Με τη φημολογία στο Ευρωκοινοβούλιο να έχει οργιάσει και να αποτυπώνει με γλαφυρούς ( ου μην  και ακραίους) χαρακτηρισμούς την «ειδικού τύπου» συμπεριφορά του κ. Γεωργούλη απέναντι σε γυναίκες –συνεργάτιδες ή εργαζόμενες ο κ. Τσίπρας πρωτοτύπησε!

Αντί να περιοριστεί σε μια νέα δική του παρέμβαση, κατ΄ αναλογία της προηγούμενης γραπτής για τον «πηδήκουλα» πρέσβη της Βενεζουέλας, μέσω της οποίας «παρακαλούσε γονατιστός» να κουκουλωθεί η υπόθεση «για να μην πληγεί η αριστερά στη Βενεζουέλα και στην Ελλάδα», αποφάσισε να διατάξει «έρευνα» την οποία ανέθεσε στον κ. Παπαδημούλη, διάσημο για τις επιδόσεις του στο real estate και πασίγνωστο σε όλη την «ανανεωτική αριστερά» για την πολιτική φιλαργυρία του και την φιλοτομαριστική του στάση απέναντι και σε ογκόλιθους του χώρου όπως ο Λεωνίδας Κύρκος!

Ο και «Παπασπιτούλης» αποκαλούμενος «γέρων σοφός» του αριστερού ευρωκοινοβουλευτισμού ήξερε αφετηριακά τι έπρεπε να κάνει: να εκμεταλλευτεί για ίδιον όφελος τις δήθεν «ανησυχίες» του κ. Τσίπρα και να αποκομίσει «το αναλογούν» πολιτικό όφελος από μια υπόθεση που δεν τον αφορούσε για κανένα λόγο, αντίθετα η συμπεριφορά Γεωργούλη τον Τσίπρα εξέθετε, δική του ήταν η επιλογή να περιληφθεί στο ψηφοδέλτιο «του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος».

Η έρευνα ήταν επιπέδου άλλων προηγούμενων που είχαν γίνει και στην Κουμουνδούρου παλιότερα  «για άλλα θέματα», ο κ. Παπαδημούλης είχε αποκλειστικό στόχο «να μην κακοκαρδίσει τον πρόεδρο τώρα που ήρθε πάνω του κι έχει την ανάγκη του», δεν υπήρχε καμία περίπτωση να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη και δεν το έπραξε!

Στην «ενδελεχή» έρευνα που έγινε από τον και αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου «ρωτήθηκε ο κ. Γεωργούλης και οι υπηρεσίες του Κοινοβουλίου», από τις απαντήσεις «δεν προέκυψε κάτι», οπότε το θέμα θεωρήθηκε λήξαν «προς μεγάλη ικανοποίηση του προέδρου, που έμαθε πως ο εκλεκτός του δεν είχε μπλεξίματα».

Στη διαδικασία της «έρευνας» δεν ζητήθηκε ποτέ η άποψη ατόμων που είχαν ή μπορεί να είχαν «ασφαλή» γνώση για την προέλευση των φημών, δεν έγινε καμία κίνηση διερεύνησης προς τις βελγικές αρχές. Η υπόθεση θεωρήθηκε «πολιτικό ζήτημα – χτύπημα κάτω από τη μέση από κάποια εκπρόσωπο της μαύρης αντίδρασης προς τον επαναστάτη Αλέξη, που πήγε στις Βρυξέλλες και γ@@@@σε κι έδερνε με την συγκλονιστική πολιτική παρουσία του, δικαιώνοντας τον Πρόεδρο που τον επέλεξε».

Όλοι γνώριζαν ή υποψιάζονταν βάσιμα ποιο άτομο αφορούσαν οι καταγγελίες, ευρωβουλευτές άλλων παρατάξεων διακινούσαν ονόματα και «λεπτομέρειες», πλευρές της υπόθεσης είχαν γίνει viral στους διαδρόμους και στα γραφεία, κόσμος και κοσμάκης ψιθύριζε διάφορα, αλλά για τον «ηθικώς άμεμπτο» ΣΥΡΙΖΑ μια κουβεντούλα μεταξύ Παπαδημούλη και Γεωργούλη έφτανε και περίσσευε να κλείσει η υπόθεση με την ένδειξη «πολιτικό ζήτημα» και να ικανοποιηθεί πλήρως η αριστερή μυθολογία.

Όλο αυτό, το γνησίως αριστερό φτιάξιμο με μοναδικό στόχο να μην τρωθεί η δημόσια εικόνα του δήθεν ηθικού πλεονεκτήματος και να μην δοθεί στον ταξικό εχθρό η ευκαιρία να χτυπήσει τις επαναστατικές δυνάμεις κόντεψε να πετύχει για ένα –και μοναδικό- λόγο: η καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της έρευνας από τον νεοσύστατο ευρωπαίο εισαγγελέα (δικαιολογημένη εν πολλοίς, λόγω της υποστελέχωσης των υπηρεσιών) οδήγησε στην εκτίμηση πως « το πράμα ξέφτισε, κανένας δεν ασχολείται, θάψτε το, καλά θα πάει».

Στον «όμορφο, αγγελικά πλασμένο μικρόκοσμο της καθ΄ημάς αριστεράς» η επίσημη αποκάλυψη του σκανδάλου δια στόματος της κυρίας Μέτσολα κινητοποίησε αμέσως την βασική γραμμή άμυνας: «μακριά από τον κώλο μας κι ας μπει όπου νάναι».

Ο Στέλιος Κούλογλου (με γνώση κι αυτός και των φημών και της δήθεν έρευνας που έγινε στο εσωτερικό της ευρωομάδας) κάρφωσε αμέσως τον Παπαδημούλη για να βγει από το κάδρο ο ίδιος, για να συμβεί αυτό αποκάλυψε την «έρευνα» ( σε ένα μέρος της), άφησε απέξω «την εντολή Τσίπρα» και τον χρόνο που αυτή διήρκεσε, επειδή δεν γνώριζε τι θέλει ο άχαστος ηγέτης.

Η κυρία Παρθένα Τσαπανίδου προσέθεσε την εντολή Τσίπρα και το «τρίμηνο» που κράτησε η έρευνα Παπαδημούλη για να δώσει «όγκο» στις αριστερές ευαισθησίες του Σύριζα και να ενισχύσει την διάθεση του κόμματος να βρει άκρη (άλλο που δεν τα κατάφερε, ας όψονται οι υπηρεσίες!!) κι όλη η φτιάξη κατέληξε μια καθαρή κωμωδία.

Να προσπαθεί να κάνει μαθήματα μηδενικής ανοχής στην κάθε είδους σεξουαλική κακοποίηση ένας τυπάκος με ένας μικρόφωνο στο Λαύριο, ο ίδιος που παρακαλούσε τον Μαδούρο «να κάνει κάτι με τον πηδήκουλα πρέσβη για να μην γίνουμε ρόμπες» και έβαλε την κόρη στελέχους του (μετά τον έκανε υπουργό) να το βουλώσει για να μην πληγεί η αριστερά εδώ και στη Βενεζουέλα.

Εννοείται, πως μεταξύ όσων φανατικά υπερασπίζονται σήμερα την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην σεξουαλική κακοποίηση των γυναικών είναι κι εκείνος ο υπουργός, με εκείνη την κόρη! Κι οι δυο τους διαλαλούν το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα και στον βιασμό, ο πρέσβης έχει φύγει από χρόνια, ο Μαδούρο δεν συγκινεί πλέον κανένα κι ο Γεωργούλης «εντάξει μωρέ, δεν ήταν ποτέ αριστερός, μια απλή συνεργασία ήταν επειδή άρεσε στον πρόεδρο ως «εραστής δυτικών προαστίων», τότε που έβγαζε μια επαναστατική βαρβατίλα απέναντι στην πλούσια της Εκάλης με τον μεγαλοεργολάβο πατέρα»…