«Ο ναύαρχος Γελεβουρδέζος» πρώην του ΣΥΡΙΖΑ, κατά κόσμον Ευάγγελος Αποστολάκης, έκοψε ρόδα μυρωμένα και την έκανε από την Κουμουνδούρου με ελαφρά πηδηματάκια προς άγνωστη κατεύθυνση, κάποιοι τον περιμένουν στον Ταύρο να τον δουν αγκαλιά με τον Κασσελάκη, κάποιοι λένε πως θα ανηφορίσει για την Χαριλάου Τρικούπη να βοηθήσει στην πλοήγηση του ΠΑΣΟΚ στα ταραγμένα νερά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του.
Του Χρήστου Υφαντή
Όπου του πουν να πάει, θα πάει, ο κυρ ναύαρχος είναι καλός μαθητής και ποτέ δεν ξεχνάει τις υποδείξεις. Ανεξάρτητα από την κατεύθυνση που θα επιλέξει να βαδίσει ο κ. Αποστολάκης ( νότια στον Ταύρο ή βόρεια στην Χαριλάου Τρικούπη) το βέβαιο είναι πως η αποχώρηση του (και με τον τρόπο που εξελίχθηκε) από την Κουμουνδούρου έστειλε ευρύτερα και ισχυρότερα από μια απλή αποχώρηση βουλευτή μηνύματα εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένο ποιοι και πόσο στηρίζουν τις επιλογές του κ. Αποστολάκη στο πολιτικο-επιχειρηματικό πεδίο.
Η συμφωνία τους να αποχωρήσει ο ναύαρχος από την συριζαίϊκη φρεγάτα και να αφήσει σύξυλο τον άφωνο Φάμελλο ( τι περίπτωση κι αυτός ο καημένος, να πρέπει να παριστάνει ότι είναι πρόεδρος!) είναι ισχυρή ένδειξη πως οι νταραβεριτζήδες έχουν πάρει αποφάσεις για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα και για τον βαθμό εμπλοκής τους και σε αυτές δεν περιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ με τη μορφή που σήμερα έχει.
Την αποχώρηση (με έντονο παρασκήνιο) του κ. Αποστολάκη από την ομάδα των επιγόνων του Ιωσήφ που διαχειρίζεται το πτώμα της άλλοτε κυβερνώσας αριστεράς, ακολούθησαν «πληροφορίες, διαρροές κ.λ.π.» σχετικά με τη στάση του κ. Τσίπρα, επιλογή του οποίου για μια εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας ήταν ο ναύαρχος, με τις φήμες να ομιλούν « πως ο πρώην πρωθυπουργός μετέφερε στον κ. Αποστολάκη τη θέση του πως ειδικά ένας διορισμένος βουλευτής όταν διαφωνεί με το κόμμα που τον εξέλεξε παραιτείται αφήνοντας την έδρα που ούτε πολιτικά, ούτε ηθικά του ανήκει».
Μα την Παναγία, όλα αυτά κατάφερε ( διότι περί κατορθώματος πρόκειται) να τα ψελλίσει ένας λειτουργικά αγράμματος ιδεοληπτικός, «απευθυνόμενος» σε έναν βουλευτή και κριτικάροντας την επιλογή του να εγκαταλείψει τη φωλιά των σταλινοφάγων της Κουμουνδούρου. Είναι ο ίδιος τυπάκος που πέντε χρόνια πριν, στο μακρινό 2019, πρωθυπουργός όντας σε μια κυβέρνηση που παρέπαιε, δεν είχε πρόχειρη καμία ανάλογη παρότρυνση για έναν Θεοχαρόπουλο (ή κάπως έτσι), που, βουλευτής επικρατείας όντας στο ΠΑΣΟΚ, εγκατέλειψε το κόμμα που τον εξέλεξε και «είδε το φως το αληθινό στην παγκόσμια σοφία του μεγάλου τιμονιέρη», με αποτέλεσμα να μετακομίσει στην Κουμουνδούρου και να θητεύσει, μεγάλη η χάρη του, για ένα τρίμηνο υπουργός Τουρισμού, αυτός ο διαγαλαξιακός τουρίστας της πολιτικής, αυτό το κομματικό άθυρμα του δήθεν αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος.
Πρόκειται για τον ίδιο Τσίπρα που εμφανίζεται στα δημοσιεύματα (με το κιλό!) « να απαντάει σε οργισμένους τόνους» και κύκλοι του να αντιδρούν με ακραίο τρόπο στις αποφάσεις περί ανεξαρτητοποίησης του κ. Αποστολάκη στη διάρκεια της παρουσίασης του νέου βιβλίου του άλλοτε «Σουσλόφ του Περισσού» Νίκου Κοτζιά, που πραγματεύεται τη σχέση Μαρξισμού και Διεθνών Σχέσεων ( μόνος αυτός μπορούσε να την ανακαλύψει!), εκδήλωση «την οποία τίμησαν με την παρουσία τους στελέχη και προσωπικότητες από τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά και το «Πράττω», μεταξύ των οποίων ( μουσική υπόκρουση!) Παππάς, Πολάκης, Νοτοπούλου, Σβίγκου, Σπίρτζης, Ραγκούσης, Θεοχαρόπουλος ( ο προηγούμενος που σας έλεγα), Ζαχαριάδης Τζουμάκας».
Τώρα αν ο Θεοχαρόπουλος ανήκει στα στελέχη ή στις προσωπικότητες είναι άγνωστο, θα σας γελάσω και δεν θέλω να τον αδικήσω τον άνθρωπο, με τόσες κιβυστήσεις στην πολιτική του διαδρομή έχει χάσει κι ο ίδιος τη μπάλα.
Βεβαίως, στην ίδια μοναδικής αξίας και πολιτικής δυναμικής εκδήλωση προέκυψαν, εκτός από τις αντιδράσεις του Τσίπρα και των κύκλων του, πολιτικές πρωτοβουλίες εκ μέρους του οικοδεσπότη, ο οποίος δεν παρέλειψε να επισημάνει ότι «χρειάζεται ένα σχέδιο για τη χώρα», προφανώς ανάλογο με αυτό που οδήγησε στη Συμφωνία των Πρεσπών και στο ξεπούλημα της Μακεδονίας.
Φαίνεται πως υπάρχει ακόμη λίπος για κατανάλωση (ίσως νέες Πρέσπες του Αιγίου) από τους εμμονικούς του εμφυλίου και της ιστορικής δικαίωσης των αναμασημάτων της 3ης Διεθνούς για την γεωπολιτική και τις διεθνείς σχέσεις και δεν κρατιούνται.
Ουσία; Καμία απολύτως. Ένα νταραβέρι λειτουργικά αγράμματων και πολιτικά ανύπαρκτων ευαισθητούληδων, που απέκτησε νόημα εξαιτίας της ανεξαρτητοποίησης του κ. Αποστολάκη και έδωσε την ευκαιρία σε μερικούς αποθαμένους να πιστέψουν, προς στιγμήν, ότι μπορεί να «κλ@σει ο πεθαμένος», αλλά μάταιος κόπος, η υπόθεση της αριστεράς στην Ελλάδα έχει ενταφιαστεί και δεν ανασταίνεται ούτε με βίντσι.
Αν κάτι αξιολογείται ως σχετικά ενδιαφέρον από όλη αυτή την διελκυστίνδα αποχωρήσεων, αντιδράσεων, φημών, παρασκηνιακών εξελίξεων, πιπεράτων λεπτομερειών και γενικευμένης παρακμής και σαπίλας είναι όσα η αποχώρηση του κ. Αποστολάκη σηματοδοτεί για τις σχέσεις των «επιχειρηματικών φίλων του» με την Κουμουνδούρου και το μέλλον της.
Κι εκεί τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρόδινα…