Πόση απόσταση χωρίζει το «βουβό πένθος» από το «τσουνάμι οργής»; Μπορεί το «βουβό κύμα πένθους» στον απόηχο της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών να μετατραπεί σε ένα τσουνάμι οργής; Αυτό το ερώτημα απασχολεί όσους ασχολούνται με την χάραξη πολιτικής στρατηγικής στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όσους -όχι πολλούς, είναι η αλήθεια- από τα άλλα κόμματα και την κυβέρνηση αντιλαμβάνονται ότι οι ως τώρα κινητοποιήσεις των νέων που «ψάχνουν τη θέση τους στο μοιραίο τρένο» θα μπορούσαν να αποτελέσουν αστάθμητη πολιτική και εκλογική μεταβλητή.
Ενόσω, λοιπόν, μένει να φανεί με ποιους όρους θα γιγαντωθεί το κίνημα διαμαρτυρίας και σήμερα, που «παραλύει» η χώρα σε ένδειξη γενικού πένθους, υπάρχουν πολλά στελέχη της Κουμουνδούρου τα οποία βλέπουν στους κινητοποιούμενους νέους όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να μετατρέψουν την νέα γενιά σε μία πυρπολημένη μπαρουταποθήκη.
Είναι η «γενιά του Μνημονίου», η πρώτη γενιά που μεγάλωσε χωρίς τη βεβαιότητα ότι θα ζήσει καλύτερα από τους γονείς και τους παππούδες της. Είναι η γενιά της στεγαστικής κρίσης, με 20άρηδες, 25άρηδες και 30άρηδες εγκλωβισμένους στο παιδικό τους δωμάτιο και η γενιά των χαμηλών αποδοχών και των άθλιων εργασιακών συνθηκών, που εν μέσω της ακραίας ακρίβειας δεν βλέπει πώς μπορεί να ζήσει μετά τις 10-15 κάθε μήνα.
Καταλύτης εξελίξεων
Το θέμα, ασφαλώς, δεν είναι στενά αριθμητικό. Με άλλα λόγια, προφανώς η συζήτηση δεν είναι αν κάποιες χιλιάδες νέων, που μπορεί να απέφευγαν ή να αμελούσαν να ψηφίσουν στις εκλογές, θα προσέλθουν εν τέλει για να «μαυρίσουν» την κυβέρνηση. Το ερώτημα δεν είναι καν πόσο αυτό μπορεί να βοηθήσει εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένο το ευρύτατο προβάδισμά του στις εν λόγω ηλικιακές κατηγορίες ψηφοφόρων. Το ερώτημα είναι πώς οι νέοι που βγαίνουν στους δρόμους μπορούν να δημιουργήσουν καταστάσεις τύπου «2008», όχι με όρους διατάραξης της δημόσιας τάξης, αλλά με όσους κοινωνικής κινητικότητας και αλλαγής άρδην του πολιτικού κλίματος στη δημόσια σφαίρα.
Άλλωστε, τούτες τις μέρες, πέραν της αυτονόητης μαζικότητας των συγκεντρώσεων, στην Κουμουνδουρου βλέπουν και κάτι άλλο: βλέπουν τις πρωτόφαντες εικόνες γονιών να έχουν πάρει τα παιδιά τους στη διαδήλωση, δείχνοντας ότι το κίνημα που γεννιέται σε κεντρικές οδούς και πλατείες είναι πολύ ευρύτερο και ίσως εν πολλοίς αχαρτογράφητο σε σχέση με «κλασικές» νεολαιίστικες ή άλλου τύπου κλαδικές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις.
Αν, σ’ όλα αυτά προστεθεί και η, επιβεβαιωμένη μέσω συγκλινουσών πληροφοριών, απρόκλητη επιθετικότητα των δυνάμεων της Αστυνομίας που «διαχειρίζονται» τις κινητοποιήσεις, τότε καθίσταται σαφές ότι αυτή τη στιγμή, τίποτα δεν είναι προβλέψιμο: ούτε το κατά πόσον το βουβό κύμα πένθους μπορεί να γίνει τσουνάμι οργής, ούτε όμως κατά πόσον ένα άστοχο δακρυγόνο, ένα «ανεξέλεγκτο» γκλομπ ή, πολλώ δε μάλλον, μία «αδέσποτη σφαίρα», μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω και να συμπυκνώσουν τον χρόνο με τέτοιο τρόπο, όπως τον Δεκέμβρη του 2008 ή τις Κυριακές του 2011 που ανήκαν στους «Αγανακτισμένους» του Συντάγματος…
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
