Η επίθεση φιλίας απέναντι στη Γερμανία και τη Γαλλία σε συνδυασμό με τη διπλωματία των συμβολαίων για εξοπλιστικά προγράμματα, που του εξασφαλίζει στήριξη από Ιταλία και Ισπανία, είναι ένας ακόμα τυχοδιωκτικός τακτικισμός.
Ο Ερντογάν, που έχει εργαλειοποιήσει τις προμήθειες εξοπλιστικών προγραμμάτων, δείχνει τώρα ξαφνικό ενδιαφέρον για το μαχητικό Eurofighter.
Με δεδομένο ότι τα Eurofighter κατασκευάζονται από κοινοπραξία, στην οποία συμμετέχουν τρία ευρωπαϊκά κράτη, ο Ερντογάν επιχειρεί να εξαγοράσει με μια ακόμα σύμβαση - μαμούθ τη σιωπή ή και τη συνενοχή των Ευρωπαίων.
Το ενδιαφέρον για τα Eurofighter είναι η απάντηση στην προμήθεια από την Ελλάδα των μαχητικών RAFALE, τα οποία αλλάζουν τις ισορροπίες και μεσοπρόθεσμα μπορεί να διασφαλίσουν κυριαρχία της πολεμικής μας αεροπορίας.
Η Τουρκία, μετά την έξωση από το πρόγραμμα συμπαραγωγής των αμερικανικών F-35, έχει δύο επιλογές.
Η πρώτη, να προμηθευτεί τα ρωσικά μαχητικά Sukhoi, τα οποία έχουν μεγάλες επιχειρησιακές ικανότητες.
Βέβαια, μια προμήθεια ρωσικών μαχητικών από χώρα του ΝΑΤΟ θα προκαλούσε την οργή των Αμερικανών, με ό,τι θα συνεπαγόταν μια τέτοια εξέλιξη.
Γι’ αυτό ο Ερντογάν φόρεσε αναγκαστικά την προβιά του Ευρωπαίου και είναι έτοιμος για υπογραφή συμφωνίας για την προμήθεια των Eurofighter, η οποία θα αγγίζει τα πέντε δισεκατομμύρια ευρώ.
Ταυτόχρονα προμηθεύεται επιθετικά ελικόπτερα από την Ιταλία, με την οποία έχει υπογράψει σύμβαση ύψους 2,5 δισ. ευρώ, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη το πρόγραμμα κατασκευής αεροπλανοφόρου σε ισπανικά ναυπηγεία με κόστος 5,5 δισ. ευρώ και η ναυπήγηση υποβρυχίων από τη γερμανική ThyssenKrupp, η οποία είχε προμηθεύσει υποβρύχια και στην Ελλάδα στο διάστημα που είχε τη διαχείριση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά.