“Ελευθερία ή θάνατος” είπε ο Ζελένκσι απευθυνόμενος στους Έλληνες, όμως ακόμα και το γεγονός της παρουσίας του έγινε η αφορμή για να σπαρθεί η γνωστή διχόνοια και μεμψιμοιρία στον δημόσιο διάλογο συζητώντας για ακόμα μία φορά τα επουσιώδη και αγνοώντας τα ουσιώδη.
Του Θάνου Δημάδη
Τα κροκοδείλια δάκρυα όσων ένιωσαν προσβεβλημένοι επειδή ο Ζελένσκι επέλεξε έναν ελληνοουκρανό στρατιώτη του τάγματος Αζόφ να μιλήσει εμβόλιμα, προέρχονται από τους ίδιους στην Ελλάδα που χέρι-χέρι με την ΧΑ μαζί ψήφιζαν τον διορισμό της ελεγχόμενης Βασιλικής Θάνου, μαζί έβγαζαν μαζί φωτογραφίες στο Καστελόριζο, μαζί αναγνώριζαν τον "οβολό" της ΧΑ ως “νόμιμο” (βλέπε δήλωση Βούτση), μαζί μείωσαν τις ποινές και αναγνώρισαν ελαφρυντικά στους ΧΑυγιτες ψηφίζοντας τον νέο ποινικό κώδικα, μαζί συμμάχησαν σε εξεταστικές επιτροπές.
Οι ίδιοι που τάϊζαν και συνεργάστηκαν με τα φίδια, σήμερα παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως τιμητές δημοκρατίας και υπερευαίσθητους αμαυρώνοντας οι ίδιοι μία τόσο σημαντική και συμβολική παρουσία του ηγέτη του χειμαζόμενου ουκρανικού λαού.
Ο Ζελένσκι και οι Ουκρανοί περνούν δια πυρός και σιδήρου και το αν θα εισπράξουν το χειροκρότημα ή μη από την παρέα Τσίπρα είμαι βέβαιος ότι όλοι θα συμφωνήσουμε πως διόλου δεν τους αφορά. Όμως η πολιτική των ίσων αποστάσεων που κρατάει αυτή η παρέα απέναντι στους Ρώσους είναι κάτι που σίγουρα αφορά τους Έλληνες.
Σε ιστορικές στιγμές όπως αυτή που η Ευρώπη στα σύνορά της νιώθει στην πλάτη της την ανάσα του πολέμου, δεν χωρούν ήξεις αφίξεις. Δεν μπορείς να είσαι και με τον δολοφόνο και με το θύμα, και με τον εισβολέα και με τον αμυνόμενο, και με τους Ρώσους και με τους Ουκρανούς.
Η συζήτηση που επιβάλλεται να ανοίξει στην χώρα είναι για να ανακαλύψουμε ποιους στην Ελλάδα κρατάνε οι ρωσικές εξαρτήσεις και χρηματοδοτήσεις σε τέτοιον βαθμό που με πρόσχημα την ομιλία ενός ελληνοουκρανό στρατιώτη αρνούνται να χειροκροτήσουν το “ελευθερία ή θάνατος” του ουκρανικού λαού.