«Νέο αίμα δεν είναι μόνο ο Δημήτρης, η Έφη, ο Νάσος, ο Κώστας και ο Αλέξης». Η φράση ανήκει σε προβεβλημένο νέο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και απηχεί πλήρως μία μουρμούρα που επικρατεί στους διαδρόμους της Βουλής και στα πηγαδάκια ορισμένων ΣΥΡΙΖΑίων, αναφορικά με την... ευνοιοκρατική συμπεριφορά του αρχηγού της Aξιωματικής Aντιπολίτευσης στην αξιοποίηση ή μη των στελεχών και βουλευτών του κόμματος.
Ας τα πάρουμε, όμως, όλα από την αρχή: καταρχάς, ο συνομιλητής του «Αγκιστριού» αναφέρεται στον Δημήτρη Τζανακόπουλο, την Έφη Αχτσιόγλου, τον Νάσο Ηλιόπουλο, τον Κώστα Ζαχαριάδη και τον Αλέξη Χαρίτση, υπονοώντας ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει «παγώσει» την επιχείρηση ανανέωσης και την «βουτιά» στην κομματική επετηρίδα και την έχει περιορίσει στους 4 συν 1 στενούς του συνεργάτες.
Και, λέμε 4 συν 1, διότι την ώρα που ο πρώην Πρωθυπουργός εμπιστεύεται τυφλά τον Τζανακόπουλο, τον Χαρίτση, τον Ηλιόπουλο και την Αχτσιόγλου, η περίπτωση Ζαχαριάδη είναι κατά πολύ διαφορετική: ο τομεάρχης Εσωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ έφτασε σε αυτό το πολύ κομβικής σημασίας χαρτοφυλάκιο επειδή φρόντισε ο ίδιος, μέσω των εκατοντάδων δημόσιων παρεμβάσεών του, να πλασαριστεί... de facto στη δεκάδα των κορυφαίων στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ωστόσο, πέραν των συγκεκριμένων «τριαντάρηδων» και «σαραντάρηδων» (αφού τα χρόνια περνούν και κάποιοι έχουν «πατήσει» στην πέμπτη δεκαετία της ζωής τους πια...), υπάρχουν κι άλλοι πολλοί. Πρόκειται για στελέχη που περίμεναν πώς και πώς να δουν τον Αλέξη Τσίπρα να τηρεί τον λόγο του και να προχωρήσει την ανανέωση του κόμματος και διαπιστώνουν σιγά σιγά ότι ως τις εκλογές τουλάχιστον, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Δηλαδή, είτε θα έχουν ασήμαντα χαρτοφυλάκια, είτε βρίσκονται εντελώς εκτός παιχνιδιού και σκιώδους υπουργικού συμβουλίου, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το πώς θα τούς δουν σε μερικούς μήνες οι ψηφοφόροι τους. Άλλωστε, οι εκλεγόμενοι στην περιφέρεια ειδικά, γνωρίζουν ότι έχουν άλλες επιδόσεις σε σταυρούς αν πλασάρονται ως «εν αναμονή υπουργοί» και άλλες αν απλώς διεκδικούν τον τίτλο του «καλού βουλευτή επαρχίας».
Η νέα «φουρνιά» λοιπόν, του κόμματος που κινδυνεύει να πάψει να είναι... νέα σε λίγο αλλά είτε βρίσκεται εκτός των σχεδιασμών του αρχηγού, είτε οριακά εντός, εκτός και επί τα αυτά, διαμηνύει στην ηγεσία ότι «δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι». Βεβαίως, επισήμως κάποια κίνηση που να θυμίζει «ανταρσία» δεν έχουμε. Ωστόσο, στο παρασκήνιο, η δυσαρέσκεια περισσεύει –ειδικά όταν μιλάμε για στελέχη που εκλέγονται με άνεση στις περιφέρειές τους και δίνουν καθημερινά τα διαπιστευτήριά τους στα κανάλια και τα ραδιόφωνα, διασταυρώνοντας τα πυρά τους με δύσκολους νεοδημοκράτες συζητητές για τα... μάτια του αρχηγού.
Ο Κώστας Μπάρκας από την Πρέβεζα, ο Γιάννης Σαρακιώτης από την Φθιώτιδα, ο Γιώργος Ψυχογιός από την Κόρινθο, ο Άγγελος Τόλκας από την Ημαθία, η Κατερίνα Νοτοπούλου από την Θεσσαλονίκη, ο Γιάννης Μπουρνούς από τη Λέσβο και ορισμένοι ακόμη που κινούνται στο ηλικιακό φάσμα από «τριαντακάτι» ως «σαράντα και κάτι ψηλά» φέρονται να πιστεύουν, σύμφωνα με συνομιλητές τους, ότι θα μπορούσαν να πάνε ακόμη καλύτερα και να δείξει η Κουμουνδούρου ότι τούς υπολογίζει –κι αυτό παρά το γεγονός ότι κάποιοι εξ αυτών, όπως η Νοτοπούλου και ο Ψυχογιός, είναι κανονικοί «σκιώδεις υπουργοί», Τουρισμού και Μεταναστευτικού αντίστοιχα. Η δε Νοτοπούλου κατηγορείται και πανταχόθεν για τον πλημμελή τρόπο με τον οποίο (δεν) «πολιορκεί» τον «ομόλογό» της, Βασίλη Κικίλια.
Συν τοις άλλοις, πέραν των προσωπικών φιλοδοξιών ορισμένων, η σχετική συζήτηση κατά καιρούς φεύγει και επανέρχεται σε γενικότερο πλαίσιο: αναφορικά, δηλαδή, με το πώς η επιχείρηση «ανανέωση» στον ΣΥΡΙΖΑ «κόλλησε» σε τρία πρόσωπα. Ή, όπως λέει και με πίκρα ένας ακόμη «εκτός σχεδιασμού του προέδρου» βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (που, πάντως, τα έχει τα χρονάκια του...) «ανανέωση δεν κάνουμε όταν αναδεικνύουμε τρεις φίλους μας, αλλά όταν φέρνουμε στο προσκήνιο μία ολόκληρη γενιά και την ετοιμάζουμε για να πάρει το τιμόνι». Και ο νοών, νοείτω.