O Τσίπρας, ο Μαρξ και η τραγωδία που κατέληξε φάρσα

Του Χρήστου Υφαντή

Το τέως «παιδί θαύμα» της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ένα, περίπου, χρόνο μετά την ήττα του στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 και την αποχώρηση του από το Μαξίμου βλέπει, με τρόμο είναι αλήθεια, να απειλείται ευθέως όχι μόνο το οικοδόμημα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η δική του πρωτοκαθεδρία στην πολιτική καθοδήγηση του χώρου της εν γένει αριστεράς.

Κι αν μια πορεία προς την πολιτική και διαχειριστική αμφισβήτηση της ηγετικής του παρουσίας τόσα χρόνια στην Κουμουνδούρου είναι, εν πολλοίς, λογική και αναμενόμενη, ο τρόπος που αυτή εκδηλώνεται και, κυρίως, τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στην αποκαθήλωση του Αλέξη, επιβεβαιώνουν πλήρως τη γνωστή ρήση του Καρλ Μαρξ «για την τραγωδία και τη φάρσα», τις δύο όψεις κάθε ιστορικού γεγονότος.

Ο Αλέξης Τσίπρας για να φτάσει στον «Όλυμπο» της εγχώριας αριστεράς και να την οδηγήσει στην κυβερνητική εξουσία ( η πραγματική εξουσία δυστυχώς δεν καταλήφθηκε ποτέ σύμφωνα με την Περιστέρα που πολύ στεναχωρήθηκε) στηρίχθηκε σ’ εκείνο το μικρό και κακομοιριασμένο κομματίδιο του Συνασπισμού σε όλη την παλιά φρουρά του κόμματος.

Ακούμπησε στα στελέχη που μεγάλωσαν και ψήθηκαν μέσα σε κορυφαίες κόντρες στο εσωτερικό του παλιού ΚΚΕ και στο σύνολο σχεδόν των διαδόχων τους, τη γενιά που ριζοσπαστικοποιήθηκε στη δικτατορία και ανέλαβε οργανωτικά το κόμμα από τη δεκαετία του ενενήντα και μετά.

Όλοι ή οι περισσότεροι από αυτούς διείδαν στο πρόσωπο του νεαρού Αλέξη ένα πολιτικό και κομματικό «θαύμα» και ανέλαβαν εργολαβικά να το επικοινωνήσουν πρώτα στην αριστερά και στις παρυφές της και μετά σε όλη την ελληνική κοινωνία.

Σήμερα, μια δεκαετία σχεδόν μετά, οι ίδιοι ή η μεγάλη πλειοψηφία τους πρωταγωνιστούν στην αποκαθήλωση του για τους ίδιους ιστορικά επιβεβαιωμένους δεκάδες φορές στην ιστορία της αριστεράς λόγους.

Ότι στην υπόθεση του εξοβελισμού των «Κυρκικών» από το κόμμα θεωρήθηκε «μεγάλη νίκη των δυνάμεων της ανανεωτικής κομμουνιστικής αριστεράς απέναντι στην παρέα των δεξιών του Κουβέλη» σήμερα έχει στοιχηθεί απέναντι από τον Τσίπρα και πολεμάει λυσσαλέα την εξουσία του.

Κι επειδή στην ιστορία της αριστεράς τα πρώτα βόλια βρίσκουν πάντα τους συνεργάτες και όχι τον αρχηγό, ώστε στην πορεία απογυμνωμένος να είναι εύκολος στόχος αυτή την περίοδο ο πόλεμος μαίνεται στα «περιβάλλοντα» και με τα «περιβάλλοντα».

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποσυντίθεται και η εξέλιξη αυτή είναι μη αντιστρέψιμη. Η μεγαλύτερη ήττα στην οποία τον οδηγεί ο πόλεμος των κομματικών φατριών είναι οι αστειότητες που παρουσιάζονται ως πολιτικές προτάσεις και η αδυναμία του να σκεφτεί και να παρέμβει πολιτικά.

Όσοι έπεισαν τον Τσίπρα να βγει απέναντι από την παλιά φρουρά του κόμματος και να προχωρήσει στο δεύτερο, μετά τον Σεπτέμβριο του 2015, ξεκαθάρισμα του ΣΥΡΙΖΑ από τους «παλαιολιθικούς κομμουνιστογενείς» δεν είναι ικανοί ούτε μια πρόταση να συντάξουν.

Ο Τσίπρας μοιάζει πια με τον προπονητή που βλέπει την ομάδα να παραπατάει στο γήπεδο κι η απελπισία του γίνεται πανικός όταν κοιτάζει στον πάγκο.

Όλοι εκείνοι που ανέβασαν την ομάδα στην πρώτη κατηγορία και πήραν το πρωτάθλημα δηλώνουν τώρα τραυματίες και ο υποβιβασμός μοιάζει αναπόφευκτος.