Στην ελληνική κοινωνία συντελείται μια βαθιά και ουσιαστική αλλαγή: οι μύθοι, με τους οποίους η εγχώρια αριστερά κυριάρχησε στο κοινωνικό πεδίο (μεταξύ τους και το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα»), καταρρέουν καθημερινά σε μια πρωτοφανή διαδικασία αποδόμησης όλων των ιδεοληψιών, με τις οποίες αυτός ο πολιτικός χώρος ασκούσε ουσιαστική παρέμβαση ουσιαστικά στις κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις, ειδικά στα τελευταία πενήντα (μείον κάτι ψιλά) χρόνια και διαμόρφωνε συσχετισμούς εξουσίας στο ιδεολογικό πεδίο.
Η συγκλονιστική «επί του πεδίου» απομυθοποίηση της κυβερνώσας αριστεράς στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, βασικό στοιχείο της οποίας ήταν η συνεργασία με τους ψεκασμένους των ΑΝΕΛ, από τις ιδεοληψίες της οποίας η χώρα γλίτωσε στο «…και πέντε» ήταν το πρώτο μεγάλο κραχ, στο οποίο η αριστερή μυθολογία τράκαρε μετωπικά και εξήλθε από τη σύγκρουση με πολλαπλά βαριά τραύματα.
Πριν καν προλάβει να συνέλθει από την κυβερνητική της θητεία ήρθε η ναζιστική εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία (σε μια σύγχρονη επανάληψη της αντίστοιχης του Χίτλερ στην Πολωνία με τη θεωρία του «ζωτικού χώρου») να καταστρέψει και τους τελευταίους μύθους, με αποτέλεσμα τον πρωτοφανή ευτελισμό κάθε αριστερής ανάλυσης και προσέγγισης και την μετάπτωση του «χώρου» στην κατηγορία του γραφικού.
Σήμερα, στη βαθμίδα μέτρησης της πολιτικής αξιοπιστίας η εγχώρια αριστερά βιώνει ένα Βατερλώ των απόψεων της, μια καθημερινή προϊούσα παρακμή της στάσης της, οι αντιδράσεις της προκαλούν γέλιο και οι κινητοποιήσεις της «υπέρ της ειρήνης» εισπράττονται ως αστείες.
Δεν είναι τυχαίο, δεν συμβαίνει «έτσι χωρίς λόγο», το φαινόμενο είναι διαρκές, η ένταση του αυξάνεται, οι επιπτώσεις του στην πολιτική κατάσταση της χώρας διευρύνονται, μια νέα πραγματικότητα φαίνεται πως επικρατεί στην ελληνική κοινωνία, που την χαρακτηρίζει μια δομική απέχθεια προς κάθε αριστερή παλαβομάρα, από εκείνες που κάποτε αντιμετωπίζονταν ως «μοναδικές επιστημονικές».
Στην ουσία, δεν αποδομούνται μόνο οι προτάσεις ή οι παλαβές αναλύσεις μερικών επαγγελματιών του μαρξισμού, αλλά τίθεται εν αμφιβόλω μέσα από χειροπιαστά παραδείγματα η ίδια η σχέση, η επαφή όλου αυτού του μορφώματος με την πραγματικότητα, η ικανότητα του να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και να το καταλαβαίνει όπως συμβαίνει, χωρίς να χρειάζεται να το διαθλάσει μέσα από τον κομματικό παραμορφωτικό φακό.
Η ουσιαστική άρνηση όλης της αριστεράς να χαρακτηρίσει ευθέως και αμέσως την εισβολή ως «εισβολή» και τον πόλεμο που αυτή προκάλεσε ως «πόλεμο», άρα να στοιχηθεί απέναντι τους αφού δήθεν υπερασπίζεται πάντα τις ανθρώπινες αξίες και τη δημοκρατία με την ανεξαρτησία των λαών, δεν είναι παρά το ακραίο δείγμα μιας ιδεολογικής παράνοιας που καταλήγει σε πολιτική ψυχοπαθολογία και παράγει κωμικές αντιδράσεις.
Η κυρία Μποφίλιου και οι αγαπησιάρικες αναρτήσεις της «για την ειρήνη και τον άνθρωπο» την επαύριο μιας κινηματικής γραφικότητας στην οποία ξεφτιλίστηκε κάθε έννοια κινητοποίησης είναι το ακραίο έως κωμικό δείγμα αυτής της κατάρρευσης.
Πριν από αυτή και παράλληλα με αυτή εξελίσσεται κανονικά μια πολιτική ψύχωση, που οδηγεί την επιστημονική, υποτίθεται, αριστερά, σε πρωτοχριστιανικές προσεγγίσεις της σκληρής πραγματικότητας, ένας αρχαϊκός κομμουνισμός έρχεται στην επιφάνεια και μια παπαδίστικη αντιμετώπιση των βομβαρδισμών επικοινωνείται.
Ένα παρανοϊκό πολιτικά «όλοι δικοί μας είμαστε», ένα κλεψιμέϊκο «αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» διακρίνει την επικοινωνία και τις πολιτικές αναλύσεις, που καταλήγουν να υποστηρίζουν «άλλα αντ΄ άλλα της Παρασκευής το γάλα» αρκεί να μην καταγγείλουν τον Πούτιν και την εισβολή του, η ανακάλυψη των «δύο ιμπεριαλισμών που μάχονται και την πληρώνουν οι λαοί» είναι η μεγάλη δικαίωση του ΕΚΚΕ της δεκαετίας του εβδομήντα, τα μέλη και τα στελέχη του οποίου έτρωγαν το ξύλο της αρκούδας από τα τότε ΚΝΑΤ επειδή κακολογούσαν τη «μεγάλη ΕΣΣΔ».
Έκανε μεγάλο κακό στην αριστερή μυθολογία ο πόλεμος στην Ευρώπη, μπροστά στα μάτια μας στην κυριολεξία. Μια εισβολή σε ένα χριστιανικό κράτος από έναν παρανοϊκό δικτατορίσκο που δεν διστάζει να πληρώνει μουσουλμάνους μισθοφόρους για να σκοτώνουν χριστιανούς. Στον πόλεμο αυτό, που ξεκίνησε η ρώσικη ολιγαρχία και κανένας άλλος, χάθηκαν και τα τάγματα του Αζόφ και όλες οι υπόλοιπες ενστάσεις που μπορεί ο καθένας να είχε για περιοχές της Ουκρανίας με ειδικό καθεστώς.
Ταυτόχρονα, αναδείχθηκαν όλες οι παθογένειες των ολιγαρχικών καθεστώτων, τα οποία σε στιγμές κρίσης (την οποία τα ίδια προκαλούν) δεν έχουν κανένα πρόβλημα να καταργήσουν και τα ψήγματα δημοκρατίας που επιτρέπονται στη χώρα τους, με αποτέλεσμα να συλλαμβάνουν αδιακρίτως πολίτες που διαμαρτύρονται και την ίδια ώρα να βομβαρδίζουν μαιευτήρια και νοσοκομεία στη Μαριούπολη σκοτώνοντας βρέφη με τις μανάδες τους.
Ο αριστερός μανιχαϊσμός (η καλή Ρωσία του Πούτιν απέναντι στην ναζιστική Ουκρανία του Ζελένσκι) κατέρρευσε στα χαλάσματα του Χάρκοβο και της Οδησσού και τίποτε πλέον δεν τον σώζει.
Όσες συναυλίες και αν κάνει η Μποφίλιου και όσες πορείες οι παλουκοφόροι της ΚΝΕ το παιχνίδι έχει χαθεί οριστικά και αμετάκλητα.