιόδου και επιχειρούν να διατυπώσουν ένα σύγχρονο λόγο παραμένουν στα αζήτητα μπροστά στην ανάγκη να διατηρηθεί «εν ζωή» ένα πρόσωπο αστείο, αδύναμο, ανεπαρκές, εμπαθές και εν τέλει γραφικό, που καταδυναστεύει το κόμμα και το κρατάει δεμένο πισθάγκωνα με ό,τι συντηρητικό και πολιτικά γραφικό έχει κληρονομήσει στον τόπο η εγχώρια αριστερά.
Ο Αλέξης Τσίπρας, το δημόσιο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, απειλεί, πλέον, ευθέως το ίδιο του το κόμμα!
Στην ανάγκη του, προσωπική πρωτίστως και πολιτική δευτερευόντως, να διατηρηθεί με κάθε θυσία αποκλειστικά ο ίδιος στην πολιτική σκηνή ως μια εναλλακτική επιλογή και κάποια στιγμή, αν η συγκυρία το φέρει, να διεκδικήσει και πάλι την πρωθυπουργία, την οποία πολύ αγάπησε, έχουν θυσιαστεί όλες οι νέες, οι σύγχρονες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν καθηλωθεί όλες οι πολιτικές δυναμικές.
Είναι καταπληκτικό για τον μέσο Έλληνα, αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ αρνούνται πεισματικά να το δουν καν ή να το ακούσουν: μετά από διετή διακυβέρνηση της χώρας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε συνθήκες συνεχιζόμενης κρίσης σε πολλά επίπεδα, με την πανδημία, τα εθνικά θέματα, τις φυσικές καταστροφές, τις αυξήσεις τιμών, τους θανάτους και τους διασωληνωμένους, τις πυρκαγιές και τους σεισμούς, ο Αλέξης Τσίπρας σε όλες τις δημοσκοπήσεις είναι πίσω δέκα μονάδες από τον «κανένα».
Ο βασικός του αντίπαλος είναι «ο κανένας», παλεύει σκληρά να ξεπεράσει το πολιτικό τίποτε, να υπερκεράσει «έναν ανύπαρκτο», βλέπει καθημερινά και από απόσταση την πλάτη του «μηδέν». Ο «κανένας» στην δημοσκοπική γλώσσα «δεν υπάρχει», ο Τσίπρας αντιμάχεται αυτόν που δεν έχει προκύψει ακόμη.
Κι όμως επιμένει, ο ίδιος και η παρέα του, να κουνάει στους πολίτες τα ίδια πολιτικά κουρέλια, να διακινεί τις ίδιες παλιές και σκουροφαγωμένες απόψεις, να κραυγάζει τα ίδια αστεία συνθήματα, να προωθεί τις ίδιες γραφικές αναλύσεις, να ομνύει στον ίδιο κατασκευασμένο διχασμό, να διαλαλεί το ίδιο ξεχαρβαλωμένο προϊόν, χωρίς κανείς να κατανοεί σε τι ακριβώς ελπίζει, τι περιμένει να συμβεί «για να γυρίσει ο ήλιος».
Κανονικά, σε μια χώρα με υψηλό φορτίο πολιτικής αντιπαράθεσης, με τον κ. τσίπρα θα ασχολούνταν μόνο ψυχολόγοι ή γενικώς «ψυχοτέτοιοι», λογική ερμηνεία σε όσα λέει και κάνει δεν προκύπτει από πουθενά όσο και αν αγωνίζονται οι δικοί του άνθρωποι να μετουσιώσουν τις μοναδικές του αστειότητες σε πολιτική και κυβερνητική πρόταση.
Το ευτύχημα για τον ίδιο είναι πως διακονεί (έτσι νομίζει) την πολιτική στην Ελλάδα, όπου η διαχείριση της πολιτικής υπολείπεται σαφώς των ανεπτυγμένων χωρών, κυριαρχούν ακόμη τα απόνερα του εμφυλίου και η αριστερά συνεχίζει να αντιμετωπίζεται ενοχικά από τους αντιπάλους της, άρα υπάρχει, ακόμη, χώρος για την αριστερή μυθολογία και τις αριστερές ονειρώξεις.
Το δυστύχημα, από την άλλη, είναι πως ο χώρος αυτός μειώνεται συστηματικά, σε λίγο θα αγγίξει την πολιτική γραφικότητα, με ό,τι σημαίνει η εξέλιξη αυτή για τον κ. Τσίπρα και την παρέα του.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
