Αντιμέτωπος με τη σκληρή πραγματικότητα και με το πολιτικό του μέλλον να θεωρείται κάτι παραπάνω από αβέβαιο βρίσκεται στην αρχή της νέας χρονιάς ο Αλέξης Τσίπρας.
Παρά το γεγονός πως η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει σοβαρές αναταράξεις από την πανδημία και βρίσκεται επί δύο περίπου χρόνια στη δίνη του κυκλώνα της υγειονομικής κρίσης, εντούτοις ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται εγκλωβισμένος σε ένα βαρομετρικό χαμηλό, πληρώνοντας την αντιπολιτευτική του τακτική, την εμμονή σε αγκυλώσεις του παρελθόντος και στην διαρκή πόλωση, καθώς επίσης και την έλλειψη ενός σοβαρού συνεκτικού εναλλακτικού σχεδίου για την επόμενη μέρα.
Δεν είναι μόνο η ατολμία του προέδρου του κόμματος να προχωρήσει σε γενναίες αλλαγές μετά την εκλογική συντριβή του 2019, αλλά ήρθε και η νέα σελίδα στις τάξεις του Κινήματος Αλλαγής με την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη να αλλάξει άρδην τα δεδομένα και να δημιουργήσει νέες ισορροπίες στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστέρας.
Την ίδια ώρα, ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δέχεται μεγάλες πιέσεις από τη λεγόμενη εσωκομματική αντιπολίτευση που καραδοκεί και σπεύδει σε κάθε κατάλληλη ευκαιρία να δείξει την παρουσία της σπέρνοντας τον πανικό στην ηγετική ομάδα.
Βρισκόμενος ανάμεσα σε συμπληγάδες, ο πρώην πρωθυπουργός μπορεί στο προσκήνιο να ζητά πρόωρες εκλογές, αλλά στο παρασκήνιο αντιλαμβάνεται το πραγματικό αδιέξοδο, καθώς μια άμεση προσφυγή στις κάλπες θα οδηγήσει κατά πάσα πιθανότητα στο τέλος της ηγεσίας του στο ΣΥΡΙΖΑ.
Μέσα σε ένα σκηνικό που θυμίζει «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» ο Αλέξης Τσίπρας παρατηρεί τις εξελίξεις αδύναμος να αλλάξει τα δεδομένα, βλέποντας άπραγος την κλεψύδρα της δική του κυριαρχίας να αδειάζει.