«Οφείλουμε να ακούσουμε τί έχει να πει ο κόσμος. Όλοι κρινόμαστε». Η φράση αυτή του Νάσου Ηλιόπουλου, που ελέχθη χθες λίγη ώρα πριν ξεκινήσουν τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα, καθιστά σαφές ότι στην Κουμουνδούρου γνωρίζουν ότι η οργή της κοινωνίας είναι απρόβλεπτη, όπως και κάτι ακόμη: πως, την ώρα που στο Μαξίμου έχουν όλους τους λόγους του κόσμου να ανησυχούν για τις χθεσινές διαδηλώσεις και τη διάχυτη οργή, αυτό δεν σημαίνει ότι στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βιαστούν να προεξοφλήσουν πως η οργή θα μεταφραστεί σε θετική ψήφο υπέρ της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Με άλλα λόγια, η κυρίαρχη εκτίμηση που επικρατεί στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πως η οργή των πολιτών είναι διάχυτη και πως η κοινωνία δεν έχει δώσει προσώρας το «δικαίωμα» σε κανέναν να επιχειρήσει να την εκφράσει και να τη διερμηνεύσει. Για τον λόγο αυτό, επί της ουσίας το κεντρικό μέλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι να θέτει τα σωστά ερωτήματα, να αναδεικνύει όλα όσα πήγαν λάθος και όλες τις παραλείψεις που συνδέονται με τις πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης, αλλά και να καταγγέλλει τις όποιες απόπειρες «στεγανοποίησης» των ευθυνών ή διαχείρισης της πολιτικής ζημιάς από την κυβέρνηση.
Όχι στην «καπηλεία»
Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, η κεντρική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ σε επικοινωνιακό και πολιτικό επίπεδο είναι να μην δώσει την αφορμή στους πολίτες να θεωρήσουν ότι επιχειρεί να «καπηλευτεί» την τραγωδία: ο Αλέξης Τσίπρας επί σκοπώ έχει να προχωρήσει σε κάποια δήλωση εδώ και μία εβδομάδα, από την ημέρα που επισκέφθηκε το αμαξοστάσιο του ΟΣΕ στου Ρέντη για να διαπιστώσει το «χρονικό μίας προαναγγελθείσης τραγωδίας».
Επίσης, στην ίδια λογική, του να μην ξεκινήσει ένας συμψηφιστικός, αντιαισθητικός, αλλά και βέβηλος στη μνήμη των θυμάτων «χαρτοπόλεμος» για το ποιος έχει χρεωθεί περισσότερες παραλείψεις αναφορικά με την αναβάθμιση της ασφάλειας των σιδηροδρόμων, απουσιάζει από τα τηλεοπτικά πάνελ ο πρώην υπουργός Μεταφορών, Χρήστος Σπίρτζης.
Άλλωστε, σε επίπεδο «τεκμηρίωσης», στον ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν ότι η σκανδαλώδης σύμβαση του ΟΣΕ με τους Ιταλούς, από την οποία έχει απαλειφθεί η πρόβλεψη για αναβάθμιση (εκ μέρους του Δημοσίου) των συστημάτων ασφαλείας, όπως επίσης και η ρουσφετολογική τοποθέτηση του μοιραίου σταθμάρχη στη Λάρισα, σε συνδυασμό με το πώς κατέρρευσε από το 2019 το σύστημα τηλεδιοίκησης στην περιοχή, είναι τεκμήρια αρκετά προκειμένου να καταδείξουν ότι οι πολιτικές ευθύνες που οδήγησαν στην τραγωδία δεν ξεκινούν ούτε από την εποχή του… Χαρίλαου Τρικούπη, ούτε όπως από τον Χρήστο Σπίρτζη.
Αλλαγή εποχής
Όπως και να έχει, όσο κι αν προς το παρόν είναι αβέβαιο και αχαρτογράφητο πού θα κατευθυνθεί η οργή της κοινωνίας, είναι προφανές ότι η ιστορικών διαστάσεων εικόνα χθες από τα συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας και σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας, συνιστούν ένα σημείο καμπής: η εποχή (του «imperium») Μητσοτάκη τελείωσε οριστικά και πλέον, το πολιτικό παιχνίδι είναι ανοιχτό και απολύτως απρόβλεπτο.