Ο «μαγαζάτορας» γνώριζε τα πάντα - Ανοίγουν στόματα εκβιαζόμενων επιχειρηματιών

Το δίλημμα τέθηκε από τα πράγματα κι απαντήθηκε σύντομα και αποφασιστικά. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν χρειάστηκε να επιλέξει αν όλα αυτά τα χρόνια ήταν, αν λειτουργούσε ως «συνένοχος ή βλαξ». Ήταν ( είναι) συνένοχος εν τη βλακεία του!

Του Χρήατου Υφαντή 

Το νέο επεισόδιο του «Pappas Gate», με τον κ. Καλογρίτσα να ονοματίζει, δια του δικογράφου εγγράφως και δια των δικηγόρων του δια ζώσης, τον κ. Νίκο Παππά, ως άμεσα εμπλεκόμενο στη μεταβίβαση πακέτου τριών εκατομμυρίων (3.000.000) ευρώ προς τον «εθνικό εργολάβο» της περιόδου ΣΥΡΙΖΑ, ώστε αυτά να χρησιμοποιηθούν για να ασκηθεί η επικοινωνιακή πολιτική του κόμματος ( δια της διαδικασίας των τηλεοπτικών αδειών) διευρύνει την εικόνα.

Ο κ. Τσίπρας για δικούς του ή κομματικούς λόγους αδιευκρίνιστους μέχρι στιγμής, αλλά βασίμως εκτιμώμενους, είναι ευθέως συνένοχος όλων όσων αποκαλύφθηκαν μέχρι σήμερα και όσων μένει να αποκαλυφθούν λίαν συντόμως, όταν ανοίξει ο φάκελος «Manolo» και τα στόματα των επιχειρηματιών, που συνεισέφεραν στα κομματικά (μήπως όχι μόνο σε αυτά;) ταμεία τον οβολό τους, εκεί κάπου στις αρχές της Συγγρού ήδη πριν τον Ιανουάριο του 2015.

Τα στόματα δεν κρατιούνται πλέον. Η δημοσκοπική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα και η σχεδόν προεξοφλημένη πολιτική εξαέρωση τους διευκολύνει στον μέγιστο βαθμό τους παθόντες ή τους μετέχοντες στο αλισβερίσι με δική ντους απόφαση να μιλήσουν για όσα είδαν κι έπαθαν στα 4,5 χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Από την άλλη πλευρά οι κομματικές αναλύσεις για τα όσα συμβαίνουν παραμένουν, μέχρι κεραίας, όπως είχαν διαμορφωθεί ήδη από την ημέρα της ήττας στις 07 Ιουλίου 2019 και δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό.

Για τους ιστορικούς συντρόφους του Αλέξη Τσίπρα, για όσους επένδυσαν προσωπικές φιλοδοξίες και ανάλογους σχεδιασμούς επάνω του, τα όσα σήμερα αποκαλύπτονται είναι και κατανοητά και εύκολα ερμηνεύσιμα:

Στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα συμπυκνώθηκε, ειδικά στην τριετία 2012/2015, η χειρότερη, η πλέον απολίτικη λαϊκίστικη πολιτική που θα μπορούσε ποτέ να προκύψει από μια ασυνάρτητη, ανεύθυνη και άεργη αριστερά των διάφορων κινημάτων.

Ο Τσίπρας, βασικός εκφραστής του ρεσάλτο προς την εξουσία με οποιοδήποτε κόστος και χωρίς καμία προετοιμασία, ανέδειξε, για να καλύψει τις δικές του δομικές αδυναμίες ακόμη και να διατυπώνει μία κανονική πρόταση, μια ομάδα νέων στελεχών, που τα συνέδεαν κοινά χαρακτηριστικά: η ελάχιστη προσπάθεια, η γοητεία της κομματικής νομενκλατούρας, η εύκολη διέξοδος στο εξωτερικό και (οι όποιες) σπουδές στα κέντρα του σκληρού καπιταλισμού, εκεί όπου η ιδεολογική άρνηση του είναι συνεχώς εξαιρετικά επικερδής μόδα.

Ιδέ το λήμμα «Τσακαλώτος»…

Τα στελέχη αυτά, αριστερά στο πρόσημο δεν έπαψαν ποτέ να αναπολούν την καπιταλιστική απόλαυση και να διεκδικούν, όπως εκπαιδεύτηκαν το εύκολο και γρήγορο κέρδος, επιλογή που διαμορφώνει την κλασσική συνείδηση του αεριτζή καπιταλιστή, στην οποία δεν έπαψαν ποτέ να ομνύουν.

Ο κ. Νίκος Παππάς ήταν από τους κορυφαίους αυτής της συνομοταξίας. Γιός του Στέλιου Παππά, που ολόκληρη τη ζωή του επαγγέλονταν «αριστερός συνδικαλιστής στη ΔΕΗ», δηλαδή επαγγελματίας άεργος μυαλοπώλης, εκπαιδεύτηκε παιδιόθεν στην ήσσονα προσπάθεια και στην ακαταμάχητη κομματική νομενκλατούρα.

Η ταχύτατη κομματική του ανέλιξη, εξαιτίας της φιλίας του (;) με τον αγράμματο και απαίδευτο Τσίπρα, ήταν θέμα χρόνου. Ο κ. Παππάς κάλυπτε όλες τις εγγενείς αδυναμίες του «φίλου του» και γι’ αυτό κάπως θα έπρεπε να ανταμειφθεί. Στην ουσία βολεύτηκαν και οι δύο, ο καθένας στον ρόλο του.

Ο Παππάς, ως ο σκληρός του μαγαζιού για τις «δουλειές» κι ο Τσίπρας, ως ο αιώνια απενοχοποιημένος, λόγω μειωμένης αντίληψης. Σετάκι πήγαινε η δουλειά…

ΟΙ πραγματικές στοχεύσεις ήταν θέμα χρόνου να εκδηλωθούν, ειδικά από τη στιγμή που ο κ. Παππάς ανέλαβε, εν λευκώ, να διαμορφώσει τους υλικούς όρους για να πραγματοποιηθεί το όνειρο της Περιστέρας Μπαζιάνα «να καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ και την εξουσία μετά από την κυβέρνηση».

Εκεί, ακριβώς, χάθηκε το παιχνίδι για τον Τσίπρα και άνοιξε αυτό για τον φίλο και συνεταίρο του, τον Νικολάκη της δρακογενιάς. Μόνο, που το παιχνίδι αυτό δεν ήταν ούτε το ασφαλιστικό, ούτε οι φαντασιώσεις του γιου του Στέλιου για τις επιπτώσεις του μεταναστευτικού στην αντιμετώπιση του.

Το βαθύ κράτος αποδείχθηκε, (έτσι είναι πάντα) πολύ σκληρό για τον κ. Παππά και τον κατάπιε αμάσητο.

Τα υπόλοιπα ξεκινήσαμε να τα μαθαίνουμε από την περίοδο με τα βοσκοτόπια, μας τα επανέλαβε ο κ. Μαρινάκης, όταν αποκάλυψε τα ραντεβού με τον Καλογρίτσα για τα δανεικά κι αγύριστα των 25 εκατομμυρίων ευρώ, τα εμπεδώσαμε με τον Μιωνή και κάνουμε μεταπτυχιακό με τον Καλογρίτσα και τον δανεισμό από την CCC, για το τηλεοπτικό παιχνίδι μέσω Λιβάνου.

Η κατρακύλα δεν σταματάει εδώ. Αναμένεται η τελική έκθεση της OLAF για τα κονδύλια του προσφυγικού, τα κόλπα του Πετσίτη με τους επιχειρηματίες, κάτι υπόλοιπα από τις προκατασκευασμένες κατοικίες των προσφύγων και την ανάθεση τους «μαύρα μεσάνυχτα» και άλλες ανάλογες «δουλειές» ων ου έστιν αριθμός.

Υπομονή, τα καλύτερα έρχονται.