Μια ολόκληρη προεκλογική εκστρατεία στο βρόντο! Συνθήματα ακυρώθηκαν, διλήμματα καταργήθηκαν, «προτάσεις» εξαφανίστηκαν, προεκλογικά προγράμματα ανατινάχτηκαν, πολιτικές παραμερίστηκαν!
Στην Κουμουνδούρου επικρατεί πλέον ο πανικός της ήττας, κακό χωριό τα λίγα σπίτια, εξ ου και η τεράστια στροφή που επιχειρεί «στα χασομέρια» της προεκλογικής περιόδου ο Αλέξης μήπως και ανεβάσει τη συσπείρωση και μετριάσει τις σημαντικές απώλειες προς όλες τις κατευθύνσεις, ένα κόμμα και δη «αριστερό» που αιμορραγεί προς όλα σχεδόν τα υπόλοιπα (των συντηρητικών περιλαμβανομένων) είναι ένα κόμμα κουρελού!
Στο επιτελείο του «άχαστου ηγέτη» το νέο κοσκινάκι, μετά τις απανωτές πολιτικές φάπες της πρώτης περιόδου, είναι «η υποεκπροσώπηση του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις» και η πολιτική εκτίμηση «το ματς είναι ντέρμπι, πάμε για την πρώτη θέση, παίζουμε το χαρτί του νικητή». Εξ ου και ο Αλ6ς όπου σταθεί κι όπου βρεθεί εδώ και λίγες μέρες «αποκαλύπτει» πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο μεγάλος νικητής στις 21 Μαΐου και ο ίδιος θα εισέλθει τροπαιούχος στο Μαξίμου στις 22 του μήνα για να σχηματίσει (θέλουν-δεν θέλουν οι υπόλοιποι) την «μπροοδευτική κυβέρνηση».
Προφανώς, στην ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου επικράτησε, εν μέσω δημοσκοπικού πανικού, η άποψη να ξεκινήσει μια απεγνωσμένη προσπάθεια «να μαζευτεί το μαγαζί» και να περιοριστεί το αρνητικό ισοζύγιο των διαρροών κυρίως προς τη Νέα Δημοκρατία και τον Βαρουφάκη, ώστε η ήττα να είναι μικρή και διαχειρίσιμη την επόμενη μέρα.
Κι επειδή, όταν οι απευθείας εκροές προς τον βασικό σου αντίπαλο είναι πολύ περισσότερες από τις εισροές και την ίδια ώρα εμφανίζεις και απώλειες, μικρές, αλλά υπολογίσιμες ως μέγεθος, προς διάφορα γκρουπούσκουλα στα αριστερά σου, χαΐρι δεν μπορείς να δεις, τι απομένει; Μια φαντασιακή υπέρβαση της πραγματικότητας, ένας λόγος μπαλκονάτος και συσπειρωτικός, νέα συνθήματα, νέοι στόχοι, νέες επιδιώξεις, άλλωστε δεν έχεις να χάσεις κάτι, ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται.
Ο Αλέξης παλινδρομεί ανάμεσα στην ανελαστική πραγματικότητα των αριθμών και στην ανάγκη (του την κάμνει φιλοτιμία) να παίξει το χαρτί του ηγέτη που έρχεται με ένα ξεκάθαρο μήνυμα να κερδίσει την λαϊκή εμπιστοσύνη εν έτει 2023. Φευ!, άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα Θεός κελεύει. Εξήντα plus χρόνια μετά από την δεκαετία της δήθεν αποστασίας αυτό το παραμύθι δεν πείθει πλέον ούτε τον θυρωρό της Κουμουνδούρου!
Όταν η πολιτική σου προσέγγιση στην κατάσταση που έχει ήδη διαμορφωθεί και συνεχώς ενισχύει την προοπτική της αυτοδυναμίας είναι μια βουτιά στην προ εξηκονταετίας Ελλάδα για να ανασύρεις μνήμες και να παίξεις με αυτές με το λαϊκό συναίσθημα, τότε η αδυναμία σου είναι απόλυτη και η ανικανότητα σου να εμπνεύσεις έχει δομικά χαρακτηριστικά. Δεν κερδίζεις εκλογές το 2023 με τα εργαλεία της δήθεν αποστασίας του 1965, όποιος σε έπεισε να το επιδιώξεις σου έστησε παγίδα!
Ούτε καλύπτεται το τεράστιο έλλειμμα εμπιστοσύνης που διαμορφώθηκε στην κυβερνητική σου θητεία με τις κωλοτούμπες, τα ψέματα, τις επιθέσεις σε δικαιώματα, τις ιδεοληψίες και τις εμμονές, τις αλητείες και τις καταστροφικές μονομανίες με αναφορές σε «οικογενειακή ευθύνη» και άλλα ανάλογα και ολίγον γκαιμπελίστικα.
Άσε, που αν ξεκινήσει το γαϊτανάκι με την «οικογενειακή ευθύνη» κινδυνεύεις με αποκαλύψεις για το χουντοπάρε-δώσε της δικής σου οικογένειας με τον Ασλανίδη και άλλους χουνταίους και με διάφορα περίεργα που συνέβησαν σε κάτι αντιστασιακές οργανώσεις εκείνης της περιόδου.
Η προσέγγιση Τσίπρα είναι εντελώς συναισθηματική και για τον λόγο αυτό αστεία. Ότι επιλέχθηκε τώρα να κυριαρχήσει στον πολιτικό λόγο της ηγετικής ομάδας της Κουμουνδούρου είναι η απόδειξη πως έχει χαθεί η μπάλα και ότι ο μοναδικός στόχος που απόμεινε είναι να συγκινηθούν «οι δικοί μας» και να μείνουν στη στρούγκα για να μετρηθούμε όσοι περισσότεροι μπορούμε.
Δεν έχει τύχη μια ανάλογη εκλογική τακτική, επειδή δεν απευθύνεται στην κοινωνία, είναι, στην ουσία, κάτι σαν ενδοσκοπική αυτοαναφορά, καημό και πίκρα βγάζει κι όχι τον στέρεο, καθαρό και πειστικό πολιτικό λόγο που έχουν ανάγκη οι πολίτες να ακούσουν να τους εμπνέει και να επιβεβαιώνεται από τα κρίσιμα μεγέθη της οικονομίας.
Αυτός ο καθαρός, ο ηγετικός λόγος είναι, στη σημερινή περίοδο, προνόμιο μόνο του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, λογικά καλό ακούγεται, στο κάτω-κάτω της γραφής στις εκλογές πρωθυπουργό ψηφίζουν όλοι, κανέναν δεν ενδιαφέρει αν μετά από αυτές θα υπάρχει μια ικανή αντιπολίτευση ή μια θεσμική πολιτική συμπεριφορά από τους χαμένους!
Για αυτά τα τριτο-τέταρτα ζητήματα κάθε κοινωνίας υπάρχει χρόνος για αξιολόγηση μετά τις εκλογές, τώρα προέχει αυτός που θα διαχειριστεί τη χώρα και θα την οδηγήσει ως το 2027! ΚΙ αυτός, όπως φαίνεται, δεν θα είναι ο Αλέξης.