Την δημόσια απορία του εξέφρασε ο Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής κ. Μηταράκης για την «άρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να ανασκευάσει, σε συνέχεια του άρθρου του περιοδικού Spiegel, όσα καταμαρτύρησε στην κυβέρνηση « για την μικρή Μαρία που πέθανε σε ελληνική νησίδα στον Έβρο από τσίμπημα σκορπιού».

Στη διατυπωμένη απορία του κ. Μηταράκη για το επίπεδο ενσυναίσθησης του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ απάντησαν με αριστερές ομοβροντίες όλα τα μεγαλοστελέχη της Κουμουνδούρου, προεξάρχοντος του φαιδρού κ. Σπίρτζη και αρνήθηκαν εν χορώ να συνταχθούν, έστω, με την κυρία Ακρίτα.

Διατήρησαν έτσι ακέραια την αριστερή τους ευαισθησία στις πραγματικές της διαστάσεις: υπάρχει και λειτουργεί μόνο εφόσον επιβεβαιώνει τους αριστερούς μύθους και ενισχύει το αριστερό πολιτικό, ιδεολογικό και ηθικό πλεονέκτημα. 

Σε κάθε άλλη περίπτωση η όποια ανασκευή είναι εξ ορισμού ύποπτη, στην ουσία αποτελεί υποχθόνιο σχέδιο των δυνάμεων της μαύρης αντίδρασης, την χρησιμοποιούν ακροδεξιοί και φασίστες για να πλήξουν το κίνημα, τον χώρο και τους ανθρώπους της αριστερής πρωτοπορίας.

Στις περιπτώσεις που η απολύτως αντικειμενική πραγματικότητα διαψεύδει σκληρά τις αριστερές δοξασίες και τα δόγματα τότε επιβάλλεται το κίνημα να απαντήσει με την επίκληση κάθε θεμιτού και αθέμιτου παραλογισμού, χωρίς καμία διάθεση συμψηφισμού, όσο μεγαλύτερος ο παραλογισμός τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να γίνει πιστευτός, το οργανωμένο ψέμα απέναντι στην αντικειμενική αλήθεια είναι η ύψιστη αριστερή επιλογή όταν στριμοκωλιάζει η κατάσταση, ο κ. Σπίρτζης αυτό έκανε παρόντος του κ. Κουμουτσάκου, άρα άξιος ο μισθός του.

Προκύπτει, με σχετική ασφάλεια, πως η περιβόητη επιστημονική ανάλυση της πραγματικότητας, την αξία της οποίας υπερακόντισε χρόνια ολόκληρα η αριστερή μυθολογία και επένδυσε πάνω της δεν είναι τίποτε άλλο από μια θλιβερή απόπειρα να περιχαρακωθούν οι κοινωνικές εξελίξεις στο αριστερό αφήγημα, να αποθεωθεί η εγγενής αριστερή δογματίλα, να περιοριστούν τα εργαλεία σκέψης και ανάλυσης στις αριστερές ιδεοληψίες και να υψωθεί, μέσω αυτής της περιχαράκωσης, ένα τείχος ιδεολογικής ασφάλειας απέναντι στην κανονικότητα της αντικειμενικής αλήθειας.

Ο κ. Σπίρτζης, εκ μετεγγραφής αριστερός, είναι το κλασσικότερο δείγμα αυτής της νοοτροπίας, επειδή, εκτός των άλλων, είναι πολιτικός γενίτσαρος, άρα εξ ορισμού έχει την ανάγκη να ταυτιστεί σε ακραίο βαθμό με το επίσημο αριστερό αφήγημα, εξετάσεις νομιμοφροσύνης δίνει ο άνθρωπος για να έχει πολιτικό μέλλον.

Ότι εξέφρασε με αυτόν τον κωμικό τρόπο την επίσημη κομματική γραμμή είναι, εκτός από καθαρό κομματικό καθήκον και μια δημόσια απόπειρα να υπερασπιστεί το εγγενές πολιτικό, ιδεολογικό και προσωπικό έλλειμμα του κ. Τσίπρα, να δικαιολογήσει τον προσωπικό του πολιτικό εκτσογλανισμό, ου μην και να δικαιώσει την προεδρική στάση με την συστηματική επανάληψη ενός καθαρού ψέματος ώστε να αποκτήσει τον χαρακτήρα μιας πιθανολογούμενης αλήθειας.

Είναι η ίδια η φύση του ΣΥΡΙΖΑ να βιώνει το ψέμα ως την μοναδική αλήθεια και να επιχειρεί να πείσει μια κοινωνία ολόκληρη να αποδεχθεί αυτή την παρανοϊκή στάση ως την μόνη αληθινή, στην ουσία μιλάμε για το παλιό κλασσικό ρητό «αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με το κόμμα, αλίμονο στην πραγματικότητα».

Η υπόθεση της «μικρής Μαρίας» είναι, όπως και επίσημα αποδείχθηκε, μια κλασσική υπόθεση παρέμβασης μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας στην εσωτερική ελληνική πολιτική σκηνή με στόχο να προκληθεί τεχνητή ένταση, να απονομιμοποιηθεί η επίσημη μεταναστευτική πολιτική και να αποκτήσουν βασιμότητα όλες οι μεταναστευτικές ψέκες των εγχώριων δικαιωματιστών, προωθώντας έτσι το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ, συνεπώς και την πολιτική του επιρροή.

Είναι ασαφές αν ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν από την έναρξη της υπόθεσης σε γνώση των ιδιαιτεροτήτων της ή των αντικειμενικών σκοπών της, αν γνώριζε τους πρωταγωνιστές ή είχε ενημερωθεί για τη στάση που χρειάζεται να κρατήσει ή, απλώς, έπεσε θύμα ( έχει πολλάκις συμβεί) της ιδεοληπτικής του εμμονής απέναντι σε κάθε «δικαιωματικό» πιστός στην «αριστερή αυθεντική ευαισθησία», λίγο διαφέρει «στο δια ταύτα» η μια από την άλλη ερμηνεία.

Η «μικρή Μαρία» ξεκίνησε, παρέα «με τον σκορπιό που την τσίμπησε», να ενσαρκώσει μεγάλες τουρκικές προσδοκίες με την διαμεσολάβηση κανονικών πρακτόρων ( με επικεφαλής την φερόμενη «αρχηγό» των δήθεν προσφύγων) και θα το πετύχαινε, αν δεν αντιμετώπιζε μια στοιχειώδη κρατική οργάνωση και τις ιδιαιτερότητες της παραποτάμιας περιοχής του Έβρου.

Η κατάληξη τη απόπειρας είναι, ίσως, η θεαματικότερη ανατροπή που έχει συμβεί σε αυτή την κορυφαία διεθνή και ελληνική επιχείρηση κονόμας που είναι το δήθεν μεταναστευτικό ή προσφυγικό με την κάλυψη του παρανοϊκού αριστερού δικαιωματισμού, ο οποίος «όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει» αρκεί να βολεύουν το ιδεολογικό του αφήγημα και να του προσφέρουν ηθική νομιμοποίηση και πολιτικά κέρδη.

Σε αυτή την ανατροπή ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, δεν μετέχει, αρνείται πεισματικά να προσαρμοστεί και αναλόγως να τροποποιήσει το αφήγημα του, όχι επειδή λειτουργεί ετσιθελικά, αλλά επειδή δεν διανοείται πως μπορεί να έχει άδικο.

Δεν περνάει καν από το μυαλό του πως εκεί έξω από τον μικρόκοσμο του συμβαίνουν πράγματα ανεξάρτητα από τις ιδεοληψίες του και τις εμμονές του, εξελίξεις που δεν υπακούν στην δήθεν επιστημοσύνη των δογμάτων του και γεγονότα που αλλάζουν κοινωνίες ολόκληρες καθώς ανατρέπουν καθεστωτικές αντιλήψεις και προσφέρουν χώρο στην αυθεντική αλήθεια να υπάρξει.

Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα ο κ. Μηταράκης και κάθε άλλος στη θέση του να προσδοκά αλλαγές που δεν φαντάζεται ο κ. Τσίπρας ότι μπορεί να συμβούν.

Αν αυτή η πιθανότητα υπήρχε θα ακύρωνε την ουσιαστική συνθετική ουσία της αριστερής παραδοξότητας, άρα θα απειλούσε την ίδια την ύπαρξη της κυρίαρχης αριστερής λογικής.

Ο κ. Μηταράκης μπορεί απλώς «να προβοκάρει» αυτή την αριστερή κανονικότητα, να την αλλάξει δεν υπάρχει περίπτωση καμία.