Οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις στο κέντρο των Αθηνών και σε περισσότερες από 60 πόλεις ανά τη χώρα δεν αφορούσαν στους «συνήθεις υπόπτους» ούτε εξέπεμπαν μία κλασική και επαναλαμβανόμενη εικόνα. 

Αν, όμως, υπάρχει κάποιο στοιχείο πέραν της ασυνήθιστης εικόνας που εξέπεμψαν οι κινητοποιήσεις, στο οποίο επικεντρώνονται οι «παίκτες» του πολιτικού σκηνικού, αυτό δεν είναι άλλο από την μαζική συμμετοχή των νέων.

Τα «Νέα» , σε ένα ρεπορτάζ τους προ ημερών, είχαν έναν πετυχημένο τίτλο: «Η νέα γενιά ψάχνει τη θέση της στο μοιραίο τρένο», τιτλοφορούνταν το ρεπορτάζ που είχε γραφτεί ενόψει των διαδηλώσεων και των απεργιακών καλεσμάτων και ήταν από τις –λίγες, πια- φορές που ένας τίτλος μπορεί να «πει» όσα το κείμενο ολόκληρο.

Ασυνήθεις εικόνες

Βεβαίως, το να συμμετέχουν νέοι σε συλλαλητήρια και διαδηλώσεις δεν είναι κάτι περίεργο –αντιθέτως, η εκάστοτε νεολαία είναι η κάθε φορά «εμπροσθοφυλακή» των κινητοποιήσεων, καθώς ένας 20χρονος, ένας φοιτητής, ένας 25χρονος που παλεύει σε μία εργασιακή ζούγκλα να επιβιώσει, δεν έχει προλάβει να καταπλακωθεί από οικογενειακές, δανειακές ή άλλες υποχρεώσεις, ούτε έχει προλάβει να γίνει «κυρ Παντελής», ούτε έχει «στρογγυλέψει» ο –όποιος- ριζοσπαστισμός του. 

Το ασύνηθες στην προχθεσινή εικόνα στο κέντρο της Αθήνας και σε όλες τις μεγάλες πόλεις ήταν η συμμετοχή ανθρώπων όλων των ηλικιών, όλων των επαγγελματικών κατηγοριών, όλων των «τάξεων» -με την στενή, αλλά και με την ευρεία έννοια του όρου. 

Συν τοις άλλοις, το να βλέπει κανείς γονείς με τα παιδιά τους –πολλά απ’ αυτά στο Δημοτικό- να κατεβαίνουν χέρι-χέρι για να ζητήσουν «δικαιοσύνη» για τις 57 ψυχές που χάθηκαν στα Τέμπη, είναι αναμφίβολα μία εικόνα που δεν συναντά κανείς συχνά.

Επαναριζοσπαστικοποίηση;

Βεβαίως, όπως προαναφέρθηκε, εκτός από τις ασυνήθεις εικόνες που δείχνουν και το μέγεθος της κοινωνικής οργής για την τραγωδία των Τεμπών, στο μικροσκόπιο κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του Μεγάρου Μαξίμου τίθενται η αθρόα συμμετοχή νέων σε όλη τη χώρα. 

Στην Κουμουνδούρου εκτιμούν –και εν μέρει ελπίζουν, καίτοι ουδείς προεξοφλεί ότι αυτή η κοινωνική οργή θα μεταφραστεί σε ψήφο υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ- πως μετά τις διαδηλώσεις της περασμένης Τετάρτης, «τίποτα δεν είναι ίδιο πια». 

Εκτιμούν, δηλαδή, ότι η εποχή του «imperium» Μητσοτάκη έχει τελειώσει και οι πορείες της λεγόμενης «κοινωνικής πλειοψηφίας» και της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι παράλληλες και, άρα, δεν θα τέμνονται εφεξής. 

Όμως, πέραν αυτού, μένει να φανεί –από πολιτική, αλλά και από κοινωνιολογική άποψη- κατά πόσον η εθνική τραγωδία στα Τέμπη και η μαζική και οργίλη αντίδραση της νεολαίας σ’ αυτή μπορεί να καταστεί θρυαλλίδα για μία διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης των νέων πολιτών. 

Κατά πόσον, δηλαδή, μέσω του θρήνου, του πένθους και της εύλογης αγανάκτησης για το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα, οι νέοι θα διαμαρτυρηθούν επειδή έχουν εγκλωβιστεί στο παιδικό τους δωμάτιο, επειδή δεν βρίσκουν θέση στην κοινωνία, στον επαγγελματικό στίβο, στην Ανώτατη Εκπαίδευση, αλλά και επειδή έχουν συνειδητοποιήσει καλά, μεγαλώνοντας σε σπίτια που επί 10 χρόνια τα σφυροκοπούσε ο εφιάλτης του Μνημονίου, ότι είναι η πρώτη γενιά που δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα ζήσει καλύτερα από τις προηγούμενες. 

Πριν, λοιπόν, εξεταστεί η πρώτη –και ευτελής- ανάγνωση του πώς θα συμπεριφερθούν εκλογικά οι νέοι, η ουσία της συζήτησης είναι κατά πόσον μετά το 2008 και την «γενιά του Δεκέμβρη», δημιουργείται τούτες τις μέρες η «γενιά των Τεμπών».