«Οι όμορφες «επαναστάσεις» υπέρ του … κράτους δικαίου, όμορφα καίγονται», ειδικά όταν αυτές προκύπτουν από την άμεση, την αδήριτη ανάγκη ενός πολιτικού αρχηγού να αποκτήσει νόημα η ύπαρξη του, να νοηματοδοτηθεί εκ νέου η πολιτική κληρονομιά του και να διαφοροποιηθεί, ντε και καλά, από αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη και κάπως έτσι ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης βρίσκεται αιχμάλωτος της «αντιπολιτευτικής του μονοκαλλιέργειας» με το θέμα των υποκλοπών, στο οποίο πρωταγωνιστεί (με διάφορες ερμηνείες).
Του Χρήστου Υφαντή
Που συνίσταται η «αιχμαλωσία του;» Στην ντρίμπλα της αριστερής και αριστερόστροφης εσωτερικής του αντιπολίτευσης της «ομάδας Δούκα» να εισάγει στο πολιτικό προσκήνιο μια πρόταση «Προέδρου Δημοκρατίας» για την οποία ο κ. Ανδρουλάκης βγάζει φλύκταινες, αλλά, φευ!, δύσκολα μπορεί να την αρνηθεί και ακόμη δυσκολότερα να δικαιολογήσει την αρνητική του θέση.
Η πρόταση κατατέθηκε συνειδητά, ως προϊόν διεργασιών που συμβαίνουν στην «μεγάλη κεντροαριστερά», μεταξύ ιδεοληπτικών άεργων, εμμονικών της καρέκλας, ρεταλιών του σύγχρονου σταλινισμού και νοσταλγών της «πράσινης διακυβέρνησης» για ένα και μοναδικό λόγο: να σύρει στην εξέλιξη της από το αντιπολιτευτικό αυτί τον κ. Ανδρουλάκη, να τον οδηγήσει στην αναγκαστική αποδοχή της (ή στην εξαιρετικά δύσκολη άρνηση της), να του περιορίσει τις επιλογές σε ένα συγκεκριμένο χώρο και με όρους που θα έχουν διαμορφωθεί εκτός Χαριλάου Τρικούπη και, στο τέλος, να τον εξαναγκάσει να μπει στη συζήτηση «για την κοινή αντιπολίτευση και περισσότερο για το κοινό μέτωπο, εν είδει Μελανσόν στη Γαλλία, απέναντι στον μητσοτακισμό, ο οποίος συνεχίζει να επελαύνει, παρά τα διάφορα τραύματα που προέκυψαν από κυβερνητικέ αστοχίες».
Ο κ. Χρήστος Ράμμος, πρόεδρος της ΑΔΑΕ, είναι μια ακραιφνώς αριστερή υποψηφιότητα, με ό,τι σημαίνει στην εποχή μας ο όρος! Βεβαίως, δεν προέκυψε από παρθενογένεση, η επιλογή του και ο τρόπος που πλασαρίστηκε (ξεκινώντας από το δήθεν αριστερόστροφο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ δι΄ ενός «περίεργου τυπάκου» για να υιοθετηθεί στην πορεία από το ακραιφνώς νεοσταλινικό τμήμα του άλλοτε ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ και να καταστεί «κοινή» πρόταση δια στόματος ΝΕΑΡ και Χαρίτση) κραυγάζουν ότι πρόκειται για μια μελετημένη στις λεπτομέρειες επιλογή που στόχο έχει να διαρρήξει το «μαλακό υπογάστριο» της προεδρίας Ανδρουλάκη και να τον οδηγήσει, εκόντα-άκοντα, να την υιοθετήσει και μαζί της να αποδεχθεί την ένταξη του στην εν εξελίξει ελληνική εκδοχή του Λαϊκού Μετώπου «για να πέσει ο ανθέλληνας Μητσοτάκης».
Ότι αποδέχθηκε, δικαστής ων και πρόεδρος της ΑΔΑΕ, ασμένως (μόνο που δεν χοροπηδούσε από τη χαρά του) την πρόταση Χαρίτση (η οποία κατατέθηκε επισήμως ενώπιον του), στην οποία φρόντισε, σχεδόν αμέσως και με κάποιες φιοριτούρες για την τιμή των όπλων, να συμφωνήσει ο κ. Φάμελλος από την ομάδα των ρεταλιών του ΣΥΡΙΖΑ και για την οποία, εμμέσως πλην σαφώς, δεν δείχνει να έχει αντίρρηση ο κ. Τσίπρας (βασικός ωφελημένος στο βάθος του τούνελ) αποδεικνύει την προεργασία που υπήρξε, τον σχεδιασμό που ακολουθήθηκε και το πόσο τρύπιο είναι σε ανάλογες «πρωτοβουλίες» το ΠΑΣΟΚ.
Ο ίδιος ο κ. Ανδρουλάκης σε καμία περίπτωση δεν προκρίνει την πολιτική –και περισσότερο- την εκλογική συμπόρευση με ομάδες και ομαδούλες αριστερών ιδεοληπτικών ψεκασμένων και παρακμιακών, οι οποίοι αναζητούν αγωνιωδώς τρόπο να επιβιώσουν εκλογικά και το 2027. Πολύ περισσότερο που η μετακίνηση του ΠΑΣΟΚ στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανοίγει νέους και μεγαλύτερους δρόμους για τον ίδιο και την εκλογική προοπτική του, εξέλιξη που ήδη διαμορφώνει νέο τοπίο και στις σχέσεις του με το ελληνικό επιχειρείν και τους μεγιστάνες των μίντια, οι οποίο αναζητούν με μανία εναλλακτική απέναντι στον Μητσοτάκη.
Η εικόνα ενός Ανδρουλάκη να μετατρέπεται σε «σύντροφο» του Τσίπρα, του Τζανακόπουλου, του Φάμελλου και του Πολάκη, να εξικνείται η πολιτική του προοπτική έως «ενός και των ηγετών του Μετώπου» και να οριοθετούνται οι προσωπικές του φιλοδοξίες «να ψηφίζει μαζί με τον Τσίπρα και τον Χαρίτση για τις προτάσεις της αντιπολίτευσης» είναι ο πολιτικός του τάφος και το γνωρίζει.
Μια ανάλογη εξέλιξη συνιστά, εκτός των άλλων, την ιστορικότερη ευκαιρία για τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ιδεολογικοποιήσει τις επόμενες εκλογές στο δίπολο «φιλελευθερισμός-αριστεροψεκασμένοι», να παίξει, μόνος αυτός, στο χώρο του κέντρου, να διαχειριστεί ως μοναδικός κληρονόμος το αντί-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο σε μια νέα, ισχυρότερη της παλαιότερης, εκδοχή και να προκαλέσει ισχυρά ρήγματα στην ενότητα του ΠΑΣΟΚ, με προσωπικότητες όπως η Διαμαντοπούλου και ο Γερουλάνος να διεκδικούν αυτόνομη πολιτική παρουσία απέναντι στην επέλαση των ιδεοληπτικών άπλυτων του ισλαμόφιλου νεοκομμουνισμού.
Το καταπληκτικότερο; Η πρόταση «Ράμμος for president» ουσιαστικοποιεί, αν δεν επιβεβαιώνει ευθέως, τις εύλογες υποψίες μεγάλης μερίδας της κοινωνίας των πολιτών για τους πραγματικούς λόγους της παρακολούθησης του κ. Ανδρουλάκη καθώς και για κάποιους σχεδιασμούς, στο πρόσωπο του κ, Ράμμου, σχετικά με την εξέλιξη που έλαβε το θέμα από την άρνηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να ενημερωθεί επισήμως (το απέφυγε όπως ο διάολος το λιβάνι) για τους λόγους της παρακολούθησης.
Το θέμα θα έχει και συνέχεια. Είναι βέβαιο πως η καθεύδουσα αριστερά δεν θα αφήσει εύκολα από τα χέρια της ένα τόσο δυνατό χαρτί για να πιέσει το ΠΑΣΟΚ στην κατεύθυνση της συγκρότησης ενός ελληνικού Λαϊκού Μετώπου, με τον Τσίπρα σε θέση Μελανσόν και στόχο την μετατροπή της χώρας σε Κούβα της Μεσογείου, μετά την πρώτη αποτυχία το 2015.
Στο ίδιο πλαίσιο παίζει και η εκ των υστέρων «αποκατάσταση» της εικόνας Τσίπρα ως ενός πανέξυπνου και παμπόνηρου αγράμματου ιδεοληπτικού που εγκλώβισε την Μέρκελ, τον Σόιμπλε και τη Γερμανία με το κόλπο του δημοψηφίσματος. Κανονικό επικοινωνιακό ξέπλυμα!
Τι κρίνεται στη σημερινή συνάντηση Μητσοτάκη - Ανδρουλάκη – Αναζητούνται σημεία σύγκλισης
Εδώ Παππάς, εκεί Παππάς, πού θα πάει ο Παππάς
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
