Η πολιτική σάτιρα εντός ορίων γούστου, πνεύματος και αισθητικής έχει κουκουλωθεί προ πολλού από τη βιτριολική ατζέντα και τα εμφυλιοπολεμικά χτυπήματα κάτω από τη ζώνη.
Tου Δημήτρη Πολιτάκη
Όχι ότι πριν ήταν υψηλού επιπέδου γενικά, ειδικά εκ μέρους των επίσημα κατοχυρωμένων φορέων της σ' αυτήν τη μανιοκαταθλιπτική χώρα που δυσκολεύεται στις ενδιάμεσες πίστες μεταξύ βαριάς κλάψας και άγριου χαβαλέ, αλλά στην εποχή της κρίσης έχει μετακομίσει οριστικά στις παρυφές των σύγχρονων ψηφιακών μέσων, λαμβάνοντας διάφορες μορφές ανάλογα με το ύφασμα του κάθε μέσου.
Μία απ' αυτές είναι και τα ψεύτικα προφίλ επωνύμων, εκ των οποίων ένα από τα πιο ιδιοφυή και ξεκαρδιστικά ήταν (είναι; έχω μήνες να το πετύχω) αυτό του «Φώτη Κουβέλη» στο Τwitter υπό την επιμέλεια του χρήστη Αθυροστομίξ, ο οποίος φαντάστηκε τον πασπαρτού πολιτικό και χρόνιο φορέα μιας σεμνότυφης και ήπιας (ψιλο)αριστεροσύνης ως σκληροπυρηνικό «αντεγκράου» μπάχαλο με αδυναμία στα βαριά drugs και στο extreme metal (ένα χαρακτηριστικό μετεκλογικό tweet, από τα πιο «σεμνά»:
«0,6% λοιπόν. Πληρώνω ξεκάθαρα το γεγονός ότι είμαι χάρντκορ σε μια χώρα με φλωράκια»). Όπως εξάλλου έχει λεχθεί από τους προφήτες, στο τέλος μόνο το metal και οι κατσαρίδες θα επιβιώσουν.
Και ο Φώτης Κουβέλης. Ο οποίος ήταν πάντα εκεί στη ζωή μου ως μέλους του εκλογικού σώματος και με έχει ψήσει να τον ψηφίσω περισσότερες φορές απ' όσες μπορεί κανείς να παραδεχτεί πριν κλείσει τη μύτη και ρίξει μακροβούτι από το μπαλκόνι.
«Ψήσει» είναι μεγάλη κουβέντα βέβαια, διότι προφανώς δεν είχε σημασία τι ακριβώς πρέσβευε ή τι έκανε σε κάθε πολιτική περίσταση (ουδείς, νομίζω, κρεμάστηκε από τα χείλη του Φώτη Κουβέλη), απλώς ήταν πάντα εκεί, πρόθυμο δοχείο της ανασφάλειας, του σνομπισμού και της δυσανεξίας μας στην επίσημη συντήρηση και στον μονότονο σκοπό του δικομματισμού (όχι ότι αυτός μας χάλαγε στην πραγματικότητα, απλώς δεν θα λερώναμε και τα χέρια μας).
Η ψήφος, δηλαδή, ως εργαλείο αποφυγής κάθε πολιτικής υπευθυνότητας, ως αισθητική σχεδόν χειρονομία. Ψηφίζουμε δηλαδή αλλά τύπου whatever, μη μας πουν και επιπόλαιους απολιτίκ.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι, όπως πολλοί από τους κατά καιρούς ψηφοφόρους που σαγήνευσε χωρίς προσπάθεια ο Φώτης-Φανούριος Κουβέλης (αυτό είναι το πλήρες ονοματεπώνυμο, και το Φανούρης ταιριάζει ίσως περισσότερο στην κακομοιριά του/μας από το κυρ-Φώτης ή μπαρμπα-Φώτης, όπως συχνά κατονομάζεται), «ήμουν εξίσου πολιτικοποιημένος με μια πετσέτα μπάνιου», όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο αφηγητής της Υποταγής του Μισέλ Ουελμπέκ, καθώς θυμάται στο κοντινό μέλλον, που έχουν γίνει πουτάνα όλα, τις εποχές της μακαριότητας κατά την αέναη, νυσταλέα εναλλαγή κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς στην εξουσία των δυτικών χωρών: «... Οι δυτικές κοινωνίες αντλούσαν μια παράξενη περηφάνια από αυτό το σύστημα, παρόλο που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια συμφωνία ανταλλαγής της εξουσίας μεταξύ δύο αντίπαλων συμμοριών, και ήταν πρόθυμες ακόμα και σε πόλεμο να φτάσουν για να το επιβάλουν σε έθνη τα οποία αδυνατούσαν να μοιραστούν τον ενθουσιασμό τους...».
Δεν είχαν και ΚΚΕ εσωτ. αυτοί εκεί στη Γαλλία, ή ΕΑΡ ή Συνασπισμό ή, τέλος πάντων, μια official ανανεωτική (γενικώς) αριστερά, να 'χουν να ψηφίζουν κάτι μικρό, αλλά υπερβατικό ως δήλωση ταυτότητας, και με κάποιου είδους αστική ευγένεια, καλούς τρόπους και καθησυχαστικά αόριστο πολιτικό πρόγραμμα, αλλά να 'χει και κάτι από το ηθικό πλεονέκτημα και τον εξαγνισμό της αριστεράς ως σύγχρονης κολυμβήθρας του Σιλωάμ.
Πηγή: www.lifo.gr
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
