Τα πάντα άκοσμος και θορυβοδώς ποιείν

Tου Π.Κ. Μακρή*

Οι νεώτεροι ―εδαφικοί— διάδοχοί τους, διεμόρφωσαν μεν και εκείνοι με τα δικά τους υποδεέστερα γλωσσικά μέσα, ανάλογα γνωμικά ―π.χ., «το πολύ τρώει το ίσιο» ―, αλλά η ροπή τους και προς την υπερβολή και προς την σπουδή υπήρξε πάντοτε έντονη και χαρακτηριστική της συμπεριφοράς τους γενικώς και πάντως, των επιλογών του δημοσίου βίου τους.

Ορμητική και ακαταγώνιστη υπήρξε η ροπή τους αυτή, προς την υπερβολή και την σπουδή, κατά την διαχείριση, ιδίως, των εξωτερικών υποθέσεων του νεοελλαδικού κράτους, κατά την οποία, υπό τα φόβητρα του εσωτερικού πολιτικού αντιπάλου και του «πολιτικού κόστους», η αμετροέπεια του πολιτικού λόγου καταλήγει να μετουσιώνεται, σχεδόν πάντοτε, εις αμέτρους, ακρίτους, εμμονικούς, και υπερβατικούς της πραγματικότητος προσδιορισμούς αδιαπραγματεύτων εθνικών «δικαιωμάτων».

Στερείται νοήματος η διεξοδική αναφορά εις τα προηγούμενα των δύο, ήδη, παρελθόντων αιώνων διπλωματικής ιστορίας του κράτους ―άλλοτε Βασιλείου της Ελλάδος και άλλοτε Ελληνικής Δημοκρατίας, κυβερνηθέντος, όμως, υπό ταυτοσήμους, πάντοτε, όρους ψυχισμού αρχόντων και αρχομένων. Ο συντάκτης του παρόντος αρκείται να σημειώσει τις υπερβάσεις μέτρου ―ακόμη και τύπων―, του τελευταίου διμήνου.

Κατ’ αρχάς, ήταν παντελώς άσκοπη και περιττή η τελεσιγραφική κλήσις του εδώ διπλωματικού αντιπροσώπου της κυβερνήσεως της Τριπόλεως να καταθέσει εντός προθεσμίας, υπό απειλή απελάσεως, τα κείμενα της Τουρκο-Λιβυκής συμφωνίας οριοθετήσεως ΑΟΖ.

Άνευ λόγου προεκλήθη η θυμηδία όλων, των εδώ διπλωματικών παρατηρητών ―ακόμη και των πλέον ευνοϊκώς διακειμένων― και εδόθη η ευκαιρία σκωπτικού Τουρκικού σχολιασμού. Θα έφθανε και θα επερίσσευε η διακοπή, από Ελληνικής πλευράς, των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Αθηνών και Τριπόλεως λόγω μη φιλικής Λιβυκής συμπεριφοράς και η συνακόλουθη, αυτονόητη αποχώρησις του διπλωματικού αντιπροσώπου.

Ομοίως εστερείτο νοήματος και η βροντωδώς διατυμπανισθείσα πρόσκλησις προς τον «Στρατάρχη» Haftar και η θριαμβική εδώ υποδοχή του. Αρκετοί Ευρωπαίοι ―όπως εξ αρχής και η Αμερικανική πλευρά―, τον έχουν υποστηρίξει και εξακολουθούν να τον υποστηρίζουν. Όχι, όμως, απροκαλύπτως και θορυβωδώς. Υπό την οπτική της Ευρωπαϊκής «πολιτικής ορθότητος», ο αντίπαλος του καθεστώτος της Τριπόλεως παραμένει ένας πραξικοπηματίας στρατιωτικός.

Πολύ πλέον χρήσιμη και αποτελεσματική, απ’ ότι η δημοσία πρόσκλησις, η επίσκεψις και η μετά τυμπανοκρουσίας υποδοχή, θα ήταν η αθόρυβη και ουσιαστική ενίσχυσίς του, αν βεβαίως αυτή είναι εφικτή εντός των υπαρχουσών δυνατοτήτων.

Κατά την γνωστή ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «υπάρχουν εκείνα που λέγονται αλλά δεν γίνονται και εκείνα που γίνονται αλλά δεν λέγονται». Γιατί τόση προτίμησίς μας υπέρ αυτών που λέγονται αλλά δεν γίνονται;

* Eκδότης εφημερίδας «Διπλωματικός Ταχυδρόμος»