Στο βασανιστικό, για κάποιους, ερώτημα «θα συνεχίσει ο κ. Τσίπρας να υιοθετεί, έστω δια της σιωπής του, τις επιμελώς ατημέλητες πολιτικά εκρήξεις του Θανάση Καρτερού και τη μεθοδευμένη συμπαράταξη στις διατυπώσεις χαμαιτυπείου προς τον πρωθυπουργό από τον Παύλο Πολάκη ή, επιτέλους, «θα κάνει κάτι» για να σταματήσει αυτός ο ηθικός κατήφορος» η απάντηση είναι μία και προφανής:
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, σημερινός, μελλοντικός και παντοτινός (έως ότου ο ίδιος αποφασίσει κάποτε να αποχωρήσει οικειοθελώς) ηγέτης του χώρου της εγχώριας «κυβερνώσας αριστεράς», δεν πρόκειται να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι για να αλλάξει την εικόνα και να μετριάσει τις εντυπώσεις από την ολίσθηση του βασικού αρθρογράφου της εφημερίδας «Η ΑΥΓΗ» και επιστήθιου συμβούλου του σε ρόλο φορτηγατζή στην εθνική την ώρα που πάει να προσπεράσει με τη νταλίκα φορτωμένη νοικοκυραίο από τη δεξιά λωρίδα.
Ο Θανάσης Καρτερός και ο Παύλος Πολάκης είναι πολύτιμα εργαλεία στον σχεδιασμό του κ. Τσίπρα να ελέγξει πλήρως και απολύτως το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και να τον διαχειριστεί κατά το δοκούν στα επόμενα χρόνια με την προσδοκία πως θα ξανακληθεί από τον ελληνικό λαό να διοικήσει τη χώρα.
Η πολιτική ποιότητα του Θανάση Καρτερού και του Πάυλου Πολάκη είναι απαραίτητη για να διαμορφωθεί εκείνη η ισχυρή και συνεκτική πλειοψηφία στο κομματικό πεδίο, που θα επιτρέψει στον κ. Τσίπρα να επικρατήσει απέναντι στους αντιπάλους του, να ολοκληρώσει τις αποφασισμένες προγραφές και να διαμορφώσει ένα κόμμα κατ’ εικόνα και ομοίωση του, στο οποίο θα έχει επιλέξει για τον εαυτό του το ρόλο του επί γης θεού.
Ο κ.Τσίπρας έχει ολοκληρώσει τις επιλογές του, αισθάνεται άνετα με αυτές, δεν αντιλαμβάνεται ούτε τον θόρυβο, ούτε την απαξία που προκύπτει από διάφορα GFY του κάθε λογής Καρτερού, έχει αποδεχθεί πλήρως την ιδέα «να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση», αυτή την «εκδίκηση» (από τον εμφύλιο ακόμη) την θεωρεί ικανή να τον ξαναφέρει στην εξουσία, συνεπώς είναι προς το συμφέρον του να τροφοδοτεί συνεχώς την εικόνα μιας αριστεράς κυνηγημένης, πληγωμένης, ταλαιπωρημένης, εκτοπισμένης που διεκδικεί, με βάση ένα αυθαίρετο ηθικό πλεονέκτημα, να σώσει τη χώρα και την κοινωνία από μερικούς «εχθρούς».
Αυτοί οι «εχθροί» μπορούν εύκολα να είναι από φανταστικοί, ανύπαρκτοι ή κατασκευασμένοι, αλλά η εκδοχή αυτή ουδόλως επηρεάζει την πολιτική διαδρομή και τις αποφάσεις του κ. Τσίπρα. Το ίδιος αήττητος εμφανίζεται και απέναντι στην αστεία έως γραφική αποδοχή που έχει το αντιπολιτευτικό αφήγημα του εμφυλίου εν έτει 2022, όπερ σημαίνει περί τα ογδόντα χρόνια μετά την έναρξη του ή η επίκληση της χούντας των συνταγματαρχών από την κατάρρευση της οποίας παρήλθαν ήδη περί τα πενήντα (βαριά – βαριά) έτη.
Ο Θανάσης Καρτερός και ο Παύλος Πολάκης εμφανίζονται να ικανοποιούν με τις αναφορές τους είτε στον εμφύλιο, είτε σε μια «διαφορετική δεύτερη φορά αριστερά», που θα έχει τις αναγωγές της στον εμφύλιο μια εσώτερη ανάγκη του ίδιου του κ. Τσίπρα και της ηγετικής του ομάδας «να καθαρίσουν τη μπουγάδα» στον ΣΥΡΙΖΑ με βάση ένα συνεκτικό και ισχυρό συναισθηματικά αφήγημα, που απαντάει στην ανάγκη εκσυγχρονισμού της αριστεράς με «πόνο, δάκρυα κι ιδρώτα», η αριστερή, η καταδιωγμένη ψυχή αυτό αντιλαμβάνεται, με αυτό αισθάνεται πλήρης και ικανοποιημένη.
Το μετεμφυλιακό αφήγημα του κ. Καρτερού ανταποκρίνεται πλήρως στην επισήμως προβαλλόμενη εικόνα μιας λαϊκίστικής εκδοχής της αριστεράς, κάτι σαν νεοσταλινικό μίξερ που αλέθει το ένδοξο αριστερό παρελθόν, την κακιά συντηρητική παράταξη, τις περιβόητες ταξικές αντιθέσεις, τον νεοφιλελευθερισμό και την νεοδεξιά εκτροπή του (που την είδαν κανείς δεν το έχει καταλάβει), τις εκτοπίσεις, τις διώξεις, τις φυλακίσεις ως αποτέλεσμα ενός εμφυλίου πολέμου με καταγεγραμμένη ιστορικά την πρωτοβουλία του τότε ΚΚΕ για να παρουσιάσει στο τέλος ένα μίγμα σοσιαλθολούρας και αριστεροπαλαβομάρας, που καταλήγει σε εμφανίσεις στη Βουλή σαν κι αυτή των δύο εξαδέλφων Τσίπρα, με τις οποίες γέλασε ο κάθε πικραμένος Έλληνας και χάρηκαν οι Τούρκοι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οριστικά και αμετάκλητα ο Θανάσης Καρτερός και ο Παύλος Πολάκης, τίποτε πέραν αυτών ή έξω από αυτούς δεν εκφράζει πλέον τον χώρο, οι εναπομείναντες της παλιάς εποχής της αθωότητας μοιάζουν πολιτικοί δεινόσαυροι, που αφουγκράζονται το τέλος τους και αντιδρούν σπασμωδικά.
Δεν έχει κανένα πρόβλημα με τον Θανάση Καρτερό και τον Παύλο Πολάκη ο κ. Τσίπρας, είναι πολιτικά και ιδεολογικά του αδέρφια, συντηρούν τον μύθο του και εδραιώνουν την κυριαρχία του σε ένα νέο κομματικό μόρφωμα, το οποίο ετοιμάζεται καθημερινά και για το οποίο ένα «άντε και γα….σου» ακόμη και όταν απευθύνεται στον πρωθυπουργό είναι τίτλος τιμής, είναι μετάλλιο αριστεροφροσύνης, είναι διαβατήριο ιδεολογικής και πολιτικής όσμωσης με τις χειρότερες πλευρές της ψεκασμένης νεοελληνικής ακροδεξιάς.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
