Του Χρήστου Υφαντή
Ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει πάρει τις αποφάσεις του και πλέον υλοποιεί τον σχεδιασμό του για να εξυπηρετήσει, το νωρίτερο δυνατό, το βασικό του πλάνο.
Να διαμορφώσει μια στρατηγικού χαρακτήρα συμμαχία στην Ανατολική Μεσόγειο με δυνάμεις της περιοχής ισχυρές, πολεμικά έμπειρες και με μεγάλη αποτρεπτική δύναμη, ώστε να απαντήσει με παράθεση ικανής πολεμικής ισχύος στις ανεκτές από Ευρώπη και ΗΠΑ φαντασιώσεις του Ταγίπ Ερντογάν να ανακηρυχθεί σε περιφερειακό ηγέτη στην περιοχή.
Στο πλαίσιο αυτό, η Κυβέρνηση δείχνει «να αποχωρεί τακτικά» από τα μεγάλα και δυσκίνητα φόρα, η πολιτική των οποίων απέναντι στην Τουρκία αναλώνεται σε ψηφίσματα, ανακοινώσεις και δηλώσεις αστείες.
Η πολιτική της για την αντιμετώπιση των σχεδιασμών της Τουρκίας αρχίζει να περιορίζεται, επί της ουσίας, στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, στο χώρο, δηλαδή, που θα εκδηλωθούν, αν ποτέ συμβεί αυτό, οι τουρκικές προκλήσεις.
Η Ελλάδα σχεδιάζει και υλοποιεί συμμαχίες «επί τόπου» και προετοιμάζεται για ένα παιχνίδι τακτικής σε γνωστά νερά επιλέγοντας να «φορτώσει» στη δική της πολεμική μηχανή τεράστιες βοήθειες από το Ισραήλ, ενώ ανάλογες αναμένει από την Αίγυπτο.
Έχει μια ιδιαιτερότητα η συμμαχία με το Ισραήλ. Οριστικοποιεί την αμυντική γραμμή Ισραήλ, Αίγυπτος, Κύπρος, Ελλάδα, διαμορφώνει συνθήκες περιορισμού του Ερντογάν «στα δικά του νερά», στηρίζει αποτελεσματικά τον East Med κι όλη την μελλοντική παραγωγή υδρογονανθράκων στην περιοχή και … βολεύει πολύ τις Η.Π.Α. να πάρουν, πιο εύκολα, αποφάσεις.
Η παρουσία του Ισραήλ στη συμμαχία είναι η αφετηρία για να κινηθεί υπέρ της το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι στις Η.Π.Α., εξέλιξη, την οποία κανένας Αμερικάνος Πρόεδρος δεν μπορεί να μη λάβει υπόψη του στη διαμόρφωση της εξωτερικής του πολιτικής.
Θεωρείται, δε, βέβαιο ότι η συμμαχία αυτή έχει τις ευλογίες του σκληρού πυρήνα του αμερικάνικου βαθέως κράτους για το οποίο η υπεράσπιση των συμφερόντων του Τελ Αβίβ στην περιοχή είναι πρώτιστη προτεραιότητα.
Είναι γεγονός πως το Τελ Αβίβ μπαίνει στην υπόθεση με όρους πρωταγωνιστή, ειδικά στους τομείς του ηλεκτρονικού πολέμου και της κυβερνοασφάλειας.
Ο κατακτήσεις των ισραηλινών στον κυβερνοπόλεμο και οι τεράστιες δυνατότητες τους στον ηλεκτρονικό έλεγχο και στη χειραγώγηση των αντιπάλων συστημάτων επικοινωνίας είναι η προίκα τους στη συμμαχία.
Προίκα κορυφαίας σημασίας για τις ισορροπίες στον ευαίσθητο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και ικανή να κερδίσει μια σύγκρουση πριν καν αυτή ξεκινήσει.
Το ίδιο συμβαίνει και στα ζητήματα ελέγχου και ενημέρωσης για τα θέματα προσφύγων και για το μεταναστευτικό. Η ισραηλινή ηλεκτρονική ομπρέλα στην περιοχή είναι ικανή να καλύψει όλες τις ανάγκες της ελληνικής Κυβέρνησης και να την διευκολύνει σημαντικότατα στην αντιμετώπιση των οργανωμένων μετακινήσεων στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα που σχεδιάζει ο Ερντογάν.
Η συμμαχία Ελλάδας – Ισραήλ με την αναμενόμενη προσχώρηση και της Αιγύπτου υποδηλώνει προς όλες τις πλευρές στην περιοχή πως «υπάρχει νέος σερίφης στην πόλη», με ό,τι σημαίνει η εξέλιξη αυτή για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ και τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που εκεί «κατοικοεδρεύουν».
Αυτή η εγκάρσια διατομή της Ανατολικής Μεσογείου από τις δυνάμεις της συμμαχίας θα λειτουργήσει σαν ένα τείχος ασφάλειας και ειρήνης, μη επιτρέποντας στον Ερντογάν να εκβιάζει τη Δύση, είτε με φανταστικές ΑΟΖ με τη Λιβύη, είτε με την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού και των προσφύγων.
Αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον η κίνηση της Ρωσίας στη συμμαχία αυτή, με δεδομένο ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν μοιάζει να ψάχνει κάποια διέξοδο από τη μονοσήμαντη σχέση με την Τουρκία, η οποία αν συνεχίσει να εξελίσσεται χωρίς αντίβαρο μπορεί να του προκαλέσει μεγάλα προβλήματα.