Αντιμέτωπος με τους χειρότερους εφιάλτες του, σχετικά με τη στάση του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης και στην βασική επιλογή των εξοπλισμών, βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας και όσοι από την αξιωματική αντιπολίτευση στοιχήθηκαν μαζί του στη λογική «βούτυρο αντί για κανόνια», με την οποία εμφανίστηκε στη Βουλή στις αντίστοιχες συζητήσεις και ψηφοφορίες και κατέστη καταγέλαστος και αποσυνάγωγος.
«Το πεδίο», δηλαδή η ναζιστικής έμπνευσης επίθεση της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία για να ικανοποιηθούν οι πάγιες αναθεωρητικές απόψεις του νέου Τσάρου για τη χώρα του, την ιστορική της διαδρομή και τις γεωπολιτικές της επιδιώξεις, ήρθε να ακυρώσει με τον θεαματικότερο τρόπο όλες τις εφευρέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, με τις οποίες αρνήθηκε να συμπαραταχθεί με την κυβέρνηση (και τα υπόλοιπα κόμματα του δημοκρατικού τόξου), να δώσει θετική ψήφο σε αμυντικές συμφωνίες και εξοπλιστικά προγράμματα και να αποδείξει ότι στοιχειωδώς κατανοεί τις τεράστιες ανάγκες της χώρας να αμυνθεί, αν απαιτηθεί.
Αναλογιζόμενοι σήμερα, με τη Ρωσία να στραγγαλίζει ανέκφραστη την Ουκρανία, τι στο καλό είπαν και πολύ περισσότερο τι ψήφισαν και πως δικαιολόγησαν την ψήφο τους στη Βουλή όλοι οι «στελεχοπατέρες» του ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβάνονται (κάποιοι από αυτούς σίγουρα) πόσο μακριά από τις πραγματικές ανάγκες της χώρας διαβιούν και πόσο οι δικές τους προτεραιότητες (πολύ περισσότερο οι αντιλήψεις) είναι καταδικασμένες από την γεωπολιτική δυναμική και τις διατυπώσεις των κρατικών συμφερόντων κάθε δύναμης στην περιοχή.
Με δυο λόγια, είναι πιθανό να κατανοούν πως όσα λένε, ιδιωτικά και δημόσια, όσα καταγράφουν σε ανακοινώσεις τους (ακόμη και με το σήμα της Mercedes, αντί για αυτό της ειρήνης), όσα ασύνδετα μεταξύ τους προσπαθούν να συνδέσουν, όσο πολιτικό ζόφο και αν εξαπολύουν κατά της κυβέρνησης, υπολείπονται σημαντικά από τις ανάγκες της συγκυρίας και τους κατατάσσουν στη συνομοταξία των γραφικών, ου μην κι επικίνδυνων για τα μεγάλα εθνικά θέματα.
Βεβαίως, από την έως τώρα στάση του και όσα δημοσίως επικοινωνεί ως απόψεις του ο ΣΥΡΙΖΑ, δυσκολεύεται κάποιος εξαιρετικά να καταλάβει τι θέλουν στην ουσία, τι επιδιώκουν και σε τι προσβλέπουν. Καταδικάζουν την επίθεση, αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να την ονομάσουν «εισβολή», παραμένουν αραχτοί στα γραφεία όταν για τον Κουφοντίνα είχαν οργώσει τη χώρα, συμπαθούν τον Πούτιν από τότε που τον προσκυνούσαν, δια του Λαφαζάνη, για να να τους τυπώσει δραχμές κι αυτός του έδωσε στεγνά στον Σόιμπλε, «καίγονται» να προσαρμόσουν στις νέες συνθήκες το αντιπολιτευτικό τους αφήγημα «για όλα φταίει ο Μητσοτάκης» και αδυνατούν να ξεπεράσουν την εγγενή φιλορωσική διάθεση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία περιμένει ακόμη για να σωθεί ένα «ξανθό γένος».
Η δυστυχία τους είναι πασιφανής, οι δυσκολίες τους τεράστιες, χώροι για ελιγμούς δεν υπάρχουν, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα «ποιος είναι με ποιον», κάτι παλιά ΕΚΚΕ «για δύο ιμπεριαλισμούς» (Αρβανίτης έφα) είναι για να γελάει η οικουμένη και τα παγκάκια στην πλατεία Κουμουνδούρου.
Η αριστερή ψυχούλα τους κλωτσάει στην ιδέα πως οι κακοί ιμπεριαλιστές δεν είναι τώρα οι Αμερικανοί, ούτε οι Ευρωπαίοι αλλά το «ξανθό γένος», από πάντοτε περιμένει η ελληνική παράδοση «τον Μόσκοβο να φέρει το σεφέρι», σεφέρι δεν ήρθε ποτέ, οι Ρώσοι είναι στη διαδρομή των αιώνων απέναντι μας πάντα, ποτέ δεν υπήρξαν σύμμαχοι μας ή απλοί υποστηρικτές, μέχρι που ο ξινός ο Λαβρόφ βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει για «την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» στα ίσια και παλικαρίσια χωρίς να του καίγεται καρφάκι για τις ελληνικές ευαισθησίες.
Σε αυτόν τον κυκεώνα τις επόμενες μέρες ο Αλέξης Τσίπρας θα βρεθεί αντιμέτωπος στη Βουλή με την κύρωση της νέας ελληνο-αμερικανικής συμφωνίας, στο κείμενο της οποίας περιέχεται μια σημαντικότατη αναβάθμιση των σχέσεων των δύο χωρών με κυριότερες παραμέτρους την Αλεξανδρούπολη και τον ρόλο της και την πιθανή αγορά F35 από την ελληνική αεροπορία, όπως ο Μενέντεζ το έχει σχεδιάσει παρέα με την ελληνική κυβέρνηση.
Οι μέρες που έρχονται θα είναι πολύ δύσκολες για την Κουμουνδούρου, ό,τι παραμύθι είχε σχεδιάσει να διακινήσει πάει στράφι, η συγκυρία άλλαξε εντελώς τα δεδομένα, τώρα όλοι προσβλέπουν στην κυβέρνηση, οι πολιτικές πρωτοβουλίες της ανήκουν, το ίδιο και η πολιτική επικυριαρχία, αυτή θέτει την ατζέντα, οι άλλοι ακολουθούν.
Στη συζήτηση για την κύρωση της νέας ελληνο-αμερικανικής συμφωνίας θα κριθεί για τον Αλέξη Τσίπρα το δικό του μέλλον στην πολιτική κονίστρα και η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι αυτό θα συμβεί «με αντίπαλο» τις ΗΠΑ και πεδίο αντιπαράθεσης τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα σε μια περίοδο μεγάλων προκλήσεων και αναταραχών είναι πολύ κακό για ένα κόμμα που πορεύτηκε με μύθους, κακούς δεξιούς βασιλιάδες και καλούς αριστερούς μαραγκούς.
Η προοπτική να καταστεί ο ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό σφάγιο για να εδραιωθεί η νέα συμφωνία και να ξεκινήσει να υλοποιείται το περιεχόμενο της είναι εξαιρετικά πιθανή, από την Κουμουνδούρου δεν προκύπτει μέχρι τώρα καμία νέα ανάγνωση της πραγματικότητας, όλα είναι παραδομένα στην ιστορική αριστερή μυθολογία και… στο βούτυρο αντί για τα κανόνια.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
