Όσο κι αν πολιτική και Ιστορία δεν γίνεται με «αν», στην Κύπρο αποτελεί «κοινό τόπο» η ανάλυση πως αν ο Ανδρέας Μαυρογιάννης είχε μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια από την ασφυκτική μία εβδομάδα που μεσολάβησε μεταξύ των δύο γύρων των προεδρικών εκλογών, θα μπορούσε να γυρίσει το παιχνίδι και να εγκαθίστατο, στις 28 Φεβρουαρίου, στο προεδρικό μέγαρο της Λευκωσίας.
Κι όμως, όσο άσχετη φαντάζει αυτή η εκτίμηση-εικασία, είναι απολύτως σχετική με το εδώ προεκλογικό σκηνικό και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό διότι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, ο υποστηριζόμενος από το ΑΚΕΛ υποψήφιος για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, που έχασε στο νήμα από το υποτιθέμενο φαβορί Νίκο Χριστοδουλίδη (που επικράτησε εν τέλει, αλλά με χαρακτηριστική δυσκολία...) δεν εκμεταλλεύθηκε μόνο τη διχοστασία στον κυβερνητικό ΔΗΣΥ για τον «αποστάτη» υποψήφιο, αλλά έκανε και ο ίδιος κάποιες κινήσεις-κλειδιά, με κορυφαία την ανακοίνωση του «τσάρου» της κυπριακής οικονομίας, αν ο ίδιος κέρδιζε τις Eκλογές.
Την προηγούμενη Τετάρτη, λοιπόν, λίγο πριν πέσει η αυλαία της προεκλογικής περιόδου πριν τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, ο υποστηριζόμενος από το ΑΚΕΛ υποψήφιος για την προεδρία έδωσε συνέντευξη Τύπου και ανακοίνωσε ότι αν κερδίσει, θα χρίσει υπουργό Οικονομικών έναν 45άρη τεχνοκράτη: τον Χαράλαμπο Προύντζο.
Διαβάζουμε από ρεπορτάζ στον κυπριακό Τύπο: «Εξηγώντας το σκεπτικό της απόφασής του για τον κ. Προύντζο, ο κ. Μαυρογιάννης ανέφερε πως πρόκειται για έναν άνθρωπο της νεότερης γενιάς, που προέρχεται από τον χώρο τον επιχειρήσεων και διαθέτει πλούσια εμπειρία σε νομικά ζητήματα που αφορούν την ενέργεια. Όπως είπε, διαθέτει τεχνοκρατική επάρκεια, ικανότητα διοίκησης και υψηλό πολιτικό αισθητήριο. Μίλησε, επίσης, για την αποφασιστικότητά του στην προώθηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και τη διαπραγματευτική του δεινότητα». Τέλος, είχε εξάρει τις ικανότητές του να φέρει σε πέρας τον «πράσινο» μετασχηματισμό της κυπριακής οικονομίας.
Ανοιχτό στοίχημα
Όπως συνομολογούσαν από το βράδυ της προηγούμενης Τετάρτης δημοσκόποι που «έτρεχαν» κυλιόμενες μετρήσεις, στα ποιοτικά στοιχεία έδειχναν ότι το συγκεκριμένο διάβημα του Ανδρέα Μαυρογιάννη είχε δώσει αέρα στα πανιά της υποψηφιότητάς του και μία τάση εξαιρετικά ελπιδοφόρα –έστω κι αν εν τέλει, ο χρόνος δεν ήταν αρκετός ώστε να ανατραπεί ο συσχετισμός.
Βλέπετε, ο Μαυρογιάννης, ανακοινώνοντας τον Προύντζο, κατάφερε με μία κίνηση να αποδομήσει πλήρως το αφήγημα του προέδρου Αναστασιάδη, αλλά και του τότε ανθυποψήφιου του Μαυρογιάννη, Χριστοδουλίδη, ότι το ΑΚΕΛ «δεν ξέρει» από οικονομία. Συν τοις άλλοις, αυτή η «συστημική» επιλογή του Μαυρογιάννη στο πρόσωπο του Προύντζου καθιστούσε σαφές ότι η επιστροφή ενός υποψηφίου που υποστηρίζεται από το ΑΚΕΛ στο προεδρικό μέγαρο της Λευκωσίας ουδόλως διασαλεύει την περίφημη «κανονικότητα» που επιζητεί, σε όλες τις χώρες, η πλειονότητα των ψηφοφόρων.
Το στοίχημα της κανονικότητας, λοιπόν, είναι ανοιχτό και για τον ΣΥΡΙΖΑ, λίγες μόλις εβδομάδες πριν εκκινήσει και επισήμως η προεκλογική περίοδος. Όσο η Κουμουνδούρου ομνύει στον Άρη Βελουχιώτη, υπόσχεται ότι θα αποκαταστήσει τη Δημοκρατία με το «άγριο» και περιγράφει μία... μεγάλη αναταραχή και διαρκή μέτωπα με τους δικαστές, τους καναλάρχες, τους οικονομικούς παράγοντες κτλ, τόσο αποτρέπει πολίτες της (αυτοαποκαλούμενης...) μεσαίας τάξης και διάφορους «κυρ Παντελήδες» του Κέντρου από το να στρέψουν στην Κουμουνδούρου την οργή τους από την όντως ταξική και νεοφιλελεύθερη πολιτική Μητσοτάκη.
Συν τοις άλλοις, το στοίχημα της «κανονικότητας» έρχεται να προστεθεί σε ένα ακόμη, εξίσου σοβαρό, στοίχημα που παραμένει ανοιχτό για τον Αλέξη Τσίπρα: το στοίχημα της ανανέωσης και των νέων προσώπων. Η αίσθηση που έχει κανείς παρακολουθώντας πώς πολιτεύεται τα τελευταία σχεδόν τέσσερα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αν κερδίσει τις εκλογές και καταφέρει να σχηματίσει κυβέρνηση, το μόνο καινούργιο στοιχείο στο υπουργικό συμβούλιο θα είναι... οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ υπουργοί.
Κατά τα λοιπά, πολλοί «βλέπουν» ότι η υπόλοιπη κυβέρνηση θα είναι σαν ένας ανασχηματισμός της κυβέρνησης που έχασε τις εκλογές το 2019, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, στελέχη με «βαριά» βιογραφικά και επί της ουσίας τεχνοκρατική αριστεία (Λιάκος, Χουλιαράκης, Καλπαδάκης, αλλά και Κορφιάτης, Σάρλης, Κορκολής και δεκάδες άλλοι...) παραμένουν στα μετόπισθεν –καίτοι ο γράφων είναι σε θέση να γνωρίζει ότι ο λόγος τους «μετράει» στην Κουμουνδούρου.
Το ίδιο ισχύει και για τους διαπρεπείς επιστήμονες του περίφημου «think tank», που αν και τελούν σε ανοιχτή γραμμή με τον Αλέξη Τσίπρα (εξάλλου και ο διευθυντής του γραφείου του προέδρου και πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, Μιχάλης Καλογήρου, «τρέχει» σχεδόν καθημερινά το think tank ως παράλληλο όργανο παραγωγής πολιτικής, τεκμηρίωσης και διερεύνησης νέων ιδεών), για το ευρύ κοινό έχουν «ξεχαστεί».
Συμπερασματικά, αν έριχνε κανείς μια ματιά στην ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ το ’89 και στη ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ το ’93, θα μπορούσε καθ’ υπερβολήν να πει ότι μόνο ο... αρχηγός ήταν ο ίδιος. Στον ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, ισχύει το ακριβώς αντίθετο, καίτοι αποτελεί κοινό τόπο ότι η ανανέωση σε πρόσωπα και η διασφάλιση της «κανονικότητας» αποτελούν τα δύο μεγαλύτερα εκλογικά στοιχήματα για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και εντάξει, ο Ανδρέας Μαυρογιάννης είχε μόνο μία εβδομάδα. Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο έχει τουλάχιστον δύο μήνες.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
