Τα πρόσφατα γεγονότα στη Συρία με την ανατροπή την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή εκ μέρους των ΗΠΑ έναντι των Κούρδων, μεταξύ άλλων θεμάτων, ανέδειξαν στον μέγιστο και αυτό της πολλά διαφημιζόμενης αξιοπιστίας μεταξύ των συμμάχων. Ειδικά όταν αυτά τα βαρύγδουπα ακούγονται από τα χείλη των Ηγετών των μεγάλων δυνάμεων, πλέον έχουν αποκτήσει άλλη υπόσταση.
Tης Θάλειας Χούντα*
Οι Κούρδοι στους οποίους βασίστηκε το μεγαλύτερο μέρος των πολεμικών επιχειρήσεων για εξάρθρωση του Ισλαμικού Χαλιφάτου και εν τέλει της επικράτησης, εν μία νυκτί βρέθηκαν μόνοι τους και έρμαια του Τουρκικού επεκτατισμού, ο οποίος τους έχει στοχοποιήσει εδώ και πολλά χρόνια. Οι Κούρδοι, που ουσιαστικά έστεψαν νικητές τις ΗΠΑ χάρη στον δικό τους ένοπλο αγώνα και τους πολλούς νεκρούς τους. Οι Κούρδοι, που για όσο χρόνο διήρκεσε ο αγώνας αυτός ήταν οι «πιο πιστοί σύμμαχοι».
Και το «ευχαριστώ» που έλαβαν, ποιο ήταν; Να είναι τώρα μόνοι τους εναντίον των Τούρκων, αγωνιζόμενοι ακόμη μία φορά για την ίδια την ύπαρξή τους, τις εστίες τους και τις οικογένειές τους. Που πήγαν όλες οι υποσχέσεις και τα σχέδια για το μέλλον; Απλά, στον κάλαθο των αχρήστων. Γιατί; Γιατί τροποποιήθηκαν τα σχέδια των ΗΠΑ, αφού διασφάλισαν όσα επιθυμούσαν και χωρίς ενδοιασμό προχωρούν στο επόμενο βήμα τους.
Έχοντας ξεκάθαρη και χωρίς τα όποια περιθώρια παρερμηνείας την πραγματικότητα μπροστά μας, ευλόγως πρέπει να αναρωτηθούμε σαν Χώρα, τι θα γίνει σε μία παρόμοια περίπτωση, που εμπλακούμε σε επιχειρήσεις με την Τουρκία; Θα στηριχθούμε στα όμορφα λόγια περί ιδεών, περί θεσμών, περί φραστικών καταδικών, περί συμμαχιών και συμμάχων, περί θεωρίας των επιχειρήσεων ή θα πρέπει να πράξουμε αναλόγως των δικών μας συμφερόντων και το κυριότερο, στηριζόμενοι αποκλειστικά στις δυνάμεις μας; Η απάντηση είναι διαχρονικά απλή αλλά συνάμα και σκληρή για τους αιθεροβάμονες.
Το δε σενάριο της εμπλοκής μας, δεν πρέπει να θεωρείται ως φανταστικό, δεδομένου ότι η Τουρκία αναμένεται άμεσα να αρχίσει γεωτρήσεις εντός οριοθετημένου οικοπέδου της Κυπριακής ΑΟΖ. Η εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα δηλ. των εταιρειών που έχουν αναλάβει για την Κύπρο την εξόρυξη, επ’ ουδενί δεν μπορεί και δεν πρέπει, να υποκαταστήσει την Εθνική οντότητα. Η ιστορική διαδρομή των μισθοφόρων δεν είναι υπέρ μας, αφού δεν έχουμε κοινή αφετηρία. Αυτοί ενδιαφέρονται για το κέρδος, εμείς για την ιδέα της Πατρίδας και όλα τα άλλα ευγενή ιδεώδη. Τι θα πράξουμε και τι θα πράξουν οι σύμμαχοι; Οι ίδιοι σύμμαχοι που βιώνουν οι Κούρδοι σήμερα.
Ο λαός μας λέει «αν έχεις νύχια να ξυστείς» και έχει δίκιο. Το θέμα άπτεται όμως αφ’ ενός των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών του ΥΠΕΘΑ και του τι έπραξαν για την ενίσχυση των δυνατοτήτων των Ενόπλων Δυνάμεων και αφ’ ετέρου των πολιτικών ηγεσιών της Χώρας σε κυβερνητικό επίπεδο και του τι έπραξαν και θα πράξουν στηριζόμενες εν πολλοίς στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Η «συμμαχική αξιοπιστία», σε κάθε της έννοια και υπόσταση, εξαφανίστηκε τόσο σαν ιδέα όσο και σαν πράξη. Και εξαφανίστηκε από τους εμπνευστές της και εφαρμοστές της, σαν να μην συνέβη κάτι σημαντικό και … η ζωή συνεχίζεται.
Ας αναλογιστούμε στη διεθνή σκακιέρα, ποιον ρόλο επιλέγουμε για τον εαυτό μας και αφού αποφασίσουμε μόνοι μας, ας συνεχίσουμε την ιστορική διαδρομή μας. Αυτός ο ρόλος που σίγουρα δεν μας αξίζει, είναι του πρώτου στρατιώτη στο σκάκι, που θυσιάζεται για την ιδέα της τελικής επικράτησης.
*H Θάλεια Χούντα είναι δημοσιογράφος