Άρθρο του Παναγιώτη Ν. Κρητικού*
Είναι η ορθολογική μέθοδος προς εναρμόνιση και εκτέλεση αυτοτελών ή αλληλένδετων πράξεων, δράσεων και ενεργειών πολιτικών φορέων, μέσα από τα θεσμικά όργανα ενός συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος. Και οι οποίες πράξεις και ενέργειες, ποικιλοτρόπως και ετεροτρόπως, κατατείνουν σε προδιαγεγραμμένους στόχους ανέλιξης.
Ο Λαός, ως υποκείμενο της πολιτικής, αποτελεί τον κορυφαίο και σταθερό παράγοντα αναφοράς, πηγή έμπνευσης και οραματισμού. Η πολιτική διαμορφώνει τους προβληματισμούς του, τα οράματά του και τη σκέψη του με δρώντα πολιτικό λόγο, σε πολιτική πρακτική του κοινού συμφέροντος.
Η πολιτική εκφράζει επίσης, το κοινωνικό γίγνεσθαι, το οποίο διαμορφώνεται από όλες τις κοινωνικές δυνάμεις, με την όποια συμμετοχή τους στις κάθε μορφής δράσεις και λειτουργίες και μετατρέπει τις δράσεις αυτές σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό αποτέλεσμα. Όλα αυτά είναι πολιτική.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η πολιτική, ως εξουσία, πηγάζει από το λαό και ασκείται υπέρ αυτού. Αυτός είναι και ο λόγος της υπεροχής της.
Συμβαίνει, δυστυχώς όμως, στον τόπο μας σήμερα, η υπέρτατη αυτή λειτουργία, να έχει απαξιωθεί στη συνείδηση του λαού.
Αυτή η απαξίωση αποτελεί την παθογένεια της πολιτικής και είναι καιρός να εκλείψει. Όταν η πολιτική αποτελεί τον «ηνίοχο» των δραστηριοτήτων, όλων των επί μέρους τομέων μιας κοινωνίας, όταν η πολιτική έχει την πρωταρχική ευθύνη της επιστημονικής, οικονομικής, πολιτιστικής, και εθνικής δράσης, δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάσχει.
Οφείλει και πρέπει να λειτουργεί, ως αυθεντία, και στη μείζονα έκφραση-πρότασή της (Κυβέρνηση) και στην ελάσσονα ή τις ελάσσονες εκφράσεις-προτάσεις αυτής, (Αντιπολίτευση).
Στην μείζονα πρόταση, η εξουσιοδότηση συνιστά κατ’ εντολή της πλειοψηφίας του λαού, άσκηση εξουσίας υπέρ του συνόλου. Στην ελάσσονα πρόταση, η εξουσιοδότηση συνιστά, άσκηση ελέγχου της μείζονος πρότασης, υπέρ του συνόλου.
Σε κάθε περίπτωση, η άσκηση των ρόλων τους, γίνεται στο όνομα του λαού με όρους δικαιοσύνης, ισονομίας και ισοτιμίας. Έτσι, κάθε πολιτική πράξη πρέπει να διαπνέεται από την συναίσθηση της υπέρτατης ευθύνης, είτε αφορά στη μείζονα πρόταση, είτε στην ελάσσονα.
*
Η δημοκρατία κορυφώνεται και η λαϊκή κυριαρχία δοξάζεται, όταν ο πολίτης είναι συνειδητός πολίτης. Όταν είναι πολίτης και ψηφοφόρος αυτοκατευθυνόμενος και όχι ετεροκατευθυνόμενος.
Και αυτό θα γίνει όταν αποκτήσει ελεύθερη συνείδηση, η οποία διαμορφώνεται με την πολιτική παιδεία, που δεν υπαγορεύεται από σκοπιμότητες. Και θα συμβεί αυτό, όταν ο πολιτικός λόγος κάθε πολιτικού φορέα (συλλογικού και ατομικού), λόγος μονοσήμαντος ή πολυσήμαντος, δεν απευθύνεται επιλεκτικά σε ορισμένους πολίτες, αλλά απευθύνεται καθολικά σε όλους τους πολίτες. Όταν δηλαδή υπερβαίνει τον οποιουδήποτε χρώματος λαϊκισμό.
Σήμερα, έχει αναιρεθεί, ο πολιτικός λόγος (η ουσία του). Έτσι όμως, δεν υπηρετείται η λύση των προβλημάτων του λαού, οι ανάγκες του και τα οράματα της νεολαίας του.
Κυβέρνηση και Αξιωματική Αντιπολίτευση και οι αντίστοιχες παραφυάδες τους («Ελληνική Λύση» και «ΜΕΡΑ ‘25» ) με λόγο ανούσια σκανδαλοθηρικό, καφενειακό, με λόγο κουτσομπολίστικο, ευτελίζουν το δημόσιο βίο. Κατρακυλούν στον κατήφορο της πολιτικής παρακμής και υποβιβάζουν, και στην Βουλή και εκτός αυτής, το πολιτικό ήθος.
Αυτός ο κατήφορος, πρέπει να σταματήσει, με ένα καινούριο σώφρονα λόγο, με ένα λόγο του μέτρου και της ισορροπίας, τον οποίο εκφράζει, το ΠΑ.ΣΟ.Κ-ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ, δηλαδή η Δημοκρατική Παράταξη.
*Ο Παναγιώτης Ν. Κρητικός υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΠΑ.ΣΟ.Κ και πρώην Αντιπρόεδρος της Βουλής.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
