Στο γραφείο του Προκόπη Παυλόπουλου –συγκεκριμένα, στα ράφια της βιβλιοθήκης πίσω από το έπιπλο του γραφείου– είναι αραδιασμένες οι καθιερωμένες κορνίζες. Καθιερωμένες, επειδή όλοι οι πολιτικοί τις χρησιμοποιούν για να επιδεικνύουν στους επισκέπτες τις αξίες που υποτίθεται ότι τους οδηγούν.
Tου Στέφανου Κασιμάτη
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Στου Πρ. Παυλόπουλου κυριαρχούν βεβαίως οι εικόνες με θρησκευτικά θέματα, στη γνωστή και επίπεδη τεχνοτροπία της βυζαντινής παράδοσης. (Υποθέτω ότι μία από αυτές θα είναι το πορτρέτο του Αγίου Χαραλάμπους, αφού στην αυτοθυσία του βασίζει ο πρόεδρος τη φιλοσοφική του θεώρηση της Ευρώπης...).
Ομως, σε ύψος τέτοιο ώστε να διακρίνονται ακριβώς πάνω από το κεφάλι του όταν είναι καθιστός, βρίσκονται δύο άλλες ιερές εικόνες: η μία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του κανονικού Καραμανλή, η δεύτερη του άλλου Καραμανλή, της «θωρακισμένης οικονομίας» της περιόδου 2004-2009.
Το αξιοσημείωτο, εντούτοις, είναι ότι η μία φωτογραφία αναιρεί την άλλη με το ύφος της. Διότι η μεν του κανονικού Καραμανλή είναι η γνωστή επίσημη πόζα, η δε του άλλου τον δείχνει χαλαρό, να φοράει ένα γαλάζιο Λακοστάκι, να έχει περάσει το χέρι του γύρω από τον ίδιο και να τον κρατάει αγκαλιά.
Καταλαβαίνω πόσο πολύτιμη είναι η φιλία του με τον Κώστα Καραμανλή και πόσο υπερήφανο τον κάνει να νιώθει. Ο τρόπος που εκφράζεται, όμως, αυτή η υπερηφάνεια, μέσω της συγκεκριμένης φωτογραφίας, ίσως δεν κολακεύει το αντικείμενό της. Εγώ, πάντως, για καλό το λέω...