Μην ακούτε παραμύθια, όπως αυτά που διακινούν διάφοροι «μετανοήσαντες» εντός και εκτός του (ό,τι έχει απομείνει) ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσουν τις αποφάσεις τους, είτε να αποχωρήσουν από το (από)κομμα του Πολάκη, είτε να παραμείνουν δι΄ ολίγον ακόμη σε μια προφανή απόπειρα να αποχωρήσουν με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις σε επίπεδο κοινοβουλευτικό, είτε απλώς «να ψήσουν το ψάρι στα χείλη του Κασσελάκη» (και του κ. Τσίπρα βεβαίως), με το διάσημο «μαρτύριο της σταγόνας».

Σε όλες τις περιπτώσεις που εμφανίζονται στο προσκήνιο δήθεν πολιτικές διαφωνίες και επιχειρείται να ιδεολογικοποιηθούν ακραιφνείς προσωπικές διαφορές και διαδρομές, η απάντηση είναι στην σύμφυτη με την αριστερή ψυχοπαθολογία ανθρωποφαγία, η οποία καταλήγει πάντα να έχει προσωπικά κίνητρα και να ικανοποιεί ατομικές επιλογές.

Είναι προφανές πως οι ιδεολογικοπολιτικές διαφορές του ΣΥΡΙΖΑ του Ιουνίου με τον Τσίπρα στο τιμόνι με τον ΣΥΡΙΖΑ του Νοεμβρίου (ή ό,τι έχει απομείνει από αυτόν) είναι από ελάχιστες έως μηδενικές, ανεξάρτητα από τι διάφορες παλαβομάρες του «κυρ Στέφανου», η τύχη των οποίων σε ένα στοιχειωδώς σοβαρό κόμμα είναι προδιαγεγραμμένη και σε κάθε περίπτωση αποτελούν πρωτογενείς προσεγγίσεις της πολιτικής λειτουργίας και διαδικασίας από ένα άσχετο που εύκολα μπορεί να «μαζευτεί» από τους κήνσορες της κομματικής ορθοδοξίας.

Κοντολογίς, όσα ο κ Κασσελάκης άφησε να ξεφύγουν «από το έρκος των οδόντων του» είναι γραφικότητες ενός ανίδεου περί τις κομματικές προτεραιότητες και τις ιστορικές ιδεολογικές παρακαταθήκες, το παλικάρι δεν αρνείται πως είναι άσχετος, αποδεικνύεται αυτό από την ευκολία με την οποία μαζεύει πίσω τις κωμικές του πολιτικές αναφορές, συνεπώς σε ένα κόμμα που λειτουργούν όργανα και διαδικασίες η προσαρμογή του στη σκληρή κομματική ορθόδοξη πραγματικότητα είναι εύκολη.

Το πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οι θεωρητικούρες του Κασσελάκη, ούτε οι δηλητηριώδεις ενέσεις του Πολάκη. Δεν είναι καν οι διάφοροι Παππάδες, Σπίρτζηδες ή οι διάφορες Τζάκρηδες και Ακρίτες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται, με μια ταχύτατη διαδικασία φθοράς, επειδή αυτός είναι ο ιστορικός του προορισμός από την ώρα που εξέλιπε η συγκολλητική ουσία της διαχείρισης της κυβερνητικής εξουσίας, δηλαδή ο βασικός λόγος που συγκρατούσε σε ένα κομματικό σχήμα κάθε παλαβό και παρανοϊκό και κάθε βαρεμένο, υπό την ηγεσία της παλιάς φρουράς των εκ του ΚΚΕ εσ. προερχόμενων στελεχών.

Όλος αυτός ο συρφετός των ψεκασμένων, των ιδεοληπτικών, των εραστών της αδύνατης επανάστασης, των επαγγελματιών άεργων, των ψιλο ή χοντροφαντασμένων διαδόχων του Λένιν, των σύγχρονων κατακτητών των Χειμερινών Ανακτόρων της Ευρώπης, τον οποίο το κύμα οδήγησε έως το Μέγαρο Μαξίμου και τα υπουργεία μιας κυβέρνησης «πρώτης φοράς αριστεράς», ζει, μετά τις στρατηγικές ήττες που του επιφύλαξε η σκληρή πραγματικότητα στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη, το τέλος του μύθου του.

Ένα τέλος, που συμπληρώνεται από την επιστημονικά αποδεδειγμένη ανικανότητα του να καταστεί και πάλι σοβαρός παίκτης στο πολιτικό παιχνίδι σε μια περίοδο που η κανονικότητα ακυρώνει την θεμελιώδη σχέση της αριστεράς με την αναταραχή και τις τυφλές συγκρούσεις και εξαφανίζει όλες τις ευκαιρίες να διαμορφωθούν και πάλι οι όροι της πολιτικής ηγεμονίας των ψεκασμένων της άνω και κάτω πλατείας.

Σε αυτή την ταχύτατη αποδόμηση που συντελείται, ακριβώς λόγω της κανονικοποίησης της πολιτικής ζωής στη χώρα, είναι κωμικό να αναζητεί κανείς πολιτικά κίνητρα σε αποφάσεις αποχώρησης ή σε διασπάσεις κάθε είδους, ακόμη και στην ορατή, πλέον, διάλυση του συγκεκριμένου κομματικού σχηματισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζει την περίοδο των ατομικών επιλογών και των προσωπικών διευθετήσεων, ανεξάρτητα αν κάποιες από αυτές συμφωνούν με τον διπλανό τους και δήθεν προσμετρώνται σε ένα σύνολο, επιδιώκοντας να καταγραφούν ως πολιτικές και ιδεολογικές διαφωνίες.

Η αντιπαράθεση με τους Πολακιστές και τους υπόλοιπους του στενού ηγετικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασσελάκη είναι προφανές πως είναι «επί προσωπικού» και αφορά στην διαμόρφωση μιας νέας ηγετικής ομάδας, άρα μιας, εν τοις πράγμασι, διαχείρισης και τη οικονομικής εξουσίας.

Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι αλλιώς καθώς όλοι οι άνθρωποι του νέου προέδρου, οι οποίοι φανατικά υπερασπίζονται την εντελώς απολίτικη εκλογή του και οργανώνονται σε ένα νέο στρατό πραιτωριανών παρέα με διάφορα ποντίκια του διαδικτύου, προσωπικό «πόνο» εκφράζουν και προσωπικό ενδιαφέρον καταθέτουν, οι ιδεολογικοπολιτικές διφωνίες δεν είναι το φόρτε τους.

Η τεράστια αποτυχία του τέως προέδρου να συγκρατήσει, έστω για λίγο, δηλαδή έως τις ευρωεκλογές, το κύμα φυγής με αυτές τις διαφωνίες έχει σχέση και σε αυτές οφείλεται. Σε κάθε άλλη περίπτωση άτομα ή ομάδες με πλησίστιες πολιτικές και ιδεολογικές αναζητήσεις θα μπορούσαν εύκολα να συνεννοηθούν και να συνυπάρξουν σε ένα κομματικό σχηματισμό, ακόμη και χωρίς τον «ηγέτη» που εγγυάται την πολιτική συμφωνία.

Η στρατηγική ήττα του κ. Τσίπρα εκεί ακριβώς βρίσκεται: στην απομυθοποίηση του ως εγγυητή της πολιτικής συμφωνίας εντός του ΣΥΡΙΖΑ και διαμορφωτή των όρων της ενιαίας κομματικής κίνησης.

Αυτή η απομυθοποίηση ξεκίνησε ήδη από το 2019 (για κάποιους και πιο πριν) και συνεχίστηκε το 2023. Τώρα έχει παγιωθεί και είναι αδύνατον να ξορκίσει τα φαντάσματα που έκαναν την εμφάνισή τους.