Το όραμα του Ερντογάν για μια «Μεγάλη Τουρκία», είναι υπαρκτό, διαθέτει ισχυρή λαϊκή στήριξη στο εσωτερικό της Τουρκίας και είναι συνυφασμένο με μια γενικευμένη αλλά πολύ ύπουλη επίθεση του Ισλάμ κατά της Δύσης. Μια επίθεση εξάλλου, περί της οποίας, αρκετοί Δυτικοί ηγέτες, περί άλλα τυρβάζουν.
Αντιθέτως, πιστεύουν ότι τα εκατομμύρια μουσουλμάνων που με κίνδυνο της ζωής τους, προσπαθούν να εισβάλλουν στη Δύση, πολύ απλά σε λίγα χρόνια θα έχουν «αλλοτριωθεί» και άρα ενσωματωθεί στο δυτικό τρόπο ζωής!! Μεγαλύτερη ανοησία δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά ποιος δυτικός ηγέτης έχει διαβάσει τον Άραβα φιλόσοφο Ιμπν Χαλντούν (1332-1406) για να καταλάβει τα μέλλοντα να συμβούν.
Ανάλυση του Αθανάσιου Χ. Παπανδρόπουλου
Αποκαλυπτικό επίσης, πάνω στο θέμα αυτό είναι και το γνωστό βιβλίο του κ. Αχμέτ Νταβούτογλου, πρώην Τούρκου πρωθυπουργού και ΥΠ.ΕΞ., ο οποίος δεν κρύβει τις πτυχές των ενεργειών για την επανίδρυση μιας «Μεγάλης Τουρκίας». Εξάλλου, όπως ήδη γράψαμε, αυτό είναι και το «όραμα» υστεροφημίας του Ταγίπ Ερντογάν, στη διάρκεια της μάλλον τελευταίας πενταετίας της προεδρικής του θητείας.
«....Μετά την τελευταία επανεκλογή του », αναφέρει έκθεση του γνωστού αμερικανικού think tank Stratfor, «....ο Τούρκος Πρόεδρος, Ερντογάν αναμετράται με τον στόχο να καταστήσει την πιθανώς τελευταία θητεία του - η οποία λήγει το 2028 - ένα καθοριστικό κεφάλαιο στην εν εξελίξει μετατροπή της Τουρκίας σε μια ανεξάρτητη μεγάλη δύναμη.
Τα επόμενα τέσσερα χρόνια είναι βέβαιο ότι ο Ερντογάν θα προχωρήσει κατά καιρούς σε στρατιωτικές επεμβάσεις, όπως ακριβώς έκανε από τότε που ανέλαβε την εξουσία, το 2002.
Αν ενδιαφέρεται να αφήσει κληρονομιά διαρκείας, δεν αποκλείεται να μπει στον πειρασμό να ακολουθήσει βήματα χωρών όπως το Ισραήλ, η Ινδία και η Ρωσία, οι οποίες έχουν κατηγορηθεί - λιγότερο ή περισσότερο - ότι επέκτειναν δια της βίας την επιρροή και την ισχύ τους, παραβιάζοντας το μεταπολεμικό αξίωμα της εδαφικής ακεραιότητας και μη αλλαγής συνόρων.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι το πιο κραυγαλέο παράδειγμα επεκτατισμού. Αλλά οι ενέργειες του Ισραήλ και της Ινδίας στα παλαιστινιακά εδάφη και στο Κασμίρ αντίστοιχα προσφέρουν μια ιδέα για την ποικιλία των τρόπων με τους οποίους θα μπορούσε να δράσει η Τουρκία. Ο Ερντογάν θα μπορούσε, για παράδειγμα, να προβεί σε επιθετικές ενέργειες στη θάλασσα για να επεκτείνει τις διεκδικήσεις της Τουρκίας, να εγκαταστήσει δημοκρατίες μαριονέτες στη μεθόριο με τη Συρία ή ακόμη και να προσπαθήσει μια μονομερή προσάρτηση στην Κύπρο.
Όμως, όλες αυτές οι ενέργειες θα απαιτούσαν προσεκτικό χρονοδιάγραμμα, ώστε να μη γυρίσουν μπούμερανγκ υπονομεύοντας τη φιλοδοξία του Ερντογάν να τον θυμούνται ως τον πρόεδρο που οδήγησε την Τουρκία στην πορεία να ξαναγίνει μεγάλη δύναμη....».
Κατά τις εκτιμήσεις του Stratfor, που είναι συνήθως καλά ενημερωμένο και νηφάλιο στις αναλύσεις του, η Τουρκία στο γεωγραφικό χώρο που βρίσκεται, αναπολεί ένα «λαμπρό» κατά την εκτίμηση ηγετών της παρελθόν. Θεωρεί επίσης ότι η ένταξή της στην Ατλαντική Συμμαχία και στο ΝΑΤΟ έγινε για λόγους καιροσκοπικούς στην αρχή του Ψυχρού Πολέμου, αλλά η επιλογή αυτή είχε προσωρινό χαρακτήρα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μια πρώτη κίνηση προς την κατεύθυνση αυτή έγινε το 2003, όταν το τουρκικό κοινοβούλιο μπλόκαρε τη χρήση των αμερικανικών βάσεων στο τουρκικό έδαφος όταν οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ.
Όπως είναι γνωστό, η κίνηση αυτή γέννησε δυσπιστία μεταξύ Ουάσιγκτον και Άγκυρας - και η μνησικακία εδραιώθηκε με τα χρόνια, καθώς η Τουρκία άρχισε να χρησιμοποιεί τη στρατιωτική της δύναμη και το πολιτικό της κεφάλαιο για να αναδιαμορφώσει τη διεθνή φήμη της, από κοσμικό κράτος με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο NATO, σε πρωτοϊσλαμιστικό μόρφωμα πρόθυμο να επέμβει σε συγκρούσεις κοντά ή και πιο μακριά, ανεξάρτητα από τη διεθνή κυρίαρχη γνώμη.
Η Τουρκία δεν εγκατέλειψε το NATO, ούτε το NATO εγκατέλειψε την Τουρκία. Αλλά ο Ερντογάν είχε αποφασίσει πως η Τουρκία πρέπει να κοιτάξει τα δικά της συμφέροντα, μερικές φορές επιθετικά, κάτι που δεν έκανε το NATO.
Δεν είναι διόλου βέβαιο ότι ο Ερντογάν θέλει να αλλάξει αυτή την προσέγγιση. Παρά κάποιες σημερινές κινήσεις της Τουρκίας οι οποίες δεν αποκλείεται να είναι και παραπλανητικές. Η Τουρκία δεν θέλει να είναι μέρος της Ανατολής ή της Δύσης, ή αναγκαστικά μέρος του ισλαμικού κόσμου (εκτός αν είναι ηγέτιδα δύναμη). Θέλει να είναι η Turkiye, βάσει της επίσημης αλλαγής ονομασίας του 2021.
Όπως το βλέπει ο Ερντογάν, η Τουρκία είναι μια μεγάλη δύναμη από μόνη της, με ηγετικό ρόλο στη Μέση Ανατολή, το Ισλάμ, τη Μεσόγειο, τη Μαύρη Θάλασσα, την Κεντρική Ασία, ακόμη και μέχρι την Αφρική. Και πιστεύει ότι τα επόμενα χρόνια θα καθορίζει τις πολιτικές του όλο και περισσότερο με στάτους μεγάλης δύναμης, ακόμη και οδηγώντας σε προσαρτήσεις εδαφών.
Όσοι λοιπόν βαυκαλίζονται ότι η Τουρκία θα εγκαταλείψει τα μεγαλεπήβολα «οράματα» της, ας κρατούν πολύ μικρό καλάθι.