Η συζήτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία έχει πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που πρέπει.
Η κυβέρνηση θα προχωρήσει στις σχετικές ρυθμίσεις, οι οποίες θα νομιμοποιήσουν μια πραγματικότητα, έστω και αν αυτή αφορά περιορισμένο αριθμό... ενδιαφερομένων και πέραν αυτού, το ζήτημα εξαντλείται στην υπερψήφιση του σχετικού νόμου από την πλειοψηφία της Βουλής και στην καταψήφιση από κυβερνητικούς βουλευτές για λόγους αρχής.
Γράφει ο Λουκάς Γεωργιάδης
Η Ελλάδα με 2-3 ακόμη χώρες είναι οι μοναδικές μέσα στην Ευρώπη που δεν έχουν προχωρήσει στις σχετικές ρυθμίσεις και ο θεσμικός Μητσοτάκης θέλει να λύσει μία και έξω το ζήτημα, γιατί τις τελευταίες εβδομάδες συζητείται τόσο πολύ σαν να πρόκειται για το... Κυπριακό! Ωστόσο, με αφορμή αυτό το ζήτημα διαμορφώνονται κάποιοι συσχετισμοί στο πολιτικό σκηνικό, οι οποίοι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Κατ΄ αρχάς να ξεκινήσουμε από το γενικότερο κλίμα που επικρατεί στην Ευρώπη. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του; Η ενίσχυση των δεξιών και ακροδεξιών κομμάτων. Η ακρίβεια αποτελεί τη θρυαλλίδα των εξελίξεων και στις Ευρωεκλογές, αναμένεται να δούμε σημαντικές εκπλήξεις και ανατροπές. Όλοι έχουν πάρει χαμπάρι την Αριστερά και πλέον, το καράβι έχει πάρει... στροφή προς τα δεξιά.
Στη Γερμανία βλέπουμε ότι η "Εναλλακτική για τη Γερμανία" είναι δεύτερο κόμμα, στη Γαλλία η Λεπέν απειλεί να κατατροπώσει το κόμμα του Μακρόν στις Ευρωεκλογές, στην Ολλανδία βγήκε ο ακροδεξιός Βίλντερς, ενώ σε όλες τις χώρες, πλην Ισπανίας βλέπουμε θεαματικές ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό. Αλλά, ακόμη και ο Σοσιαλδημοκράτης Σολτς στη Γερμανία είναι υπό ομηρία, καθώς κυβερνά επικεφαλής τριπλού συνασπισμού κομμάτων, ενώ το κόμμα του είναι τρίτο στις δημοσκοπήσεις.
Στην Ελλάδα, με τον υπό διάλυση ΣΥΡΙΖΑ, το καθηλωμένο ΠΑΣΟΚ, το κάπως... ζωηρό ΚΚΕ, την αναιμική "Νέα Αριστερά" και την... ιδιόρρυθμη Πλεύση Ελευθερίας, τα πράγματα δείχνουν ότι στην πάλαι ποτέ Αριστερή Ελλάδα συντελούνται σημαντικές και κομβικής σημασίας αλλαγές.
Σήμερα, το συνολικό ποσοστό των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, Νέας Αριστεράς, Πλεύσης Ελευθερίας και ΜεΡΑ 25 είναι οριακά υψηλότερο σε σχέση με το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας, τόσο με βάση τα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων του 2023 όσο και με τα αντίστοιχα των δημοσκοπήσεων. Δηλαδή, σχεδόν όλη η Αριστερά είναι μία... Νέα Δημοκρατία! Αν στα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας προσθέσουμε και αυτά των κομμάτων που βρίσκονται δεξιά της (Σπαρτιάτες, Ελληνική Λύση, Νίκη), τότε μιλάμε για ένα πολιτικό σκηνικό, όπου οι συσχετισμοί Κεντροδεξιάς-Δεξιάς και Κεντροαριστεράς-Αριστεράς γέρνουν την πλάστιγγα υπέρ του πρώτου μπλοκ. Ακόμη και αν διαβάσουμε τους νέους συσχετισμούς με βάση τα ποσοστά των κομμάτων στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου, ο δεξιός χώρος έχει το πάνω χέρι, ενώ στη μεταπολίτευση είναι ελάχιστες οι φορές που είχε καταφέρει κάτι τέτοιο. Ο αριστερός χώρος είχε ποσοστά 55%-60% και τώρα έχει κατρακυλήσει στο 45%, ενώ ο δεξιός χώρος από το 45% έχει ανέβει κοντά στο 55%.
Η Ελλάδα, όπως και σχεδόν όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά τα τελευταία 10 χρόνια βρίσκονται υπό πίεση λόγω του μεταναστευτικού. Οι μετακινήσεις στο εκλογικό σώμα είναι εντυπωσιακές και μάλιστα συμπίπτουν με το τέλος της εποχής των... παραμυθιών με Τσίπρες, Γκρίλους και το... κακό συναπάντημα. Η πολιτική των ανοικτών συνόρων της Αριστεράς καταδικάζεται ολοένα και περισσότερο από το εκλογικό σώμα της συντριπτικής πλειονότητας των ευρωπαϊκών χωρών. Μάλιστα, η ακρίβεια, λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής της δυσαρέσκειας και αυτό ευνοεί τη στροφή προς τα δεξιά.
Ο Μητσοτάκης, μέσα από κινήσεις αξιοποίησης πρώην αριστερών πολιτικών αλλά και με την υιοθέτηση μιας ατζέντας που ξεφεύγει από τα στενά όρια της συντηρητικής πολιτικής αντίληψης, έχει καταφέρει να προσελκύσει τους περισσότερους ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς. Θεωρεί (μάλλον ορθώς) ότι εκεί βρίσκεται η μεγάλη δεξαμενή, ενώ μέσα στο κόμμα διαθέτει τα απαραίτητα δεξιά "αντίβαρα" για να περιορίσει τις μετακινήσεις προς τα δεξιά. Τα έχει καταφέρει και στα δύο επίπεδα, τουλάχιστον, με βάση το αποτέλεσμα των δύο εθνικών εκλογικών αναμετρήσεων του Μαΐου και Ιουνίου 2023. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές κατά κάποιο τρόπο μπορεί να έχουν θολώσει το αφήγημα Μητσοτάκη, ωστόσο, για τον ίδιο και τους πολιτικούς του σχεδιασμούς, κρίσιμο θα είναι το αποτέλεσμα της κάλπης στις προσεχείς Ευρωεκλογές.
Ο Μητσοτάκης με τις κινήσεις του έχει καταφέρει να προκαλέσει μεγάλο πρόβλημα στην Αριστερά, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε συνεχή πτώση και το ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να πάρει... κεφάλι για να αποδείξει ότι είναι η εναλλακτική για τη διακυβέρνηση της χώρας. Από την άλλη πλευρά, η φιλελεύθερη αντίληψη Μητσοτάκη και οι προσαρμογές προοδευτικού τύπου στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής πρακτικής, διώχνει κάποιον κόσμο προς τα δεξιά. Αναμενόμενο και μάλλον μετρήσιμο από την πλευρά του σημερινού πρωθυπουργού.
Ωστόσο, αποτελεί γεγονός για τη χώρα, μετά από πολλές δεκαετίες, ότι ο Μητσοτάκης είναι ο διεμβολιστής του αριστερού χώρου και για τον λόγο αυτό, παρά τις αναμενόμενες μετακινήσεις ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας προς τα δεξιά, καθίσταται απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού. Εκτός απρόοπτου παραπέμπει στην περαιτέρω ισχυρή πολιτική του παρουσία και στις εκλογές του 2027, αν και βρισκόμαστε πολύ μακριά και πολλά μπορούν να συμβούν. Με πρώτο κόμμα τη Νέα Δημοκρατία, ακόμη και αν δεν είναι αυτοδύναμη, δημιουργείται ένα πλαίσιο συνεργασίας με βάση τους νέους πολιτικούς συσχετισμούς. Αν η Νέα Δημοκρατία χρειαστεί κυβερνητικό εταίρο, αυτόν μάλλον θα τον βρει προς τα δεξιά και όχι προς το χώρο της Κεντροαριστεράς και πολύ περισσότερο της Αριστεράς.
Οι εκλογές του 2027 αποτελούν ένα σημαντικό ορόσημο για την Ελλάδα. Κατ΄ αρχάς με βάση το σενάριο της αυτοδυναμίας, δεν χρειάζονται περισσότερες αναλύσεις. Ωστόσο, αν η επανεκλογή Μητσοτάκη γίνει χωρίς αυτοδυναμία, τότε το ενδεχόμενο συνεργασίας μάλλον θα αναζητηθεί προς τα δεξιά. Αυτό το ενδεχόμενο μπορεί να διώξει κόσμο που προέρχεται από την Κεντροαριστερά, ωστόσο, το ζητούμενο θα είναι η εξασφάλιση μίας ακόμη θητείας από τον σημερινό πρωθυπουργό. Το ζήτημα είναι πρακτικό και ουσιαστικό.
Η Ελλάδα το 2031 θα έχει ολοκληρώσει την υλοποίηση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, θα έχει ισχυρή δημοσιονομική θέση και θα μπορεί να είναι σε θέση ώστε να ανταποκριθεί στις αυξημένες υποχρεώσεις που θα αρχίσουν να τρέχουν από το 2032 για την εξόφληση του τεράστιου μνημονιακού δανείου που πήραμε από τον Μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης. Κάπου εκεί μπορεί να έχει ολοκληρωθεί πρακτικά και το προσωπικό στοίχημα του Μητσοτάκη για τη διακυβέρνηση της χώρας από τον ίδιο. Η επόμενη μέρα, αναμφίβολα θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά ουδείς μπορεί να την προσεγγίσει ή να την αναλύσει σήμερα...
ΣΥΡΙΖΑ: Οι «κόκκινοι» φωστήρες και το δάνειο από τον Κασσελάκη
Βαρύ κλίμα στη «Νέα Αριστερά» λόγω δημοσκοπήσεων
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
