Σε κατάσταση πανικού βρίσκεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα ο Αλέξης Τσίπρας, βλέποντας τις ραγδαίες εξελίξεις και την πορεία ανόδου της Δημοκρατικής Παράταξης να απειλούν το κόμμα του και την προοπτική του.
Φαίνεται ξεκάθαρα πως ο πρώην πρωθυπουργός έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται πως οι προοδευτικοί πολίτες στους οποίους τα στελέχη του συμπεριφέρθηκαν με χείριστο τρόπο και με σταλινικές παλαιοκομματικές μεθόδους του κούνησαν μια για πάντα το μαντήλι και επιστρέφουν πλέον κατά χιλιάδες στο φυσικό τους χώρο, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα για ένα νέο ξεκίνημα αλλαγής και εξωστρέφειας.
Τα όσα συμβαίνουν στο ΚΙΝΑΛ με τη διεξαγωγή ανοιχτών δημοκρατικών διαδικασιών για την εκλογή νέας ηγεσίας καταδεικνύουν την ειδοποιό διαφορά με την Κουμουνδούρου και τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο κάθε Πρόεδρος επιλέγεται από την κομματική νομενκλατούρα και τους ελεγχόμενους μηχανισμούς του Συνεδρίου, αφήνοντας τη λαϊκή βούληση στο περιθώριο.
Χρειάζεται να κάνουν τα στελέχη της αξιωματικής Αντιπολίτευσης ένα μεγάλο άλμα στη νοοτροπία και την κουλτούρα τους για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών και να υιοθετήσουν διαδικασίες συμμετοχικής δημοκρατίας, οι οποίες καθίστανται απολύτως απαραίτητες για έναν πολιτικό οργανισμό που θέλει να αυτοαποκαλείται προοδευτικός.
Οι βυζαντισμοί και οι μηχανορραφίες βρίσκονται στο πολιτικό DNA της Αριστεράς εδώ και πολλές δεκαετίες, γι’ αυτό και ποτέ δεν τολμούσε να βάλει στο παιχνίδι την ετυμηγορία των μελών, ως αποτέλεσμα άκρατης αυτοσυντήρησης, περιχαράκωσης και κατ' επέκταση απόλυτου ελέγχου της κατάστασης.
Οι συγκρίσεις ανάμεσα στα τρία κόμματα που πρωταγωνιστούν είναι καταλυτικές σχετικά με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται το ρόλο της κοινωνίας στη λειτουργία τους, κι αυτό πέρα από κάθε αμφιβολία φέρνει σε δύσκολη θέση το ΣΥΡΙΖΑ που αδυνατεί να προχωρήσει με γενναία βήματα στη μετεξέλιξη του.