Ήδη υπάρχει ένα ξεκάθαρο τοπίο στον ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με το ποιοι και πόσοι είναι οι διεκδικητές του προεδρικού θώκου του κόμματος, στην μετά Τσίπρα εποχή.

Μάλιστα, η στήλη είναι σε θέση να γνωρίζει ότι τα φιλοΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ, σαν έτοιμα από καιρό, ήδη καλλιεργούν κλίμα ενότητας και σταθερότητας για την επόμενη μέρα. 

Το αφήγημα, δηλαδή, είναι απλό: η αβεβαιότητα για την μετά Τσίπρα εποχή ολοκληρώνεται, ξέρουμε ποιοι διεκδικούν την προεδρία, ξέρουμε τι καπνό (πολιτικά, πάντα, η Έφη ούτε να το μυρίσει… ) φουμάρουν όπως και ποιοι στηρίζουν ποιους. 

Σύμφωνα με το ίδιο αφήγημα που καλλιεργούν τα φιλοΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ, είναι θέμα μερικών εβδομάδων να εγκατασταθεί νέος ένοικος στο γραφείο του 7ου ορόφου της Κουμουνδούρου και μετά από αυτό, θέμα λίγων μηνών να βρει η νέα ηγεσία τα πατήματα της, να ανακατέψει κατά πώς θα την συμφέρει την τράπουλα των εσωκομματικών συσχετισμών και να ανοίξει η Κουμουνδούρου περπατησιά σε μία νέα εποχή, προσδοκώντας αφενός ένα θετικό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές του επόμενου Ιουνίου, αφετέρου μία σταδιακή δημοσκοπική άνοδο εκμεταλλευόμενη την αναπόδραστη φθορά που θα έχει από το φθινόπωρο και μετά η Kυβέρνηση Μητσοτάκη.

Βεβαίως, ισχύει στη ζωή, ισχύει και στην πολιτική: όταν εμείς κάνουμε σχέδια, η μοίρα, το πεπρωμένο, ο θεός της πολιτικής, γελούν. 

Βλέπετε, η στήλη είναι σε θέση να γνωρίζει ότι εάν συγκλίνουν σε κάτι οι υποψήφιοι, είναι ότι ανεξαρτήτως αποτελέσματος, έχουν ήδη έχουν ήδη θέσει εαυτούς και πολιτικούς-κομματικούς φίλους σε τροχιά σκληρής εσωκομματικής σύγκρουσης. 

Αυτό σημαίνει, λοιπόν, ότι όποιος κερδίσει, θα θελήσει να διαλύσει όλους τους αντίπαλους εσωκομματικούς πόλους για να μην τους βρει μπροστά του. Όμως, σημαίνει και κάτι άλλο: ότι και όσοι χάσουν, είναι εκ των προτέρων αποφασισμένοι να μην αφήσουν τον νικητή να διαχειριστεί την επόμενη μέρα με όρους λευκής επιταγής, αλλά να αποτελούν αυτόνομους εσωκομματικούς πόλους που θα περιμένουν το πρώτο στραβοπάτημα για να διεκδικήσουν άλλο ένα ραντεβού με την Ιστορία. 

Συν τοις άλλοις, η πραγματικότητα είναι ότι οι διαφορές μεταξύ των υποψηφίων διαδόχων είναι πολύ μεγάλες για να «χωρέσουν» στο ίδιο κόμμα: η Έφη αισθάνεται αηδία όταν ακούει για ΠΑΣΟΚ, ο Ευκλείδης δεν μιλιέται με τη μισή ηγετική ομάδα επί Τσίπρα, ο Νίκος θεωρεί τους «53» μία θλιβερή παραφωνία σε μία ετερογενή ορχήστρα, ο Παύλος ετοιμάζεται να ξαναφήσει γένια για να μοιάζει περισσότερο με το Βελουχιώτη. 

Όλα τούτα, λοιπόν, διαμορφώνουν ένα σκηνικό εσωτερικής πολυδιάσπασης, χωρίς αμφιβολία.

Επίσης, όλα αυτά τα γνωρίζει ο Αλέξης Τσίπρας. Ενόσω, λοιπόν, κάθεται στο παραθαλάσσιο σπίτι στο Σούνιο και παρακολουθεί εκ του μακρόθεν τις εξελίξεις, διαβάζει την πορεία και την ιστορία του Κιγκινάτου. 

Όχι, δεν έχει κάποια αιφνίδια ροπή προς την ρωμαϊκή ιστορία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς, ζυγίζει όλα τα δεδομένα και, κυρίως, κυρίως όλες τις ενδείξεις ότι αργά ή γρήγορα οι φυλές της Κουμουνδούρου θα αλληλοσπαράσσονται και όλοι θα συμφωνήσουν σε μία ύστατη λύση: «πρόεδρε

θεέ... (ξανα)πάρε την ΠΑΕ»!

Δεν πρόκειται για θεωρητικό σενάριο. Παρότι τις τελευταίες εβδομάδες ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει πολύ καλή σχέση με το κινητό του τηλέφωνο, συνομιλεί με κάποια στελέχη. 

Το «Αγκίστρι» λοιπόν είναι σε θέση να γνωρίζει ότι οι παραπάνω ιδέες και σκέψεις έχουν συζητηθεί. Το ενδιαφέρον, όμως, είναι άλλο: είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν αισθάνεται καμία ανάγκη να φρενάρει όσους συνομιλητές του επιχειρούν να τον κολακεύσουν με αυτόν τον τρόπο και να τους υπενθυμίσει, όπως έκανε από το 2009 ο Κώστας Καραμανλής σε αντίστοιχες περιπτώσεις κατ’ ιδίαν συζητήσεων ότι ο δικός του πολιτικός κύκλος τελείωσε. 

Επίσης, ήδη χτίζει μια σχέση απόστασης προς τα πράγματα, ώστε να βγει εντελώς από το κάδρο της φθοράς, να εξαγνιστεί δια της απουσίας του και ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ να σκέφτεται «έφυγε ο Αλέξης και διαλύεται το κόμμα». Βεβαίως, με εξαίρεση τον Κιγκινάτο, πολλοί «πρώην» ονειρεύονταν να ξαναγίνουν «νυν» και έμειναν στα όνειρα. 

Αλλά, έχοντας περάσει τόσα χρόνια στην αριστερά και στις καταλήψεις, ο Αλέξης πάντα πίστευε ότι το δικαίωμα στο όνειρο είναι απεριόριστο και αδιαπραγμάτευτο.