Σε «σηπτική δεξαμενή» έχει βυθιστεί ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ με τον πρόεδρο του (και επίδοξο γαμπρό;) Στέφανο Κασσελάκη να καταγράφει καθημερινές πρωτιές στις χειρότερες ιστορικά στιγμές του κόμματος και να οδηγεί ό,τι απόμεινε στην Κουμουνδούρου σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία αποσύνθεσης, ανάλογη με αυτή των βόθρων, οι οποίοι, όπως και να ονομαστούν, βόθροι παραμένουν.
Η απελπισία έχει χτυπήσει κόκκινο, πυκνώνουν τα μαύρα σύννεφα μιας νέας διάσπασης (είναι δεδομένη, ο χρόνος αναζητείται), οι κομματικοί φεουδάρχες φυλάνε τα ρούχα τους για να έχουν τα μισά, γύρω από τον πρόεδρο έχει συσπειρωθεί μια «χαρωπή» ομάδα μουτζαχεντίν kasselakistas που διαβιούν σε ένα παράλληλο σύμπαν, το βασικό στελεχιακό δυναμικό της κυβερνητικής περιόδου έχει ήδη μαζέψει τα μπογαλάκια του «για να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια», η περίοδος «μυρίζει βοθρίλα».
Tου Χρήστου Υφαντή
Στο κασσελακικό σύμπαν η πολιτική μετατράπηκε σε κακόγουστο θέατρο, στο οποίο διάφοροι τυχάρπαστοι ή περαστικοί ανεβαίνουν στη σκηνή, λένε ένα πεντάλεπτο μονόλογο με ό,τι τους κατέβει. Γίνεται από κάτω «της Πόπης», τρέχει να τα μαζέψει η Βούλα (που άλλα περίμενε με βάση όσα της είχαν πει και άλλα βρήκε, αλλά τι να κάνει τώρα που έμπλεξε;), ανακαλύπτονται κάτι απιθανοαπίθανες δικαιολογίες ακόμη και για κραυγαλέες περιπτώσεις παρανομιών της αρχαιολογικής και πολεοδομικής νομοθεσίας, ότι το πανελλήνιοι πιάνει την κοιλιά του από τα γέλια ουδόλως τους απασχολεί, «η προεδράρα να είναι καλά», τα υπόλοιπα «θα τα βρούμε μόλις γίνουμε κυβέρνηση το 2027».
Ο βόθρος των Σπετσών νοηματοδότησε ουσιαστικά τον βόθρο της Κουμουνδούρου και των παραφυάδων της. Ανέδειξε την τεράστια σημασία που έχει για την κοινωνία των πολιτών και το μέλλον της μια δομική ήττα έως εξαφάνισης από τον πολιτικό χάρτη αυτού του πολιτικού εξαμβλώματος, αυτής της παρέας των πολιτικά ημιπαραφρόνων, για τους οποίους ακόμη και οι λέξεις έχουν απλώς το νόημα που συμφέρει, συνεπώς (όπως δήλωσε κι ο επιβλέπων μηχανικός!!) «όλα είναι βόθρος κι όχι πισίνα», ακόμη και τα σημαντικότερα εξ αυτών, όπως είναι το ισχύον θεσμικό πλαίσιο συμβίωσης της κοινωνίας και η κανονιστική λειτουργία της δικαιοσύνης.
Το χειρότερο όλων; «Σοβαροί» και «σοβαρές», κατά τεκμήριο, στο παρελθόν ( το δικό τους και της χώρας) περσόνες εμφανίζονται σε ένα απίθανο πολιτικό βέρτιγκο να υιοθετούν και να επιχειρούν να επικοινωνήσουν τρομακτικής κομματικής παραφροσύνης εμπνεύσεις και δικαιολογίες σε μια κατά βάση κωμική, άρα εξ ορισμού επικίνδυνη, διαδικασία τροποποίησης του νοήματος των λέξεων και των όρων για να ικανοποιηθεί ο κατασκευασμένος γελοίος δομικός καισαρισμός ενός ανόητου και ανίκανου τουρίστα της πολιτικής, στην ποδιά του οποίου εξακολουθούν «να σφάζονται παλληκάρια» για την εύνοια του.
Σε αυτό το σκηνικό είναι «λογικό» πως «ένας Παππάς και μάλιστα Νικολάκης κι αυτός» δεν συνιστά πρόβλημα, πετάμε στον τηλεοπτικό αέρα ένα «τον εξέλεξαν οι πολίτες, άρα …» και καθαρίζουμε με όσα δυσώδη αποκαλύπτονται και αποκαλύπτουν με τη σειρά τους μια πολύ περίεργη σχέση ενός δυσερμηνεύσιμου μυαλού με διάφορα «πεϊνιρλί» και άλλες ανάλογες προτιμήσεις, αφήνουμε στην άκρη το λεξιλόγιο, αυτό είναι … μαγκιά λαϊκή και καθαγιασμένη από την ψήφο του λαού.
Είναι σαφές πως το μόρφωμα της Κουμουνδούρου, που εμφανίζεται σήμερα να διεκδικεί, μεταξύ άλλων, την κληρονομιά του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι τίποτε άλλο από ότι κληροδότησε στην κοινωνία ο «άχαστος ηγέτης». Είναι «πολιτικό τέκνο» του Αλέξη Τσίπρα. Οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι αυτής της φαρσοκωμωδίας είναι «όλοι τους επιλογές του», μέχρι κι ο Νίκος Παππάς που προορίζονταν (σχεδόν είναι οριστεί) για υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων, αλλά δεν ευδοκίμησε η επιλογή λόγω Νίκου Φίλη.
Στην ουσία μιλάμε για τη συνέχεια μιας πολιτικής κουλτούρας που γεννήθηκε πριν τον 2012 από ένα αριβίστα αγράμματο σαλτιμπάγκο, αποθεώθηκε από τους σανοφάγους στην περίοδο 2015-2019 και τώρα δείχνει, σε συνθήκες πολιτικής απελπισίας, πως «όλα είναι βόθρος», πάντα ήταν, απλώς τώρα ξεχείλισαν οι ακαθαρσίες και η μπόχα από το σκατό δεν μαζεύεται με κολόνιες από το περίπτερο.
Το βέβαιο είναι πως όλο αυτό το οικοδόμημα θα καταπέσει με θόρυβο ανάλογο του βόθρου που κατασκεύαζε όλα τα προηγούμενα χρόνια και τον αποκάλεσε πολιτική, πείθοντας έναν λαό απελπισμένων συνωμοσιολόγων πως είναι η ιδανική πολιτική επιλογή για να καταλήξει αυτό που πάντα ήταν, «μια σηπτική δεξαμενή» που αποκαλύφθηκε.