Ο ταραγμένος κόσμος μας…

Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν συνείδηση στο απλό. Όπου αρχίζει η δική σου ελευθερία τελειώνει  η δική μου. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο στα άτομα, ισχύει και στις κρατικές οντότητες.

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Κάποιοι στις μέρες μας είναι πολέμιοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ενοποίηση όμως της Ευρώπης δεν έγινε μόνο για την ευημερία των λαών της.

Είχε και έχει στόχο την διατήρηση της ειρήνης στην Ευρώπη, μετά από δύο καταστροφικούς παγκόσμιους πολέμους, που είχαν για θέρετρο τους την γηραιά ήπειρο.

Κι αυτός ο στόχος ως ένα βαθμό επετεύχθη. Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1945, οι χώρες που δημιούργησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ενεπλάκησαν σε πολέμους μεταξύ τους.

Αρκεί όμως αυτό; Βεβαίως όχι μια και σε αυτό το διάστημα δεν αποφεύχθηκαν οι περιφερειακές συγκρούσεις, στα Βαλκάνια, στην Μέση Ανατολή, καθώς και στην Βόρεια και Ανατολική Αφρική.

Αυτοί οι πόλεμοι, η φτώχια και εξαθλίωση που επέφεραν, σε συνδυασμό με την κλιματική αλλαγή, οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπων προς την ευημερούσα Ευρώπη. Αποτέλεσμα το μεταναστευτικό, που έχει γίνει το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ας μην ξεχνάμε ότι το μεταναστευτικό ήταν το βασικό πρόβλημα του Ηνωμένου Βασιλείου, που οδήγησε την δεύτερη οικονομία της Ευρώπης στο δρόμο της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Βεβαίως το δαχτυλάκι τους για την αποσυναρμολόγηση ενός τεράστιου εγχειρήματος, που έφτασε μέχρι και το κοινό νόμισμα, έβαλαν και βάζουν τόσο ο Πούτιν, όσο και δυστυχώς εσχάτως οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον Τραμπ.

Η Μόσχα από την πλευρά της είδε να ενσωματώνονται σε μια ενιαία αγορά οι πρώην δορυφόροι της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης και να βρίσκονται κάτω από τον Ευρωπαϊκό μανδύα και βλέπει επίσης να γλυκοκοιτάζουν το Ευρωπαϊκό εγχείρημα και χώρες όπως η Ουκρανία με στρατηγικό ενδιαφέρον για τους ρωσικούς αγωγούς, που θα γιγαντώσουν στο μέλλον την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Τραμπ είδε την Ευρώπη ως ανταγωνιστή και όχι ως εταίρο και σύμμαχο. Για το λόγο αυτό υπόσχεται ειδικές συμφωνίες στο με την Αγγλία, όταν ολοκληρωθεί το Brexit και έριξε τα δίχτυα του ακόμη και στον Μακρόν ζητώντας του να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και να κάνει μαζί του επικερδείς εμπορικές συμφωνίες.

Παράλληλα, επιβάλλει δασμούς και ζητάει από τους ευρωπαίους να αναλάβουν το κόστος της άμυνας τους. Ο επιχειρηματίας – πρόεδρος των ΗΠΑ, βλέποντας να λιώνουν οι πάγοι στο Βόρειο Πόλο  άρχισε να γλυκοκοιτάζει την Γροιλανδία και έκανε δημόσια πρόταση να την αγοράσει.

Στην Ευρώπη τώρα τα πράγματα δεν πάνε ιδιαίτερα καλά. Και δεν είναι μόνο η προβληματική, όπως αποδείχθηκε έξοδος των  Βρετανών από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι και το γεγονός ότι λαϊκιστές και ακροδεξιοί εκμεταλλευόμενοι το μεταναστευτικό, έχουν πάρει κεφάλι σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης.

Από την Αυστρία, την Ουγγαρία και την Πολωνία μέχρι την Ιταλία, την Γαλλία αλλά και την Γερμανία. Στις τρεις πρώτες χώρες η ακροδεξιά έχει βρεθεί στην εξουσία, ενώ στις άλλες τρεις βρίσκεται προ των πυλών ή καλπάζει σε όλες τις τοπικές εκλογικές αναμετρήσεις, όπως συμβαίνει στην Γερμανία.

Στον ταραγμένο αυτόν κόσμο αναδείχθηκε ένας νέος σκληρός παίκτης που λέγεται Τουρκία. Η γεωστρατηγική της θέση την κάνει πολύφερνη νύφη μεταξύ ανατολής και δύσης.

Το αυταρχικό καθεστώς Ερντογάν, που εξοντώνει τους πολιτικούς του αντιπάλους, βαφτίζοντας τους συλλήβδην Γκιουλενιστές, επιχειρεί να καταλάβει άνευ μάχης, ως σύγχρονος κουρσάρος της Ανατολικής Μεσογείου, την ΑΟΖ του μισού Αιγαίου μέχρι τον 25ο παράλληλο και ολόκληρη την ΑΟΖ της Κύπρου.

ΚΙ όλα αυτά κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών  και κυρίως του Δίκαιου της Θάλασσας, που καθιερώθηκε στη σύνοδο του Μοντέγκο Μπέι το 1982. Αξίζει να σημειωθεί ότι μόλις 2-3 χώρες, ανάμεσά τους και η Τουρκία, δεν έχουν υπογράψει αυτή τη συνθήκη.

Κι αυτό γιατί το Δίκαιο της Θάλασσας αποδέχεται την ύπαρξη υφαλοκρηπίδας και κατά προέκταση ΑΟΖ και στα νησιά που κατοικούνται.

Η Άγκυρα από την πλευρά της μονομερώς αρνείται αυτή την παραδοχή και υποστηρίζει ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και ως εκ τούτου η τουρκική ενδοχώρα επεκτείνεται έως την μέση του Αιγαίου. 

Για πρώτη φορά στις μέρες μας παρουσίασε και επισήμους χάρτες της λεγόμενης «γαλάζιας πατρίδας» των 462.000 μιλίων. Στο ερώτημα τι κάνει η Ελλάδα ακούμε να απαντούν με αρθρογραφία και από τηλεοράσεως  καθηγητές και πολιτικοί, ειδικοί και μη.

Η πίεση προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους διεθνείς οργανισμούς δεν είναι επαρκής και αποτρεπτική μέθοδος. Στις μέρες μας, αλλά και διαχρονικά τα συμφέροντα μετράνε. Στην προκειμένη περίπτωση πέρα από την αποτρεπτική ισχύ που χρειάζεται να ενισχυθεί τάχιστα με πλήρη ανάπτυξη των μέσων που ήδη υπάρχουν, χρειάζονται και άλλες κινήσεις.

Η υπό ανανέωση συμφωνία παροχής διευκολύνσεων στις ΗΠΑ στην Κρήτη, και σε όποιο άλλο σημείο της χώρας, θα πρέπει να ενεργοποιηθεί με την προϋπόθεση ότι η Ουάσιγκτον δεν θα είναι ο ουδέτερος παρατηρητής, σε μια επιθετική ενέργεια της Τουρκίας, αλλά θα επέμβει αποτελεσματικά για την αποτροπή των γεωστρατηγικών επιδιώξεων της Άγκυρας.

Θα πει κανείς μα είμαστε και οι δύο σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ. Η Τουρκία ήδη κινείται απέναντι στην συμμαχία, αγοράζοντας του ρωσικούς S-400 αγνοώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες και ετοιμάζεται να προμηθευθεί  και αεροσκάφη Su – 57. Παράλληλα ακούσαμε και το εξωφρενικό από τον Ερντογάν που θέλει πυρηνικά, πράγμα που κάνει τον εξ ανατολών γείτονά μας ιδιαίτερα επικίνδυνο.

Κι επειδή η ΗΠΑ δεν θα του δώσουν την τεχνογνωσία για να πετύχει αυτό το σκοπό, ήδη απευθύνεται στο Πακιστάν και στη Ρωσία, μέσω του πυρηνικού εργοστασίου, που του στήνει ο Πούτιν στα νότια της χώρας.

Σε αυτό το σκληρό γεωπολιτικό παιχνίδι οι ευρωπαίοι και κυρίως οι Γερμανοί βλέπουν μόνο τα στενά οικονομικά του συμφέροντα και δεν ενδιαφέρονται για τις ευρύτερες απειλές του Ερντογάν. Τους τρομοκρατεί λέγοντας ότι θα ανοίξει τις πύλες της κολάσεως ή του παραδείσου, ο καθένας μπορεί να το δει έτσι ή αλλιώς, και δεν βλέπουν αυτή την εισβολή του μουσουλμανικού πλήθους , που αφιονίζεται με θρησκευτικό φανατισμό που κάποιοι επιτήδειοι τύπου Ερντογάν καλλιεργούν.

Η κοντόφθαλμη και εφήμερη πολιτική είναι η Αχίλλειος πτέρνα της Ευρώπης, που αργά ή γρήγορα θα βρει μπροστά της, το διογκωμένο ως κακοήθης όγκος πρόβλημα, που τότε θα είναι αργά για να το επιλύσει…