«Η κίνηση στα τείχη (της εγχώριας κεντροαριστεράς) είναι σημαντική», για να θυμηθούμε και τον μέγιστο Μιχάλη Κατσαρό!
Κόσμος και κοσμάκης, στελέχη και πρόεδροι, γραμματείς και φαρισαίοι, δημοσκόποι και αναλυτές εμφανίζονται να αγωνιούν για το μέλλον της και να αναζητούν την απάντηση «για κάθε νόσον και κάθε μαλακίαν» που κατατρέχει τον πολύπαθο «προοδευτικό/δημοκρατικό χώρο» και δεν του επιτρέπει να παίξει τον ρόλο για τον οποίο (όπως πιστεύει) προορίζεται.
Του Χρήστου Υφαντή
Στον γενικό χαμό κυκλοφορούν και πρωταγωνιστούν πρόσωπα γύρω από τα οποία συνθέτονται επικοινωνιακοί μύθοι και αρθρώνονται δήθεν πολιτικές προτάσεις σε μια και μόνη προοπτική: να βρεθεί το κεντροαριστερό παλληκάρι που θα απελευθερώσει την δημοκρατία, την ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη, τις οποίες κρατάει αιχμάλωτες πέντε χρόνια τώρα και θα γίνουνε οχτώ ο δράκος του κακού μητσοτακισμού.
Νιοί και νιές ρίχνονται στη μάχη της προσωπικής επικράτησης, ώστε να αναλάβουν «τον ιερό αγώνα» να σπάσουν τα δεσμά της δεξιάς κατάρας και να δώσουν «ελπίδα και προοπτική» σε μια καθημαγμένη κοινωνία στην οποία ο ακροδεξιός λόγος κερδίζει και ο έρπων φασισμός κυριαρχεί.
Κασσελάκης και Τσίπρας, Δούκας και Γερουλάνος, Αποστολάκη (χωρίς τον ναύαρχο) και Χριστοδουλάκης, Χαρίτσης και Νίκος Παππάς στροβιλίζονται γύρω από έναν πλήρη ιδεοληψιών μύθο, τον οποίο περιφέρουν ως την εξ ουρανού λύση για όλα τα προβλήματα, την ώρα που κάπου στο βάθος ακούγονται και νταούλια που θα βαράει ο λαός και θα τα ακούει η δεξιά και θα χορεύει!
Δεν είναι αστείο, ούτε νούμερο επιθεώρησης, είναι η σκληρή, η αδυσώπητη πραγματικότητα που συνέχει, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας των πολιτών και πολιτικές ηγεσίες (με ή άνευ κομματικών υποστηριγμάτων) με ένα κοινό χαρακτηριστικό: την πλήρη και απόλυτη πολιτική και ιδεολογική ανυπαρξία τους και την δομική ανικανότητα τους να αναγνώσουν την πραγματικότητα και να απαντήσουν «στο δια ταύτα».
Ωραίες, πλην παλιότερες και από τις λάσπες, προτάσεις, επιφανείς και ηρωικές αναφορές, κούφιες και αστήρικτες υποσχέσεις, δεκάρικοι από τηλεοράσεως, πλίνθοι και λίθοι και κέραμοι παρατημένοι στην άκρη του δρόμου φιλοδοξούν να δομήσουν έναν σύγχρονο και –το σημαντικότερο- πρακτικό πολιτικό λόγο, όταν είναι ξεκάθαρο με την απλούστερη των αναγνώσεων πως ό,τι λέγεται, γράφεται, ανακοινώνεται, δηλώνεται ή κατατίθεται … ανήκει σε άλλο πλανήτη!
Με την κεντροαριστερά να υποχωρεί παντού, καθώς είναι εξαιρετικά αδύναμη να αντιμετωπίσει τις κρίσεις, την αριστερά να έχει καταστεί φαιδρή και γραφική προσβλέποντας στην νεκρανάσταση του Στάλιν και την κινηματική αριστερά να μουσουλμανίζει αναμένοντας από τους παράνομους μετανάστες να οργανώσουν την ανατροπή της αστικής τάξης, καθώς το εθνικό επαναστατικό υποκείμενο καθεύδει, είναι δεδομένη η πλήρης αδυναμία όλης αυτής της δήθεν δημοκρατικιάς κουρελαρίας να στήσει έστω ένα υποτυπώδες πολιτικό τσαντίρι και να διεκδικήσει ζωτικό πολιτικό χώρο.
Όλοι οι εμπλεκόμενοι σε αυτό το παραμύθι καταναλώνονται σε κινήσεις πανικού τις οποίες αποκαλούν «διεργασίες», προσθέτουν προσωπικές διαδρομές και ατομικές φιλοδοξίες, φαντασιώνονται ηγέτες και ηγήτορες, φραξιονίζουν και συνωμοτούν επειδή είναι δομικά ανίκανοι και πολιτικά ανεπαρκείς να αντιληφθούν πως είναι το προϊόν που βρωμάει πτωματίλα και όχι οι πλασιέδες που αδυνατούν να το πουλήσουν.
Η Κεντροαριστερά δεν υπάρχει, επειδή δεν υπάρχει εμπνευσμένος κεντροαριστερός λόγος που να μπορεί να λύσει προβλήματα και όχι να αναμασάει δοξασίες του 19ου αιώνα, ανεμίζοντας σημαίες και κόκκινα και πράσινα άλογα, την ώρα που η τεχνητή νοημοσύνη συντρίβει κάθε ιστορική παραδοχή και καλπάζει προς την μετακαπιταλιστική κοινωνία.
Οι κλασσικοί της αριστερής σκέψης είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ γραφικοί, πάντα ήταν μεταφυσικές οι παπαρολογίες τους, πλέον είναι μουσειακά είδη και λειτουργίες από του άμβωνος που ζητούν από ένα εκκλησίασμα να παραμείνει πιστό στους παλιούς θεούς, που αποδείχθηκαν πολύ χειρότεροι από τον καπιταλιστικό διάβολο και επικαλέστηκαν στις στιγμές της κρίσης μια παλαιοκομμουνιστική Δευτέρα Παρουσία και οδήγησαν την κοινωνία να ζήσει τις χειρότερες περιόδους του αριστερού φασισμού.
Πως θα καταλήξουν οι αναζητήσεις; Σε μια τρύπα στο νερό! Αυτή είναι η ιστορική μοίρα κάθε λογής ιδεοληπτικών, όσο και αν φτιασιδώνεται με ελευθερίες και δημοκρατίες, εθνικές ανεξαρτησίες και κοινωνικές δικαιοσύνες.
Με τον κ. Αλέξη Τσίπρα επικεφαλής η τρύπα αυτή θα αποκτήσει και ιστορικό παρελθόν.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
