Οι ίσες αποστάσεις που επιχειρεί να τηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με τα «ναι μεν αλλά», η στάση του ΚΚΕ και της Ελληνικής λύσης αλλά και του ΜεΡΑ25 προϋπήρχαν της άστοχης και λανθασμένης όπως τη χαρακτήρισε και η κυβέρνηση, ενέργειας του Ζελένσκι να προβάλει, κατά την ομιλία του στην ελληνική Βουλή, ένα βίντεο με έναν μαχητή του «τάγματος του Αζοφ».
Ναι, ήταν άστοχη και λανθασμένη η ενέργεια του προέδρου της Ουκρανίας. Όμως το να δηλώνει για παράδειγμα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εκτιμώντας ενδεχομένως ως ευκαιρία τη συγκεκριμένη εξέλιξη, πως η ομιλία Ζελένσκι δεν ήταν ιστορική αλλά «ιστορική ντροπή» λέγοντας ότι «Η ομιλία μελών του νεοναζιστικού Τάγματος Αζόφ στη Βουλή των Ελλήνων αποτελεί πρόκληση. Την απόλυτη ευθύνη φέρει ο Πρωθυπουργός. Μίλησε για ιστορική ημέρα αλλά είναι ιστορική ντροπή. Η αλληλεγγύη στον ουκρανικό λαό είναι δεδομένη» προκαλεί ερωτήματα.
Όπως και η αναφορά του σύμφωνα με την οποία «οι ναζί όμως δεν μπορεί να έχουν το λόγο στη Βουλή» τη στιγμή που ως πρωθυπουργός διά του τότε προέδρου της Βουλής θεωρούσε ως ευπρόσδεκτες τις ψήφους του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής προκειμένου να περάσει τον εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής ώστε αυτός να είχε ισχύσει από τις προηγούμενες εκλογές.
Σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι η ομιλία Ζελένσκι. Που βρήκε τη Βουλή με άδεια έδρανα πολύ πριν την ομιλία και την προβολή του επίμαχου βίντεο από τον πρόεδρο της Ουκρανίας ο οποίος σημειωτέον έχει μιλήσει τουλάχιστον σε άλλα 20 κοινοβούλια. Σε κανένα από αυτά ακόμη και οι μεγαλύτεροι πουτινόφιλοι, δεν απείχαν από τη συνεδρίαση.
Στην Ελλάδα, το ΚΚΕ και η Ελληνική Λύση απείχαν. Το ΜεΡΑ25 έστειλε… εκπρόσωπο και ο ΣΥΡΙΖΑ μετείχε στη συζήτηση, την έχει χαιρετήσει ως εξέλιξη αλλά θα ήθελε, όπως ανέφερε και ο Αλέξης Τσίπρας, να μιλήσει ο Ζελένσκι και για το ζήτημα της Κύπρου.
Μικροκομματικές σκοπιμότητες και ιδεολογικές… στασιμότητες οδηγούν σε αποφάσεις που εκθέτουν. Και μπορεί, μεν, η ρωσική προπαγάνδα να βρίσκει ακροατές σε όλο το μήκος του πολιτικού σκηνικού σήμερα στην Ελλάδα, εν τούτοις η αποχή και οι ίσες αποστάσεις με τις δικαιολογίες ρίχνουν νερό στο μύλο των καθεστώτων που λειτουργούν με την αναθεωρητική λογική, ανάλογη με αυτή του Βλάντιμιρ Πούτιν.
Μόνο που αυτό τελικά οδηγεί στο να χαθεί το μήνυμα του Ουκρανού προέδρου που εκπροσωπεί έναν λαό, ο οποίος δέχεται μια στρατιωτική εισβολή από ένα καθεστώς που δεν αναγνωρίζει καν την ύπαρξή του ως προς την έννοια του κράτους, καταπατά τα κυριαρχικά του δικαιώματα και γίνεται θύμα εγκληματικών πράξεων οι οποίες καταδικάζονται απ όλους, έχουν ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων ενώ τίθεται και θέμα διώξεων κατά Ρώσων αξιωματούχων αλλά και εκπροσώπων του καθεστώτος ως εγκληματιών πολέμου.