Ιππείς και πεζοπόροι...
Πριν τριάντα και πλέον χρόνια, συγκεκριμένα στο Βήμα της Κυριακής της 25ης Οκτωβρίου 1987, δημοσιευόταν βαρυσήμαντο άρθρο-κλειδί αποκαλυπτικό της σημερινής οικονομικής κατάρρευσης, το οποίο και αναπαραγόταν στον Οικονομικό Ταχυδρόμο της 29ης Οκτωβρίου 1987.
Συγγραφέας του άρθρου ο εμβληματικός Ανδρέας Γ. Παπανδρέου. Τόνιζε, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ότι «στην Ελλάδα οι οικονομικοί πόροι για επενδύσεις συνθλίβονται από τα ελλείμματα του δημοσίου τομέα…».
Αφορμή και αίτιο, το διπλάσιο προσωπικό που είχε ο τομέας αυτός προκειμένου να παράγουμε τις απαραίτητες κρατικές υπηρεσίες. Υποσχόταν δε στο άρθρο εξάλειψη της ανωμαλίας σε δέκα ή (πάντως) δεκαπέντε χρόνια. Άρα μέχρι (και) το 2002(!).
Ακολουθεί το πασίδηλο. Τίποτε δεν έγινε. Το θηρίο του κρατισμού αποδείχθηκε ακαταμάχητο. Ο κρατισμός διέλυσε το κράτος. Έτσι υπήχθη ό,τι περισώθηκε στην επιτροπεία της τρόικας. Εξηγείται έτσι η ραγδαία άνοδος του ΠαΣοΚ στην αρχή, το 1981. Επίσης και η διατήρηση τμήματος του κόμματος στην εξουσία υπό τον τίτλο του «ΣΥΡΙΖΑ».
Οι πεζοί είναι πάντα πολύ περισσότεροι από τους ιππείς. Προς αυτούς, τους πολλούς, ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου υποσχέθηκε ρητά ή (και) υπαινικτικά τα πάντα. Όχι στην Δύση. Όχι στην Ευρώπη. Όχι στο ΝΑΤΟ. Όχι στις εργασιακές σχέσεις. Όχι στην τότε ελληνική γλώσσα. Όχι στην Εκκλησία. Όχι στο Πανεπιστήμιο. Όχι στους πλούσιους. Ναι σε κάθε αλλαγή(!).
Ουσιαστικά υποσχέθηκε αντικατάσταση των ιππέων από τους πεζοπόρους. Και οι τελευταίοι ψήφισαν μαζικά.
Οι ακραίοι έγιναν (και) πρασινοφρουροί. Επιλήφθηκαν του κράτους. Κατέλαβαν τις ΔΕΚΟ.
Το αποτέλεσμα περιγράφεται από τον αρχηγό στο άρθρο του: υπερδιπλάσιοι των αναγκαίων κατέληξαν οι μισθοδοτούμενοι(!). Έγινε ο κρατισμός ανεξέλεγκτος και καταστροφικός.
Επί τα ίχνη βάδισε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, μαζικά προσέλκυσε στελέχη του ΠαΣοΚ. Ζητούμενο, τώρα, ήταν η εθνική απελευθέρωση από την επιτροπεία των δανειστών(!). Ήταν, τελικά, η συνέχιση υψηλού επιπέδου ζωής με δανεικά, χωρίς, άρα, αντίστοιχη παραγωγική βάση. Τοκογλύφους, αρχικά, αποκαλούσαν τους πιστωτές οι Συριζαίοι. Η διακήρυξη της 13.9.2014 στην Θεσσαλονίκη είναι αποκαλυπτική.
Υπόσχεται εθνική ανάπτυξη και ευημερία ανεξάρτητα από το «χρέος».
Βεβαιώνεται, εκεί, ότι αυτό (το χρέος) κατά μέγα μέρος θα διαγραφεί ονομαστικά. Και κυρίως ότι θα αποπληρώνεται υπό ρήτρα ανάπτυξης. Επομένως εάν –και όταν– κάτι θα περισσεύει(!!!).
Ό,τι διακήρυξε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ποιοτικά καινούργιο(!). Συνοψιζόταν σε μονομερή άρνηση ικανοποίησης των πιστωτών. Ήταν ό,τι συνεχίζει να υποστηρίζει ο κ. Βαρουφάκης. Συνακόλουθα, όλη η ποσοτική διαπραγμάτευση που διεξάγεται από τον Ιούλιο τού 2015 είναι διαμετρικά αντίθετη προς τις δεσμεύσεις τού ΣΥΡΙΖΑ έναντι των Ελλήνων.
Η χώρα φθείρεται. Η υπογεννητικότητα αυξάνεται. Είμεθα πρωταγωνιστές της ευρωπαϊκής ανεργίας. Ικανοί Έλληνες εγκαταλείπουν την χώρα. Η Τουρκία καραδοκεί. Διαρκώς προκαλεί.
Η φθορά, όμως, υπερβαίνει την ελκτικότητα της αντιπολίτευσης. Μαζικό κίνημα υπέρ αυτής δεν υπάρχει. Η πολεμική κατά ΣΥΡΙΖΑ βαλτώνει σε ποσοτικές αποκλίσεις. Παραγνωρίζεται το κύριο: ότι, δηλαδή, ο κ. Τσίπρας κλήθηκε ώστε να απελευθερωθούμε από τα μνημόνια. Όχι για να διαπραγματευθεί την διατήρησή τους. Άλλο το ένα. Άλλο το άλλο.
Για να αντιληφθεί το εκλογικό σώμα τί έχει συμβεί, απαιτείται πρωτογενές υλικό. Δηλαδή ο ίδιος ο κ. Τσίπρας της περιόδου 2012-2015 να εμφανίζεται και να κραυγάζει ακριβώς το αντίθετο των όσων σήμερα πραγματοποιεί. Οι εμφανίσεις πρέπει να είναι καταιγιστικές: από τηλεοπτικές θέσεις ενημερωτικές.
Το κόστος θα είναι της αντιπολίτευσης.
Κατήγορος του κ. Τσίπρα αποτελεσματικότερος του εαυτού του δεν υπάρχει. Και όταν το βάσιμο των κατηγοριών γίνει βίωμα των Ελλήνων, τότε η χώρα θα αρχίσει να ελπίζει.
* Έγκριτος νομικός, πρόεδρος του Ιδρύματος «Ελευθέριος Βενιζέλος»