Θα το πιει μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι του Συνεδρίου ο Αλέξης Τσίπρας, καμία παρατεταμένη (πραγματική ή όχι) δήθεν προεκλογική περίοδος δεν μπορεί να τον αποτρέψει από το να υπομείνει όλη τη διαφαινόμενη διαδικασία αμφισβήτησης της ηγεσίας του και των βασικών επιλογών του.
Του Χρήστου Υφαντή
Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες και στον ΣΥΡΙΖΑ πλέον, οι άλλοτε πιστοί υπήκοοι της αυθεντίας του Προέδρου έχουν ξεκινήσει «για άλλες πολιτείες, εξωτικές», οι εσωκομματικές συσπειρώσεις διαδέχονται η μια την άλλη, η μια συνιστώσα βγάζει η μια το μάτι της άλλης, η ηγετική ομάδα βάλλεται πανταχόθεν και η επίκληση της κρισιμότητας των στιγμών δεν λέει τίποτε στα ιστορικά στελέχη της παράταξης που «γεννήθηκαν για να αντιμετωπίζουν ιστορικές καταστάσεις».
Οι οργισμένες αντιδράσεις των «πραιτωριανών του προέδρου» στην εκλεπτυσμένη, ευγενική ανάρτηση του Στέλιου Κούλογλου, την οποία ο ευρωβουλευτής υποχρεώθηκε απόψε να ανασκευάσει, για «την ισοπαλία στις εμφανίσεις Μητσοτάκη και Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη» αποδεικνύουν ότι, για τον στενό κύκλο του Αλέξη Τσίπρα, η κατάσταση είναι τραγική, δεν επιδέχεται διορθώσεις και οδηγεί, μαθηματικά σχεδόν, στην ήττα στις επόμενες εκλογές και στην απευκταία αποχώρηση από την καρέκλα του Προέδρου.
Μόνο αυτή η ερμηνεία μπορεί να δοθεί «σε μια ισοπαλία», έστω και «εκτός έδρας», όπως αναγκάστηκε να συμπληρώσει εκ των υστέρων ο πανταχόθεν πιεζόμενος Κούλογλου, ανάμεσα σε ένα πρωθυπουργό που δυο χρόνια τώρα μόνο ο ουρανός δεν έπεσε στο κεφάλι του (και στο δικό μας), όλα τα υπόλοιπα ήρθαν και μας βρήκαν (πανδημία, ελληνοτουρκικά, οικονομία, πυρκαγιές κ.λ.π.) και σε ένα αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να δυσκολέψει την πορεία της χώρας προς την κανονικότητα.
Όταν απέναντι σε ένα πρωθυπουργό, που τον έχουν βρει δυο χρόνια τώρα σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί και πανδημίες, η δημόσια εικόνα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης που μπορεί να λέει ό,τι θέλει, να τάζει ό,τι αρέσει, να χαϊδεύει αυτιά είναι αυτή που εμφάνισε ο κ. Τσίπρας στη ΔΕΘ η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, και τα περί «ισοπαλίας» ευσεβείς πόθοι.
Αυτή «η ισοπαλία» (στο μυαλό του κ. Κούλογλου υπάρχει μόνο, ήταν σαρωτική η επικράτηση Μητσοτάκη για μια ακόμα φορά) άρκεσε για να ξεκινήσουν οι «προεδρικοί» να καρφώνουν αλύπητα τους «ομπρελάδες», να απαντάνε οι δεύτεροι υπερασπιζόμενοι (κατά τα γνωστά) το δικαίωμα στην ελεύθερη άποψη (από εκείνα τα δικαιώματα που τα θυμάται κάποιος όταν είναι στριμωγμένος) και να γίνει στην Κουμουνδούρου το «μάλε – βράσε» μεταξύ των ορόφων (υπάρχει και οροφοκατανομή στις τάσεις), δεν ήθελαν πολύ να ακολουθήσουν και τα social media σε ένα υπέροχο bras de fer των επίδοξων κεντροαριστερών με τους συνεπείς κομμουνιστές.
Στην «Ομπρέλα» έχουν αποδεχθεί, πλέον, τον ακραίο οπορτουνισμό του Αλέξη Τσίπρα, «δικαιώνουν» στις αναφορές τους τον Χαρίλαο Φλωράκη που διείδε πρώτος την σχεδόν έμφυτη στάση του κ. Τσίπρα «να αρπάζει ό,τι βρει, αρκεί να του είχε χρήσιμο για την επιβίωση του» και την εγγεγραμμένη στο dna του διάθεση να περιφέρει το πολιτικό του σαρκίο δεξιά κι αριστερά, αρκεί να υπάρχει ακροατήριο και πολλοί πρόθυμοι και δεν είναι διατεθειμένοι να σιωπούν.
Δεν έχουν αποφασίσει μέχρι που θα το τραβήξουν, αλλά καταθέτουν συνεχώς την δική τους διαφοροποιημένη στάση, χτυπάνε στο μαλακό υπογάστριο του Προέδρου, στη σύγκριση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, παραμένουν, όσο χρειάζεται, θεσμικοί, υπερασπίζονται σθεναρά τον νεοκομμουνισμό (με ολίγην από real estate για να μην κακοκαρδιστεί ο Παπαδημούλης) και περιμένουν τις ερχόμενες εκλογές για να ζητήσουν λογαριασμό.
Η υπεράσπιση του Στέλιου Κούλογλου, εκ των βασικών συνεργαζομένων με την «Ομπρέλα», ήταν, εκτός των άλλων, θέμα τιμής για τη συνιστώσα, ο κ. Τσακαλώτος πήρε τα κομμάτια του ευρωβουλευτή θεσμικά, έβαλε το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις και διαφοροποιήθηκε και πολιτισμικά από τον Παύλο Πολάκη και τον κ. Ρήγα.
Το συνέδριο είναι η χρυσή ευκαιρία της «Ομπρέλας» να διαφοροποιηθεί από την ηγεσία σε όλα τα βασικά ζητήματα, με προεξάρχουσα την ιδέα της «προοδευτικής διακυβέρνησης», για την οποία τα στελέχη της λένε τα μύρια όσα, καθώς όπως διατυπώθηκε αρχικά και όπως στη συνέχεια κατάντησε είναι ένα τεράστιο βαρίδι στο κομματικό σώμα και δυσκολεύει σημαντικά τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ.
Θεωρούν νίκη τους ότι στη Θεσσαλονίκη ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε γαργάρα εκείνα τα περί κοινού δημοκρατικού και αριστερού μετώπου απέναντι στον Μητσοτάκη και στην ακροδεξιά, διαλαλούν παντού «γλιτώσαμε από το να γίνουμε ανέκδοτο μόλις ξεκινούσαν οι διαψεύσεις όλων των υπόλοιπων» και επιδιώκουν να μετρήσουν την πολιτική και ιδεολογική τους απήχηση τις μέρες του συνεδρίου «εκεί που θα φανούν όλα και κανένας δεν θα μπορεί να κρυφτεί».
Οι «ομπρελάδες» δεν συζητούν καν την πιθανότητα να χάσει (το προεξοφλούν) ο Τσίπρας τις ερχόμενες, διπλές μάλιστα, εκλογές και να παραμείνει στη θέση του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, είναι casus belli η προοπτική αυτή και για τη μέρα εκείνη οργανώνονται ήδη.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
