Του Χρήστου Υφαντή
Η γενική εικόνα του κομματικού οργανισμού, σε διάσταση με την αντίστοιχη επίπλαστη του πολιτικού μορφώματος που προκύπτει με την προσθήκη του τίτλου Προοδευτική Συμμαχία», είναι χείριστη και παραπέμπει σε εποχές του 3%, όταν οι κομματικοί βυζαντινισμοί και οι διαγκωνισμοί για την παραπαίουσα καρέκλα ήταν στην ημερήσια διάταξη και διαμόρφωναν τους εσωτερικούς συσχετισμούς της ηγεσίας.
Από την εικόνα ενός σπαρασσόμενου κόμματος ανάμεσα σε κάθε είδους και σύνθεσης αριστερόστροφες φατρίες και σε προσωπικές επιδιώξεις, που καλύπτονται ιδεολογικά από διακηρύξεις για μια νέα αριστερή πολιτική, δεν ξεφεύγει ούτε ο Αλέξης Τσίπρας.
Παρά το γεγονός πως δημόσιες εναντίον του αναφορές αποφεύγονται συστηματικά στις εσωτερικές διεργασίες των διάφορων ομάδων εξουσίας είναι ήδη στο στόχαστρο και η ένταση με την οποία τοποθετείται σε θέση στόχου συναρτάται με τις ιδιαίτερες φιλοδοξίες κάθε ομάδας και την ανταπόκριση της στο κομματικό ακροατήριο.
Το ζήτημα στο κόμμα είναι ένα και δεν κρύβεται στις ιδιαίτερες συναθροίσεις: ο Τσίπρας έχει πολιτικό και κομματικό θέμα, η εικόνα της κυβερνησιμότητας που τον ακολουθούσε έχει διαρραγεί, οι αριστερές του επιδόσεις αμφισβητούνται και οι κινήσεις για τη διαδοχή του έχουν ξεκινήσει ήδη.
Στον πρώην πρωθυπουργό τα βαριά κομματικά στελέχη δεν έχουν συγχωρήσει την άφρονα απόφαση του να οδηγήσει την παράταξη και το κόμμα σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2019 στηριγμένος σε μια δική του, οικογενειακά σχεδόν διαμορφωμένη, αίσθηση «ανίκητου από τον Κούλη» και σε μετρήσεις της κοινής γνώμης που αποτύπωναν περισσότερο τις επιθυμίες όσων την μετρούσαν παρά τη σκληρή πραγματικότητα.
Μπορεί να μην ομολογείται δημοσίως, αλλά ο Τσίπρας δεν έχει, πλέον, καμία, σχεδόν, κομματική αναφορά στην παλιά φρουρά του κόμματος με την οποία τον συνέδεαν κάποτε δεσμοί αριστερής κομματικής πατροκτονίας. Το στελεχιακό διευθυντήριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι καθ΄οδόν να ξεπεράσει κάθε δεσμό με τον αρχηγό και το στενό περιβάλλον του και το πράττει χωρίς καμία ηθική και κομματική δέσμευση.
Για όλα αυτές τις κομματικές αυθεντίες, που δεν ξέρουν να κάνουν τίποτε άλλο στη ζωή τους από το να παριστάνουν τα πολιτικά στελέχη, «ο Αλέξης είναι μια απλή υπόθεση διαδοχής» και τίποτε περισσότερο.
Στην διαπίστωση αυτή καταλήγουν από τις μεταξύ τους σφυγμομετρήσεις και κάποιες, πρώτες διερευνητικές αναζητήσεις σε ένα στενό και ελεγχόμενο κύκλο μεσαίων στελεχών και μελών του κόμματος ( ειδικά στην κομματικά σκληρή Β΄ Αθήνας) που έζησαν και πήραν μέρος στο παρελθόν σε κορυφαίες κομματικές δολοφονίες χαρακτήρων. «Ο χώρος άφησε πίσω του, όταν χρειάστηκε, ένα Λεωνίδα (σ.σ. τον Κύρκο) θα σκεφθεί έναν Αλέξη;» είναι η επωδός των κινήσεων τους.
Την κομματική εικόνα ενός Τσίπρα σε αποδρομή έχει ενισχύσει αποφασιστικά η γενικευμένη ταραχή και η αστεία δημόσια εικόνα του κόμματος στα κορυφαία θέματα της πανδημίας του κορωνοϊού και – ακόμη χειρότερο- στην κρίση στον Έβρο, απέναντι στις φανερές επιδιώξεις του Ερντογάν με την εργαλειοποίηση των μεταναστών και των προσφύγων.
Ένα κόμμα χαμένο στη μετάφραση, με πολιτική που διαμόρφωνε το κάθε στέλεχος ανάλογα με όσα καταλάβαινε ή επεδίωκε και με επικεφαλής έναν αρχηγό που δεν ήξερε τι έλεγε και τι δήλωνε, ειδικά στο πρώτο διάστημα, ανέδειξε, σύμφωνα με τους παλιούς στο κομματικό κουρμπέτι, «την ανάγκη μιας καθαρής αριστερής στροφής, την οποία δεν μπορεί να εγγυηθεί κάποιος που δεν είναι ούτε αριστερός, ούτε διαθέτει την απαραίτητη κομματική νομιμοποίηση».
Η απαξίωση του άλλοτε φανταχτερού Αλέξη είναι στην ημερήσια διάταξη και βασικός του αντίπαλος, όπως συμβαίνει πάντα στην καθ΄ημάς αριστερά, είναι η κομματική καθαρότητα, την οποία υπερασπίζονται και εγγυώνται οι επαγγελματίες «άριστοι» του κόμματος.