Επιτέλους, η πολιτική συνομοταξία της Κουμουνδούρου βρήκε τη δουλειά που της ταιριάζει: πληρωμένα πολιτικά πιστόλια στην υπηρεσία των παραδοσιακών μεταπρατών μιας κρατικίστικης οικονομίας που κατέληξε, από τον εμφύλιο και μετά, να υπηρετεί «πέντε-έξι» οικογένειες που έλεγχαν (και ελέγχουν ακόμη) πολιτικούς, δικαστές, στρατιωτικούς και βουλευτές (ενίοτε με μια χαριτωμενιά και συζύγους πρωθυπουργών).
Στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Κυριάκου Πιερρακάκη αυτή η κρατικοδίαιτη δήθεν επιχειρηματική συμμορία αναγνώρισε, ευθύς αμέσως μετά τις εκλογές του Ιουλίου 2019, «όλες τις αμαρτίες της» και κατάλαβε πως στους μήνες που θα ακολουθήσουν η κατάσταση θα διαμορφωθεί «όχι όπως ήξερες νύφη, όπως βρήκες».
Οι δυο Κυριάκοι αποτύπωσαν στην πράξη και με μια καθυστέρηση δεκαετιών την αδήριτη ανάγκη αυτή η χώρα να μετασχηματιστεί προς έναν κανονικό καπιταλισμό, να αποκτήσει κουλτούρα κανονικών επενδύσεων, να διαμορφώσει ένα μόνιμο σκηνικό κανονικού ανταγωνισμού, να αναγνωρίσει τις βασικές αξίες της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης την οποία ποτέ στο παρελθόν δεν ευτύχησε να διαχειριστεί, να οδηγηθεί συντεταγμένα σε ένα μέλλον που θα είναι σε μόνιμη επαφή με τις αστικές δημοκρατίες δυτικού τύπου, ειδικά στον τομέα της οικονομικής πολιτικής και της παραγωγικής διαδικασίας.
Με άλλα λόγια οι δυο Κυριάκοι ανέλαβαν το ρίσκο να ξεβολέψουν από τις καλύτερες θέσεις στο μεγάλο τραπέζι της οικονομίας όσους έμαθαν για δεκαετίες στο φαγοπότι χωρίς να βάζουν το χέρι στην τσέπη, μια ζωή αφεντικά της προσκολλήσεως, να μοιράζουν μπουκιές σε όλη την «εξουσία», με ειδικότητα στους λιμασμένους παρακατιανούς σοσια-ληστές και ανανήψαντες αριστερούς και να κονομάνε ασύστολα, χωρίς ντροπή και τσίπα, την ίδια ώρα που πουλάνε δημοκρατία και αξιοκρατία.
Αυτό το ξεβόλεμα είναι που καίει και τσουρουφλίζει τους παραδοσιακούς , καθώς βάζει και νέους παίκτες στην εξίσωση, ανοίγει τις πόρτες σε νέες επενδυτικές νοοτροπίες και συμπεριφορές, αντικειμενικοποιεί τους κανόνες της αγοράς, εξισορροπεί τα διάφορα συμφέροντα και ανοίγει το δρόμο για μια χώρα σε κανονικό επιχειρηματικό και οικονομικό μομέντουμ διαρκείας.
Η διασύνδεση αυτής της κρατικοδίαιτης οικονομικής συμμορίας με τους αχαμνούς πολιτικάντηδες του ΣΥΡΙΖΑ κι όλο αυτό τον εσμό των πεινασμένων που είδαν φουά γκρα και έτρεξαν τα σάλια τους ήταν το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, κάτι σαν παυλοφική αντίδραση αριστερών σκύλων σε καπιταλιστικά κομμάτια κρέατος που οι «νταβατζήδες» κουνούν επιδεικτικά μπροστά στη μύτη τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζει και υπάρχει για να ξανακερδίσει αυτή την σχέση με την εγχώρια κρατικίστικη και παρασιτική οικογενειοκρατία, να δώσει το παρόν στο μεγάλο φαγοπότι του Ταμείου Ανάκαμψης, να λαδώσει τ΄αντεράκι του με τα αποφάγια των διάφορων «Όιλ», η «επανάσταση», ακόμη και η αδύνατη, βολεύει σαν διαβατήριο των λιγούρηδων, το πόπολο θέλει αίμα και σπέρμα, όποιος τα προσφέρει σε επαναστατική και αριστερή βερσιόν έχει προτεραιότητα στην λαϊκή συνείδηση, με άλλα λόγια είναι έτοιμος να παρακαθίσει στο μεγάλο γεύμα παρέα με τους φαγωμένους.
Μια ευθεία επίθεση στον ίδιο τον Μητσοτάκη δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, μιας και οι λεβεντονιοί της εγχώριας οικογενειοκρατίας του αναγνωρίζουν πολύ αυξημένες ικανότητες σε σχέση με όλους τους προκατόχους , δεν είναι καθόλου βέβαιοι μέχρι που μπορεί να φτάσει ο μεταρρυθμιστικός του οίστρος κι απέναντι του πολιτικά είναι κάτι ταλαίπωροι εμμονικοί της εξουσίας.
Η ασφαλέστερη οδός για τον «λιμάρουν» είναι να επιδιώξουν να τον αφήσουν γυμνό από κάθε ικανό και αξιόλογο συνεργάτη, να υπονοούν σκάνδαλα και αμαρτήματα «μιας χρήσεως» κουνώντας διάφορους «Πάτσηδες» απέναντι στον κάθε Πιερρακάκη και στην αναμφισβήτητη αξιοσύνη του.
«Τι Πάτσης, τι Κάτσης» λοιπόν! Η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα «συνεργασία» ενός κατ΄επάγγελμα «οικονομικού μεταπράτη-δολοφόνου» με έναν «ψηφιακό λαϊκό αγωνιστή» δείχνει, συγκυριακά, να αποδίδει. Ο δεύτερος άνοιξε το δρόμο το 2017, όντας κυβερνητικός βουλευτής στο πλάϊ του Τσακαλώτου, στα fund να αγοράζουν κοψοχρονιά κόκκινα δάνεια φουκαράδων και να κονομάνε χρυσάφι κι έκανε τον Πάτση «νοματαίο», με την πολύτιμη συνδρομή της Τράπεζας.
Κι οι δυο είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος, υπάρχουν για να υπηρετούν ένα σύστημα οικογενειακής οργάνωσης της οικονομίας και της πολιτικής εξουσίας που άνθισε από τη δεκαετία του 50 μέχρι και πριν λίγα χρόνια και βρήκε στο πρόσωπο του Τσίπρα την τέλεια ευκαιρία να εγκαθιδρυθεί και με το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα στο τσεπάκι του και να πέσει με τα μούτρα στα δισεκατομμύρια του Ταμείου Ανάκαμψης.
Ο Πιερρακάκης είναι «εμπόδιο» στο δρόμο του Τσίπρα και των λιμασμένων για την εξουσία της Κουμουνδούρου και για το λόγο αυτό χρειάζεται να κοντύνει όσο περισσότερο γίνεται.
Κι επειδή είναι κι «αψηλός» και με τα ΕΛΤΑ μόνο δουλειά δεν γίνεται ετοιμαστείτε για νέα επεισόδια. Έχει δρόμο ακόμη το έργο μέχρι να κοντύνει όσο πρέπει και να μην αποτελεί πλέον εμπόδιο.
Ο φεμινισμός αφορά μόνο τη Δύση ή την ύπαρξη της γυναίκας;
Ο ενεργειακός και επιτοκιακός κλοιός και η νέα στήριξη στις τραπεζικές μετοχές του Χ.Α.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
