Υπόλογα απέναντι στην κοινή γνώμη και στην ιστορία αυτού του τόπου βρίσκονται για μία ακόμη φορά τα κόμματα της Αριστεράς και απέδειξαν κατά τη συζήτηση στη Βουλή για την σπουδαία αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία ότι αδυνατούν να δουν κατάματα την πραγματικότητα και συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν σοβαρές εθνικές προκλήσεις υπό τον παραμορφωτικό φακό μιας αδικαιολόγητης μικρότητας, αλλά και των αγκυλώσεων που έρχονται από το μακρινό παρελθόν.
Η κοινή λογική δεν μπορεί να εξηγήσει το πώς κάθε φορά που έρχεται στην ελληνική πολιτική σκηνή η στιγμή για μία σοβαρή απόφαση, η παράταξη αυτή σύσσωμη σηκώνει τα τείχη της άρνησης, αποδεικνύοντας πως τρέφεται εδώ και πολλές δεκαετίες από έναν ανεξήγητο φανατισμό και από την τυφλή πόλωση μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει πολιτικά την ύπαρξη της σε ένα στενό κομματικό.
Το πολιτικό ημερολόγιο της παράταξης αυτής είναι γεμάτο από τη στείρα άρνηση και την έντονη πολεμική απέναντι σε κορυφαίες στιγμές για αυτή τη χώρα, όπως η ένταξη στην ΕΟΚ, η ένταξη στην ΟΝΕ, οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία και τώρα μια ιστορική διμερή συμφωνία με μια καθ’ όλα φιλελεύθερη Δημοκρατία, όπως είναι η Γαλλία.
Είναι ξεκάθαρο ότι ο Αλέξης Τσίπρας όταν μιλά για μία «μικρή Ελλάδα» κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια, ενώ προκαλεί μεγάλο προβληματισμό αν όχι αλγεινή εντύπωση στην κοινή γνώμη το γεγονός πως αντί ο αρχηγός της αξιωματικής Αντιπολίτευσης να συγκρουστεί με κατεστημένες νοοτροπίες στο κόμμα του, ανταγωνίζεται το ΚΚΕ και τον κ. Βαρουφάκη για το ποιος κάνει την καλύτερη επαναστατική γυμναστική, μπλέκοντας σε μια διελκυστίνδα υψηλών τόνων, ουτοπικών θέσεων, παρηκμασμένου πολιτικού λόγου και αμέτρητων εμμονών που καμία σχέση δεν έχουν με ένα κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Η «εθνική εξαίρεση» ως ακραία πολιτική στάση συνιστά το νούμερο ένα λόγο για την χαμηλή απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ σε ευρεία κοινωνικά στρώματα αλλά και τη δημοσκοπική καθίζηση σε όλους τους ποιοτικούς δείκτες.